Pura Vida, trektocht door de jungle van Costa Rica
Westkust Costa Rica
Costa Rica
Marjoleinoudejans
Pura Vida, trektocht door de jungle van Costa Rica
Costa Rica is prachtig, maar veel van de nationale parken zijn erg toeristisch. Ik kreeg van een local de tip om via Rincon richting Puerto Jimenez op het Ose Peninsula te reizen. Vanaf daar is het mogelijk om te voet het Corcovado National Park te verkennen… Ik heb een beetje rondgevraagd wie er interesse hadden… en met zijn vieren zijn we erop uit gegaan!
Puerto Jimenez is een redelijk primitief maar charmant vissersplaatsje, waar maar weinig toeristen komen. We vinden een leuke homestay en gaan dan inkopen: er moet eten en drinken voor 3 dagen mee. Oftewel: blikjes soep, blikjes tonijn, blikjes groenten… het beeld is duidelijk! Zwaarbeladen gaan we de volgende dag op pad. De camping die we op het oog hebben is 15 kilometer lopen, door rivieren, modder, jungle en met op onze rug een tent, matje, gasflesje, water en heel veel blikjes…
Maar al snel blijkt het onze verwachtingen te overtreffen! Ja, het is een zware tocht. Maar wat is het prachtig! Achter elke bocht schuilt weer een mooi uitzicht en er vliegen overal uitbundig gekleurde vogels. Onderweg komen wij welgeteld 1 andere personen tegen. Eenmaal op de camping worden we door de eigenaar enthousiast begroet. Het is laagseizoen en hij heeft al dagen niemand gezien. Gelijk worden wij op sleeptouw genomen door ‘zijn domein’ achter zijn huisje hangt in een enorme boom een luiaard en onder het huisje schuilt een volkomen ongevaarlijke (althans… dat zegt hij) groene slang.
Dan vroeg onder de wol, om morgen bij schemer op te kunnen staan. Hoe we dat zonder wekker doen? De eigenaar verzekerd ons: een wekker is niet nodig! En inderdaad: de natuurlijk wekker van de jungle doet zijn werk. Ik rits de tent los en zie direct een paar brutale aapjes bij de tent wegrennen, terwijl een paar prachtige rode ara’s luidruchtig hun aanwezigheid kenbaar maken. De mist trekt langzaam op achter de bomen en de zon verjaagd langzaam de dauw. Nu snap ik de lijfspeuk van de Costaricanen: Pura Vida! Want dit is leven op zijn mooist.
Tijdens de wandeling die dag, zien (en horen!) we vele soorten apen, vogels, nog een luiaard en zelfs een gordeldier! Hoewel er toeristen naar dit park worden gelokt met de belofte van luipaarden en tapirs, is de kans op het spotten van deze dieren vrijwel nihil. En hoewel je er stiekem natuurlijk toch op hoopt… maar niet dus.
Vol indrukken keren we 2 dagen later weer terug naar Puerto Jimenez. Het is inmiddels 31 december (dit verhaal stamt van enkele jaren terug…) en ik ga terug naar Dominical om Oud en Nieuw te vieren met een groep mensen die ik daar enkele weken geleden heb leren kennen. Mijn Corcovado-genoten reizen verder naar Panama, helaas heb ik hier geen tijd meer voor.
In Puerto Jimenez neem ik de bus richting Rincon, waar ik zal moeten overstappen. Opeens schokt de bus, de chauffeur brult iets in het Spaans. En dan staan we stil. De passagiers kijken verbaasd om zich heen, daarna lijkt iedereen te denken dat er geremd moest worden voor iets of iemand. Maar na enkele minuten staan we nog stil… en na wat navragen in mijn extreem gelimiteerde Spaans blijkt de bus stuk te zijn. Iedereen stapt uit alsof het dagelijkse kost is en in de berm wordt een ware picknick opgezet van alle etenswaren die mensen bij zich hebben. Dit gebeurd duidelijk vaker en ook gaat men er kennelijk al vanuit dat er voorlopig geen monteur of vervangende bus komt. Ik schuif aan bij de picknick en begin een paar gezellige hand-voet gesprekken met mijn lotgenoten. Na 4 uur komt er ineens een vervangende bus en zo snel als de picknick was opgezet, wordt hij weer ingepakt. Aangekomen in Rincon, is mijn aansluiting natuurlijk al lang weg. En daar sta ik dan, op een uitgestorven tankstation in de Middle of Nowhere, terwijl over zo’n 6 uur de festiviteiten los gaan barsten! Af en toe komt er een auto het tankstation op, maar heel eerlijk heb ik niet de moed om te liften. Net als de moed mij volledig in de schoenen is gezakt, en ik er al van uit ga dat het Oud en Niet wordt… stopt er een Amerikaans echtpaar om te tanken. Ze zien mij zitten en de vrouw komt met een zorgelijk gezicht naar mij toe. Ik leg uit wat er is voorgevallen en direct biedt ze een lift aan. Ze wonen toch vlak bij Dominical! Na een kort moment van twijfel waag ik de gok, het lijken sympathieke mensen. En dat zijn het ook. Niet alleen hebben ze mij in een mum van tijd in Dominical bezorgd, ze staan er op om mij mee te nemen naar hun favoriete restaurant waar ik alle specialiteiten van het huis moet proeven. Van geld willen ze niet horen, ze hebben een dochten van mijn leeftijd en hopen alleen maar dat iemand anders dit voor haar zou doen in deze situatie.
Eenmaal in Dominical aangekomen, brand het kampvuur al en het bier staat koud. Happy New Year, Pura Vida!
Foto's
