Monteverde. Pudding Tarzan

Door: Peterberlicum

Geplaatst op Aug 5, 2013

Monteverde is anders. Koeler vooral. Niet iedere godvergeten stap die je zet, doe het zweet uit je porieën klotsen. Regenen doet het hier net zo veel. Regenwoud alom.

4 Augustus
Het woord "nightwalk" suggereert dat het een latertje wordt vanavond. Mis! Om 17.30 uur sleurt de gids ons mee het duistere woud in. Vanaf minstens 15 voetstappen ziet deze beestjesspeurder een spinnetje in het natte gras kruipen. Door de weerkaatsing van zijn zaklantaarntje in de spinnenogen. Met ferme stappen loopt de onze gids op de spin af. Om zijn gelijk te bewijzen. De spin is met de noorderzon vertrokken. Geeft niet. Onze insectenspotter geeft niet op. Van metersver spot hij wederom een ongedierte. Ook dit beestje blijkt bij aankomst in rook te zijn opgegaan. De zongebruinde huid van onze lokale gids verbleekt enigszins. Geeft niet. Scheelt weer een fooi.
Twee uur later maken we de eindbalans op van onze nightwalk in de vroege avond: Willy de wandelende tak (met de afmeting van een wandelende bonenstaak), Tristan de tarantula, Hester de honginbeer en Simon de slang en een handvol beestjes die je niet in je slaapkamer ontmoeten wil.

5 Augustus
"Ik weet 't niet hoor..", "Nee..of misschien..ik zie het nog wel", "Over mijn blody dead body". Het gesprek van de dag: Wie doet het wel en wie doet het niet.. Wij deden het. En zo ging het.
45 Dollar dokken. Tuig om. Instructie volgen. Aansluiten in de rij zonder einde.
Bij de eerste traptrede knikken de knoken van mijn knietjes lichtjes doch in hoog tempo tegen elkaar. Na 25 traptreden klotst het zweet in watervallen mijn oksels uit. Nog eens 25 treden verder roep ik herhaaldelijk om mijn lieve moeder en ben ik inmiddels vaste stalker van 911. De laatste 25 treden schrijf ik in rap tempo mijn testament en hoop ik dat de hemel de moeite waard is.
Klik. Ik zit vast. Een weg terug is er niet meer. Wat nu?? Angstig geef ik me over. Volledig. Dan ga ik. Roetsjj... In razend tempo vlieg ik zo vrij als een toekan het regenwoud over. Een tuigje geketend aan een kabelbaan zorgen voor de broodnodige zekerheid.
Suizend over de boomtoppen. Daar ga ik. Kilometers lang. Veertien banen in totaal. Veertien keer sta ik doodsangsten uit. Iedere afsprong zweet ik Costa Ricaanse peentjes. En toen ging het mis...Ik typ dit verslag dan ook vanuit de hemel. Petrus gaf me bij de poort een laptop om nog even verbinding te maken met aarde. Baan 8. Je rechterhand omklemt het staaldraad. Losjes. Als je knijpt rem je af. Je dient te remmen vlak voor het einde. Mijn rechterhand (en alle andere spieren in mijn lichaam) waren totaal verkrampt. Ik remde veel te vroeg. En daar hing ik. Honderden meters boven de aardkorst. Bibberend aan een straaldraadje. Niet naar beneden kijken...! Niet naar beneden kijken...! Ik kijk naar beneden. Slik..SLIK..Had ik beter niet moeten doen. Wat een hoogte.. Ik probeer me om te draaien en me naar het volgende platform te hijsen. Dat is te ver. Het lukt niet. Uit het niets komt een ietwat sjagrijnige Tarzan me uit mijn ietwat benarde positie bevrijden. Ietwat aan de late kant. Vanuit zijn plek op het volgende platform zag hij me bengelen en greep in. I'm still alive!
Baantje 14 is het klapstuk. Precies 1 kilometer zweven over een veel te diep dal. Halverwege open ik voorzichtig een spleetje van mijn ogen. Ik zie dat ik nog zweef. Voorzichtig durf ik om me heen te kijken. Per ongeluk geniet ik zelfs even.
Tsja. Ik ben niet zo'n held. Integendeel. Maar na baantje 14 voel ik me Tarzan. De baas van de jungle. Ik, al mijn levenlang hoogtevrees, vier een klinkende overwinning op mezelf!

Groetjes Pudding Tarzan

6 Augustus
Passief. Zo laat onze rondreis in Costa Rica zich beschrijven. Uren onhandig zitten in de veel te krappe reisbus. En eten. Tijden zittend op een harde houten stoel achter een bord met doorgaans rijst met bonen.
Na enig aandringen neemt Carlos ons mee uit wandelen. De groepsdruk werd hem te groot. Carlos is bijzonder. Carlos is Carlos. Costa Ricaan in hard en nieren. Carlos ademt natuur. Carlos heeft een rollende r, die hem aandoenlijk maakt voor ons Brabanders. Als Carlos Engels spreekt wordt hij bijna schattig.
Carlos, van het allerdomste insectje lult hij een onmisbaar en nuttig kleingedierte. Van het alleronbenulligste vogeltje orakelt hij een edel, elegant gevleugelte. En van het allermeestgehate zoogdier praat hij een waar knuffelbeertje.
Carlos is overtuigend. Inspirerend vaak. Vanuit de meest onverwachte boshoeken tovert hij magische dieren. Ook vandaag weer. Een quetzal. Een typisch Costa Ricaanse vogel. Meer staart dan vogel eigenlijk.
Thanx alvast Carlos! Voor de momenten die we zonder jou nooit beleefd zouden hebben.