Vandaag wil ik jullie een volkssprookje over de liefde van de nachtegaal en de roos vertellen.

Het begon allemaal in een prachtig land. Daar woonde een mooie jongeman die David heette. Alle meisjes keken naar hem, behalve Sasja. David was juist verliefd op haar en wilde zelfs zijn leven voor haar geven. Maar Sasja wilde daar niets van horen: "Dat zijn maar woorden," zei ze. Maar David meende het ernstig: "Het zijn niet alleen maar woorden, zeg me, wat ik moet doen om het te bewijzen!" Sasja wees naar de woeste waterval". Als je jouw leven voor mij wilt geven, spring dan in de rivier."
David sprong in de woeste stroom, maar nauwelijks had hij het water aangeraakt, of de goden veranderden hem in een nachtegaal. En hij zong zo ontroerend en lief, dat zelfs Sasja er door geraakt werd.
Toen de lente voorbij was en de nachtegaal zijn lied niet meer zong, veranderde Sasja in een honderdbladige roos. Sindsdien zingt de nachtegaal iedere lente over zijn liefde voor de roos en omringt de roos hem met haar heerlijke, geurende bloemblaadjes.

De vogel is overigens geen nachtegaal, maar hij zingt wel mooi!