Op het episch centrum van een aardbeving deel 1van 4
Heredia
Costa Rica
Elvira
Op het episch centrum van een aardbeving deel 1van 4
Tja waar moet je beginnen als je een aardbeving hebt meegemaakt.
We waren onderweg naar Sarapiqui zoals de bedoeling was. Onderweg hebben we nog een koffiestop gemaakt bij een koffieplantage en daar nog even rondgekeken en natuurlijk koffie gedronken.
Vervolgens zijn we naar de La Paz Waterfall Gardens gegaan voor een wandeling en de lunch. Wij waren er in mei 2008 ook al geweest maar omdat het toen verschrikkelijk ging regenen hadden we het park moeten verlaten omdat de steile trappen te glad werden. Ik had er wel wat foto´s gemaakt (met watervlekken) maar niet alles nog gezien. Nou, nu heb er ik PRACHTIGE foto´s gemaakt omdat het mooi weer was en een half uur later was er niets meer over van al dat moois............................................................................................................aardbeving!!!
We begonnen met het bekijken van de verschillende tuinen zoals de vlindertuin, kolibrietuin, kikkers, apen, planten enz. Echt prachtig aangelegd. Eén van de papagaaien vond het grappig om het dopje van Rich zijn pet te trekken. Tja er stond op een bordje dat hij gek op oorbellen was dus wie verwacht dat dan. Na de wandeling zijn we in het wat meer naar boven gelegen Kolibrierestaurant gaan lunchen met 7 mensen van de groep terwijl de rest eerst was gaan lunchen en toen was gaan wandelen. We hadden net de helft van ons eten op toen de tafel begon te bewegen en de vloer trilde(zware vrachtwagen??? denk je dan nog), een seconde lang,……….een seconde niks ………………en toen leek het alsof de aarde verging. Alles begon te trillen, de tafels en stoelen schoven meters heen en weer (wij die erop zaten ook blijkbaar)en alles viel van de tafels. Dakpannen vlogen van het dak en de dieren in het park begonnen enorm te krijsen. De 60 cm dikke palen van de draagconstructie van het dak leken wel luciferhoutjes die heen en weer waaiden......................................................................................................................aardbeving!!!!
Ik greep mijn tas, Rich zijn tas, camera, keek Rich aan en we zijn gaan rennen, proberen naar boven te komen want we zaten te eten in het restaurant lager gelegen in de tuin dat op een uit stekende rots gebouwd was. Onderweg naar boven zaten er overal scheuren en was grond weggezakt onder het tegelpad wat er gelegen had. Rich iedereen aansporen om vooral op te schieten en naar boven te gaan want alles wat boven je zit kan omlaag vallen. We hebben letterlijk gerent voor ons leven. Je denkt ook helemaal niet hoe je over die verdwenen stukken naar boven moet, je gaat gewoon, klimmen, klauteren. Bovengekomen was de enige uitweg door de receptie, waar echt een enorme ravage was. Alle souvenirs lagen op de grond, stoelen omver en in de snelheid dat ik er doorheen rende zag ik nog net dat de toegangsdeuren en kozijnen ernstig ontzet waren. De hele beving heeft zo´n 40 seconden geduurd maar een enorme ravage aangericht in en aan de gebouwen op het complex. Boven zijn we gaan kijken waar we het beste konden wachten want er hingen overal elektriciteit kabels over de weg (toen wisten we nog niet dat die bij calamiteiten automatisch uitgeschakeld werden) en je weet niet of die nog naar beneden komen. Na even op een gedeelte te hebben gestaan voor de receptie kregen we een behoorlijke naschok (4.2) en omdat iedereen zich niet gerust voelde op deze plek zijn we uiteindelijk op de parkeerplaats gaan staan waar onze bus met (gelukkig ook ongedeerd) de chauffeur stond. Een groepje van ons (incl reisleider) was op het moment van de beving beneden bij de watervallen en stonden te wachten op de shuttlebus die je weer naar boven naar de receptie bracht. Het busstation zakte 3 á 4 meter naar beneden en 1 van de jongens kreeg een dakgedeelte op zijn hoofd en had een schaafwond. Waar ooit het busstation had gestaan was nog een richel van 30 cm over. Een leeg toerismebusje met chauffeur was daar naar beneden gestort en de man kon er gelukkig nog uit. Ze hebben moeten klauteren om boven te komen en het is gelukkig goed afgelopen. De wegen rondom waren beschadigd of weg dus we konden ook het gebied niet meer uit. Gelukkig was na een tijdje iedereen bij elkaar en kregen we van Memo(de reisleider) een peptalk. Een aantal minuten allemaal armen om elkaar heen, en ja……..we leefden nog en we hadden elkaar en dat voelde goed!!!
Foto's
