En dan moet je nog zien thuis te komen
Portsmouth
Dominica
Corneliev
En dan moet je nog zien thuis te komen
Kilometers over de wereld afleggen, ontberingen doorstaan, ziek en vies worden, en dan thuiskomen in de regen. En dat alles voor de 'ervaring'. Of om je eigen bed, bad en wc weer te waarderen!
Dominica is een pareltje in de oceaan, geflankeerd door de veel bekendere buurlanden Martinique en Guadeloupe. Maar niet voor niets blijkt Dominica weinig bekend bij Nederlanders, want om van daaruit naar huis te komen, was een lange, lange reis.
De nacht voor mijn vertrek bracht ik door in een hotel in een buitenwijk van Portsmouth. De eigenaar bracht mij 's ochtends vroeg met de jeep naar het centrum van het dorp, waar ik in een taxi kon stappen. Hij verzekerde me dat we ruim op tijd zouden zijn, het was slechts tien minuutjes rijden en de taxi zou daarna spoedig vertrekken naar de hoofdstad Roseau. Ik was een beetje gespannen. Er waren diverse momenten, waar oponthoud zou kunnen intreden... waardoor ik de boot zou missen naar Martinique. En de volgende gaat pas over een week!
We hobbelen de heuvel af en rijden naar de taxistandplaats. Mijn grote gele rugzak wordt voor me uitgeladen, we nemen afscheid en ik neem plaats in de voorste taxi. Een busje, nog helemaal leeg. Al snel komen er enkele passagiers bij. So far so good. Ondertussen zie ik dat andere busjes gaan rijden. Ja natuurlijk, 'de andere rij gaat altijd sneller'. Er komt een forse zwarte dame naast me zitten. Nu zit ik met mijn kanariegele tas op schoot, zelf probeert ze haar enorme 'boodschappentas' voor haar knieën te schuiven. Ik voel nattigheid, we worden toch iets meer ingeblikt dan ik hoopte.
En ja hoor, terwijl de chauffeur rustig wacht totdat echt elk plaatsje in de bus, inclusief uitklapstoeltjes en vijf plekken op de achterbank, bezet worden, krijg ik het steeds benauwder. Elke keer als de chauffeur de motor laat ronken denk ik opgelucht, yes we gaan! Maar nee, er kunnen nog steeds passagiers bij. Hij kijkt eens uit het raampje en inspecteert banden... waar ik ook behoorlijk zenuwachtig van wordt. Please, geen lekke band – of erger - vandaag. Ik besluit alvast dat ik in geval van pech meteen de eerste de beste auto naar Roseau aanhoud voor een lift, ongeacht wie of wat erin zit. Maar goed, na eindeloos wachten vertrekken we dan toch. De chauffeur rijdt op z’n akkertje en stopt op diverse plekken voor een praatje met een bekende, maar we zijn tenminste onderweg. It’s all in Gods hands now. (Dat had ik natuurlijk eerder kunnen bedenken.)
In Roseau is de chauffeur zo aardig me bij de veerboot af te zetten. Alleen ben ik wel de laatste op de route, nadat hij ook alle medepassagiers persoonlijk heeft afgezet op zijn of haar plaats van bestemming. Het leven verloopt hier op 'Caribbean time', je moet vooral geen haast hebben.
Gelukkig houdt ook de boot Caribbean time aan - arriveert te laat - en blijkt de procedure om het eiland te verlaten gemakkelijker dan de aankomst, die gepaard ging met formulieren in drievoud en allerlei loketten.
Op de boot, ik kan weer ademhalen! Nu slechts een prijzige taxirit op Martinique, fileleed (joepie, dit heet niet voor niets alweer Europa), gesleep met tassen in de bloedhitte en uren wachten op het vliegveld van Fort-de-France. Die ik doodt met het bestuderen van de mensen die ik daar zie rondlopen. De vrouwelijke 'locals' hebben schitterende creatieve kapsels met vlechtjes, knotjes, lang, kort, gekleurd, etc. Ze dragen synthetische flodderdingen waar hun rondingen in uitkomen. Westerse toeristes dragen vooral praktische, weinig fantasievolle kleren met stevige sandalen. Net als ik. Even denk ik nog getuige te zijn van een 'verdachte transactie', maar eindelijk is het dan tijd om aan boord te gaan.
Een krappe zitplaats in het vliegtuig. Verder gaat de vlucht naar Parijs voorspoedig. Op Charles-de-Gaulle uiteraard weer wachten op de aansluiting naar Amsterdam. Deze vlucht gaat iets minder soepel, aardig wat turbulentie. Als ik op Schiphol uit het raampje kijk, komt de regen met bakken uit de lucht. Natuurlijk, het zal ook eens niet zo zijn. Ik overdenk de volgende etappes. Na het ophalen van de bagage zal ik een kaartje voor de trein kopen. Deze vertrekt elk kwartier, dus ik hoef me niet te haasten of lang te wachten. In Leiden aangekomen moet ik uitzoeken welke bus langs mijn huis rijdt en dan ben ik er al bijna! Om er vervolgens natuurlijk achter te komen dat mijn huissleutels in mijn toilettas zitten, onderin de reistas. Gelukkig dat ik er nu aan denk: hiermee tenminste het geklungel in de regen voor de huisdeur weten te voorkomen.
We taxiën naar de gate en ik zet mijn mobiel aan. Het klinkt gek, maar het voelt vertrouwd weer mijn Nederlandse provider op het scherm te zien. Geen berichten. Door naar de bagagehal. Oja, Schiphol =kilometers lopen, maar na die lange zit een heerlijk wandelingetje.
Ik loop met mijn tassen door de douane als ik gebeld wordt. Mama! Ze staat ergens buiten met de auto. Hiermee worden me de laatste vermoeiende etappes bespaard en duurde de reis in totaal slecht 36 uur. Hm, wel een gedoe eigenlijk voor een paar weken vakantie. Maar zoals dat meestal gaat... bij het binnenrijden van mijn thuisstad wil ik alweer weg.
Foto's
