spiritualiteit
Antigua
Guatemala
Pucksanders
spiritualiteit
Ontmoeting met Kanzeon
Jan en ik zitten op de harde houten bank en kijken naar wat er vlak voor ons gebeurt.
In Antigua (Guatemala) staat deze schrijn van Hermano (broeder) Pedro de San José Bethancourt in een zijvleugel van de Iglesia San Francisco El Grande (kerk). Hermano Pedro leefde in de 17e eeuw. Hij deed heel veel goeds voor de allerarmsten in ’t land, veelal Maya-indianen. Hij stichtte een ziekenhuis en een school voor ze, luisterde echt naar hun verhalen en verzachtte hun leed.
Het is zondagmiddag en de dienst is net afgelopen.
Rijen mensen komen naar de schrijn toe om even contact met hem te maken en zelf nieuwe energie op te doen voor het harde leven.
Wij zitten alles stil in ons op te nemen, ieder met z’n eigen gedachten en gevoelens.
Een jong stel komt de trap op. Vol genegenheid staan ze hand in hand te bidden, praten wat met elkaar en glimlachen elkaar toe. Dan steken ze een rode kaars aan, zetten hem tussen de andere in het hekwerk rondom de schrijn en lopen rustig verder met de stroom mee.
De mensen die hier voorbijgaan zijn bijna allemaal traditioneel gekleed. Vooral de vrouwen met hun zelf-geweefde en in bonte kleuren geborduurde blouses aan en met eenzelfde gekleurde band in hun diepzwarte haar gevlochten, zijn prachtig om te zien. Hun rok is een langwerpig geweefde doek strak om het onderlichaam gebonden, vaak in grijs/bruine tinten.
Een vrouw wordt door haar man en kind de traptreden opgeholpen en gaat op haar knieën tussen de vele andere mensen in zitten. Ze bidt hardop met veel armgebaren. Haar familie streelt haar schouders ondertussen liefdevol. Dan begint ze zacht te huilen.
Aan de lange kant van de schrijn steekt het kind ondertussen de meegebrachte kaarsen aan, helder rood, geel en blauw in de vorm van een monnik.. Hij bevestigt ze ook op het hekwerk, waar de talloze andere kaarsen vriendelijk hun licht verspreiden.
Na een tijdje staat de vrouw moeizaam op, geholpen door man en kind en krijgt een troostende arm om zich heen. Ze bidden staande gezamenlijk nog een keer en lopen verder naar de andere kant.
Een vader met zijn zoon komt de trap op. Ze zeggen wat tegen elkaar. Aan de korte kant van de schrijn gaat de jongen op de knieën zitten. Samen bidden ze een tijdje hardop. De jongen staat weer op en ze schuifelen met de mensen mee naar de lange kant. Hier zegt de vader weer wat tegen de vragend kijkende jongen., waarop deze zijn bontgekleurde kaarsen aansteekt en vastzet op het hekwerk. De vader legt zijn hand op de schouder van de jongen en weer bidden ze hardop. Als ze aan de andere kant de 2 traptreden aflopen, zie ik een gelukkige lach op het opgeheven gezicht van het kind.
Ik zie veel emoties aan me voorbijgaan; in vervoering bidden, huilen, lachen en veel liefde. Liefde naar de monnik en naar elkaar toe.
Opeens verschijnt mijn overleden moeder van rechts boven in mijn gedachten, zonder beeld en zonder woord. Ik krijg tranen in mijn ogen en ik vraag haar om vergeving. Ik weet niet waarom of waarvoor, maar het is goed. Het overkomt me, het gebeurt gewoon. Het is moeilijk te beschrijven; het is groter dan ik.
Uiteindelijk staan ook wij op en lopen naar de schrijn toe.
De laatste mensen glimlachen ons toe. We zijn volledig geaccepteerd.
We raken de schrijn even aan en lopen langzaam naar buiten. Daar omarmen we elkaar met tranen in de ogen, vol van onze eigen gevoelens.
Ontmoeting met Kanzeon!
Puck Sanders
Foto's
