Door Canadese bossen

Door: SofieRoth

Geplaatst op Jan 29, 2016

De zon komt nog niet zo lang boven de bergtoppen van Mont Tremblant uit als Yves ons staat op te wachten. Hij zal ons met sneeuwschoenen door de bergen gidsen. Voor zij die geen Frans spreken − Amerikanen zijn hier in de meerderheid − stelt hij zich voor als ‘Waajvs’. De combinatie van zijn knotsgekke gedrag en het rood-zwart geruite houthakkershemd dat dringend aan vervanging toe is, doet me vermoeden dat Yves wat te lang in de bossen geleefd heeft. Alleen, en met té veel paddenstoelen voor het grijpen. Terwijl hij ons helpt met het vastbinden van de sneeuwschoenen verzekert hij ons ook meteen dat “if you can walk, you can snowshoe”. Voor we vertrekken, belooft hij één ding. Hij zal bewijzen dat hij vuur kan maken zónder aansteker of lucifers.
Eens in de bossen wordt mijn vermoeden snel bevestigd. Yves heeft al zeeën van tijd doorgebracht in de natuur. Hier is hij in zijn nopjes. Hij kent het verhaal achter iedere boom. “Die lange smalle daar is een ‘white beech’, die andere een ‘cider’ en van die boom verderop komt de beroemde maple syrup.”
We stappen gestaag door. Met onze tippen in de sneeuw als we stijgen en door de knieën buigend als we dalen. Yves wijst op een geel plasje. “Urine van de vos!”, deelt hij enthousiast. Hij imiteert een stel vogelgeluiden en wijst in de verte een mama hert met haar kleintje aan. Ook beren dolen rond in deze bossen. Een rilling glijdt over mijn rug. Maar Yves weet perfect wat te doen als zo’n beest je aanvalt. “Bescherm steeds je nek met je handen en sla terug met je ellebogen. Beren eten geen mensen, ze willen alleen maar je nek breken. Laat ook je rugzak al zachtjes vallen voor het geval je het op een lopen moet zetten.” Die man stelt me helemaal gerust.
Om de zoveel tijd kruisen we een skipiste. Yves plaatst ons op een rijtje langs de kant en begeleidt ons als een politieagent naar de overkant. We moeten wachten op zijn teken. “Er komt weleens een losgeslagen skiër naar beneden gesjeesd. Out of controle. Geen zorgen, ik duw ze uit de weg.” Plots maakt de sneeuw plaats voor ijs. Centimeter per centimeter schuifelen we over de bevroren rivier. Ik probeer de pinnen onderaan mijn sneeuwschoenen wanhopig in het ijs te prikken. “Aaargh!” Ik kijk verschrikt op. Een eindje verder ligt Cynthia − mijn reisgenote en Montréalster in hart en nieren − met één been door het ijs, ín de rivier.
Yves houdt halt aan een afgezaagde boomstam om zijn vurige belofte waar te maken. Hij grabbelt een rol boomschors, wat paddenstoelen en een fosforstick uit zijn overall. Alle materialen passeren in topsnelheid zijn vingers en toveren een serieuze vlam tevoorschijn. Het duurt even voor Yves beseft dat zijn mouw in brand staat. Gevolgd door een schaterlach. Missie voltooid.