Cuba, oktober 2000. En we waren best een beetje trots.

Want 'we' hadden 't 'm toch maar geflikt een maandje geleden:
De tot dan toe tweeëntwintigvoudig Wereld- en tweevoudig Olympisch kampioen in de categorie 'Baseball Men' verslaan op de Olympische Spelen (in Sydney deze keer). Eénentwintig Olympische wedstrijden achter elkaar waren de Caraïbische meesterknuppelaars ongeslagen. Dat de ongenaakbaar geachte Cubanen daar toch wel een beetje van slag van waren, bleek later toen ze de finale niet wisten te winnen van de Amerikanen (voor Oranje was 'Cuba uit' slechts een kleine opleving in een verder weinig reden tot juichen verlopen toernooi).

M'n reismakker en ik waren die dag speciaal in het (knal)oranje gekleed op pad gegaan in het kekke huurjeepje met als dagdoel: een echte Cubaanse honkbalwedstrijd meemaken. Ik bedoel… bij gebrek aan voetbalsuccessen dat jaar (een pijnlijk schandelijke afwezigheid op het WK in Japan/Zuid-Korea, nog bedankt Louis...), omarmen wij Hollanders maar wat graag om het even welke andere sport dan ook. Had net zo goed langebaanpunniken of onderwatersjoelen kunnen zijn, als we maar winnen.

Zoals je ziet, zijn we hier bij ons doel aanbeland.
Nouja.. Bijna dan want het ding zit dicht.

Op het eerste oog lijkt het een met een groot verroest hangslot afgesloten verganegloriestadion in the middle of nowhere maar alleen dat laatste klopt. De redelijk moderne lichtmasten verraden dat 't wel degelijk in gebruik is.

Maar niet nu.
Bummerrr…

In m'n fantasie kan ik, als ik met toegeknepen ogen door het gaas tuur, de snoeiharde fastballs de bullpen in zien vliegen, het publiek zich op z'n uiterste tenen zien rekken om de homerunbal te vangen, de lichtelijk nerveuze pitcher zijn licht gekromde vingers zich zien ingraven in de leren naden van de honkbal en de honkloper met z'n gehavende gezicht in het gravel z'n vingertoppen nét op het kussen van het derde honk zien drukken een secondefractie voordat de gehandschoende hand van de iets te trage tegenstander hem nét te laat aftikt. Sááááveee...

De weeïge geur van opgeschoffelde graveldamp vermengd met door kneitersnelle ballen verschroeid ingevet handschoenleer hangt hier gewoon nog zwanger in de lucht.

Maar goed… dit Campo de Béisbol was dus nogal veel cerrado. Helaas geen officiële juego de béisbol voor m'n compadre en ik. Maar gelukkig is er hier in nagenoeg elk dorpje van enigszins formaat wel een plekje te vinden waar béisball-activiteit is, en we vielen dan ook vrij kort hierna met onze licht verbrande neuzen in de Cubaanse schoolhonkbalboter.





Voor de geïnteresseerden en woordvreters: ik heb hier al eens een blogje over mogen plaatsen in het kader van een Oranje-thema genaamd 'Wereldkampioenen zonder Grachtentocht':
http://www.columbusmagazine.nl/noord_en_midden-amerika/cuba/matanzas/reisreporter/blogs/5580.html

Wel even op het einde 'Guus' in plaats van 'Bert' lezen… (o;