Op het episch centrum van een aardbeving deel 2
Heredia
Costa Rica
Elvira
Op het episch centrum van een aardbeving deel 2
Tja en dan begint het wachten…………………………………uren lang, hoe moeten we hier weg, komen er helikopters om ons op te pikken, krijgen we nog een aardbeving. De hele tijd voel je naschokken, blijft het bij een naschok of is het weer een voorbode voor een aardbeving, onzekerheid dus. Onder de 370 mensen ( zo’n 250 toeristen en de rest personeel) die op de berg stonden waren een aantal gewonden, waaronder snij wonden en botbreuken . Er was ook een groot aantal Amerikanen en naast ons stond doodleuk een Amerikaanse, 2 uur later toen er weer telefoonverbinding was, te bellen met iemand om even een helikopter te regelen voor haar en haar 2 reisgenoten. Inderdaad kwamen er helikopters over, een tv ploeg en een helikopter van een hulpdienst om polshoogte te nemen. En inderdaad kwam er een helikopter om de 3 Amerikanen op te halen tegen een betaling van 1500 dollar voor 5 personen. Onze reisleider heeft bij de piloot moeten smeken om een gewonde lokale vrouw met ernstige snij wonden en een gebroken enkel en een moeder met een baby van 14 dagen oud mee te nemen, zonder betaling. Uiteindelijk is dat gelukt. De helikopter piloten zagen een extra centje wel zitten en kwamen nog een keer terug om betalende (voornamelijk Amerikaanse) toeristen op te halen totdat het donker was. Omdat er natuurlijk ook een restaurant in de omgeving was, was er genoeg eten voor iedereen (uiteindelijk 370 toeristen incl. personeel) en werd dat uitgedeeld. Alles dat eetbaar was werd verzameld en op een centrale plek gebracht. Personeel van het complex stopte wat chips, mars, soort sultana, blikje fris enz in zakjes en dat werd uitgedeeld. Niet dat we nou trek hadden maar we wisten ook niet hoe lang we moesten blijven. Grote waterflessen werden gebracht uit de restaurants , want drinken is natuurlijk het belangrijkste met dat soort temperaturen. De eerst 4 uren na de aardbeving bleef iedereen eigenlijk staan want je wist niet of je nog moest vluchten of wat er nog zou gebeuren. En in de bus gaan zitten deed helemaal niemand voorlopig. Er werden wat stoelen geregeld uit de gebouwen en om beurten durfden we toch wat te rusten. Iedereen bleef ook zo’n beetje bij de bus hangen want een paar meter verder zaten al scheuren in de grond en iedereen had ook gedachte van als er nu weer een aardschok komt dan glijdt dat deel er het eerste van af. Verder waren er natuurlijk ook geen toiletten en tijdens zo’n ervaring moet je nog extra ook meestal. Dus met toiletpapier naar de paar struikjes die achter onze bus stonden en hopen dat je plek had. Een aantal probeerden het ook uit te stellen totdat het donker werd. En er was een geïmproviseerde toilet, dames die een zeil om je heen hielden.
Omdat onze Memo wel had gezien dat wij ons wel zouden redden met zijn allen, heeft hij zo’n beetje het meeste staan te coördineren voor iedereen op de berg. Af toe kwam hij terug om te kijken hoe het ging met ons en dan ging hij weer hulp bieden. We hadden ook afgesproken dat we bij elkaar zouden blijven en dat hij ons om hulp zou vragen als dat nodig was. Personeel van het complex kwam ook langs om te zeggen dat als we nog dringend spullen nodig zouden hebben voor de nacht wij dat dan uit de winkel annex receptie konden gaan halen, voordat alles weg was. En dan denk je toch aan poncho’s voor de regen, sweater of t-shirts tegen de kou, eten, drinken. Tot onze verbazing en afgrijzen dachten de Amerikanen en Canadezen daar heel anders over en roofden, ja letterlijk, roofden de souvenirwinkel leeg. Er liepen er bij met tassen vol met gratis souvenirs om mee naar huis te nemen, terwijl wij alleen maar hoopten dat we de rampplek levend zouden verlaten. Wij waren al blij met de poncho’s die we gekregen hadden want het ging inderdaad regenen. Uiteindelijk verdwenen de waterflessen ook 1 voor 1 en hebben we er maar 2 in de bus gezet voor onze groep. En dan valt de duisternis in en komen er geen helikopters of vliegtuigjes meer over. Dan ben je alleen om vervolgens uren te wachten. 2000 naschokken waar je de meeste van voelt is angstig, vooral in het donker.
Foto's
