Griezelige duik naar Maria

Door: Dragonfly

Geplaatst op Aug 7, 2016

Cuba is alles wat we durven te hopen en onze vakantie is een aaneengesloten fotomoment. Aangezien we ook enorme scuba- duikfanaten zijn, besluiten we om ook in Cuba een poging te wagen. We laten ons niet afschrikken door het slechte materiaal van de duikschool en spreken af voor de volgende ochtend. De duikmeester belooft ons hamerhaaien en andere grote vissen. We vinden het best wel eng die hamerhaaien, maar ervaren als we zijn besluiten we dat het veilig genoeg zal zijn. Om 7 uur de volgende ochtend staan we klaar in de kleine naar schimmel riekende ruimte. We passen ons pak met gaten op verkeerde plaatsen en controleren onze regulators, die er overigens wel prima uitzien.

Nee, zwemvliezen en duikbrillen hebben we zelf mee, dus die hoeven we niet. Gezien het feit dat ik jaren geleden aan hyperventilatie leed en hierdoor enigszins claustrofobisch ben, is er toch wel enige spanning in mijn lijf. Maar ik verheug me enorm op deze duik, zeker ook omdat het alweer een jaar geleden is.Open water en grote vissen, ik waan me helemaal in mijn element en een beetje spanning hoort er nu eenmaal bij.

Om 10 uur vertrekken we met de kleine vissersboot. De zee is veel onstuimiger dan aanvankelijk was verwacht en halverwege onze boottrip naar de duikspot stoppen we. Onze duikmeester deelt ons mee dat de hamerhaaien en barracuda’s een probleem gaan worden. Zij laten zich niet zien met deze ruige zee en het zicht is ook niet optimaal en dus worden de plannen gewijzigd.
We maken rechtsomkeer om een duik te maken naar Maria, versta ik. De voertaal is Spaans en ik versta er veel van maar niet alles. Jaren geleden ging ik naar de volksuniversiteit voor Italiaans en aangezien het daar veel op lijkt, red ik me prima. Ik vertaal een en ander naar Ben en besluit dat ik geen idee heb wat Maria is en waar ze zich bevindt, maar spannend is het zeker!

We stoppen iets dichter langs de kuststrook en we hijsen ons tot op het randje van de niet al te grote vissersboot met onze zuurstofflessen, duikbrillen en regulators in de aanslag. Het is nu een kwestie van ons achterover in het water laten vallen. Maar dat lijkt gemakkelijker dan het is. De golven doen de boot flink heen en weer deinen. En met moeite kan ik blijven zitten.
Voordat we het water in gaan vertelt de duikmeester en passant, dat Maria zich bevindt in een grot. Ik voel een steek in mijn maag, maar ik besluit me groot te houden. Eenmaal in het water probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan dicht naast mijn duikmaatje Ben te komen en bemerk weer enig paniekgevoel bij mezelf.
De meeste zijn inmiddels naar beneden nadat de duikmeester het signaal afdalen heeft gegeven. Duim naar beneden besluit ik me niet aan te stellen en het water omsluit zich boven mijn hoofd. Mijn duikbril beslaat en ik spoel zoals al lang geleden geleerd met water de binnenkant af, door mijn duikbril te kantelen en vol te laten lopen. Inmiddels ben ik zo’n 10 meter naar beneden gezakt. Ben is waarschijnlijk al lang op de bodem. 20 meter had de duikmeester gezegd. Eenmaal water in mijn bril, krijg ik het ineens te pakken. Ik krijg een black-out en weet niet meer hoe ik het water weer uit mijn duikbril moet krijgen. Help!!!

Water komt in mijn neus en nu compleet in paniek vlucht ik terug naar boven, flink aanzettend met mijn zwemvliezen. Eenmaal boven doe ik vlug mijn duikbril af en laat het water eruit lopen. Ik ben als enige nog aan de oppervlakte en de boot is inmiddels verdwenen in de verte. Ik probeer rustig te worden en denk aan mijn arme duikmaatje Ben, die geen idee heeft waar ik blijf en wat er aan de hand is. Het zicht is niet optimaal, dus hij kan me ook niet zien. Ik haal een paar keer diep adem en weet ineens weer hoe ik het water uit mijn duikbril had moeten doen. Gewoon blazen door je neus! Langzaam laat ik me weer zakken en neem het besluit Maria in de grot te laten voor wat ze is.. Mij krijgen ze die grot absoluut niet in!

Dit keer ben ik rustiger en langzaam komt de bodem in beeld, waar Ben los van de rest ondertussen al zo'n 5 minuten op mij wacht. Ongeduldig en met grote ogen achter zijn duikbril vragen zijn handen en ogen. OK!?? Ok.....! Gebaar ik. Ik maak een gebed-gebaar en zwaai met mijn hand van nee. Ben begrijpt gelukkig meteen wat ik bedoel en we keren ons af van de onderwater wal en maken een zelfstandige duik over de bodem, langs de donkere grot waar de anderen inmiddels al in zijn verdwenen. Er is weinig te zien. Geen haaien, geen grote vissen, zelfs geen kleine vissen. Een klein half uurtje op de bodem van de Caribische zee, samen met zee -sponzen en koraal.
Als we boven komen vertelt een Duitse man in de groep dat ze in de grot een soort van ‘Mariabeeldje’ hebben gezien, dat nauwelijks de moeite waard was. Ik neem een diepe zucht en besluit dat dit voor mij de laatste duik was op Cuba en het bij snorkelen te houden deze reis.