Ergens in een klein dorpje in de heuvels kom ik haar tegen. Ze bekijkt de wereld met grote, prachtige ogen, het licht van de wereld weerspiegeld in deze donkere poelen. Ze bekijken me enigszins terughoudend en ik probeer contact met haar te maken. Dat lukt wel, maar ook weer niet. Ze laat me zien dat haar grote varken gisteren jonge biggetjes heeft gekregen. Mama varken ligt languit gelukkig te zijn met een heleboel kleine krulstaartjes om haar heen. Dan is het klaar bij het varken en is de schommel nu het belangrijkste. Ze gaat van voor naar achter en van hoog naar laag. Nog steeds geen woord en ook geen lach, maar continue blijft ze kijken. Na het schommelen geef ik haar een paar leuke dingetjes, helemaal hip in het roze, die ze goed kan gebruiken misschien op school. Met grote ogen pakt ze het aan. Sprakeloos is ze. En ik ook.