Drie vriendinnen op kampeeravontuur!
Ontario
Canada
Judith77
Drie vriendinnen op kampeeravontuur!
Nog niet eerder hadden we midden in de ‘bush’ gekampeerd, maar het leek ons, 3 vriendinnen waarvan er eentje tijdelijk in Montreal woonde, een geweldig idee! Daarvoor kozen we het allermooiste natuurgebied in de regio uit: Algonquin National Park. Een prachtige omgeving van meren, kreken, rivieren, rotsen en eilanden met dichte bossen waar herten, bevers, elanden, wolven en zwarte beren leven. We hadden een mooie route uitgestippeld die ons in 3 dagen (en 2 nachten) per kano op een aantal mooie plekjes ver van de bewoonde wereld zou brengen. Echter, toen we onze kano wilden huren bleek er alleen nog maar beschikbaarheid te zijn voor een tocht van 2 dagen en 1 nacht. Helaas hadden we dus geen andere keus en na wat uitleg stapten we gedrieën in onze kano. Het was even wennen met peddelen, maar al gauw gleden we soepel over het water. We voeren door een immens groot, groen en waterrijk landschap met dichte bossen. Af en toe zagen we hier en daar een andere kano (met net zulke stoere avonturiers als wij!), die ook navigeerden aan de hand van de goed aangegeven gekleurde boomstammen op de oevers. Na wat zij-rivieren zaten we op onze route waar we geen enkele andere kano meer tegenkwamen; we waren midden in de ruige, ongerepte natuur! Onderweg manoevreerden we ons langs drijvende boomstammen, ingenieus geconstrueerde beverdammen en smalle kreken die weer uitmondden in een ander en nog mooier meer!
Tegen het eind van de middag kwamen we op onze kampeerplek aan. Een vlak gemaakt stukje terrein aan het water, met uitzicht op een ander bebost eiland. Er lagen wat boomstammen rondom een hoopje as dat eens het kampvuur van de kampeerders voor ons was geweest. Een smal paadje leidde verder het bos in naar een houten ‘kist’ met een rond gat; ons toilet! We legden de kano aan wal en vast aan een boom. De tent stond al snel en binnen een mum van tijd hadden we ook een aangenaam vuur dat ons bij het vallen van de avond wel warm zou houden! Onze proviand bestond uit gaar te koken noodles te combineren met een blikje tonijn met groenten en als toetje een paar overheerlijke muffins. We voelden ons als echte avonturiers in dit verlaten gebied; alleen met onze verrekijker konden we een paar andere vuurtjes, ver weg op wat andere oevers, onderscheiden. Ons ‘overlevingspakket’ bestond verder uit een zakmes, zaklamp, noodfluitje en een flink stuk touw. Met dat laatste moesten we ons afval en eetgerei in een tonnetje en plastic zak in de boom hangen om te voorkomen dat er niet ineens een beer in onze tent zou staan die nog een restje noodles zou ruiken! Bij het invallen van de duisternis hadden we een boom met een flinke tak uitgekozen die dienst zou doen als ophangmechanisme voor de ton en de zak. De etensresten verbrandden we, zoals ons was geïnstrueerd, in het kampvuur en doofden dit met flink wat water.
Onze tent was een krappe 3-persoons-iglo waar we maar net inpasten. Ik lag aan één van de zijkanten, mijn vriendin uit Nederland in het midden en onze ‘Canadese’ vriendin aan de andere zijkant. We lagen nog net elkaar bang te maken over de volstrekte duisternis en wilde natuur om ons heen, toen we er al achter kwamen dat we het noodfluitje per ongeluk bij de andere spullen in de boom hadden gehangen. En in het donker zouden we de ton met geen mogelijkheid meer naar beneden kunnen halen! Voor de zekerheid legden we dus maar onze kano-peddels voor de ingang van de tent als ‘pseudo-verdediging’ in geval van nood. Ik vond het erg wennen om temidden van de geluiden van het woud de slaap te vatten, maar onze vriendin uit Canada had daar allerminst moeite mee; als snel hoorden we aan haar ademhaling dat die in dromenland was. Met z’n tweeën lagen we nog wat te kletsen tot we elders gejoel en gelach meenden te horen. Vreemd, want we zouden zweren dat er in de directe omgeving geen andere kampvuren brandden. Niet lang daarna drong het tot ons door dat dit geen groep kanoërs, maar een roedel wolven was die hun groeps-gehuil aanheften. Dit was de échte natuur toch wel héél dichtbij! Hierna lag ik dan ook met gespitste oren alle geluiden te identificeren met de meest gevaarlijke dieren.
Ik vermoed dat het al midden in de nacht was, want mijn vriendin dacht dat ik van de kou rillend in mijn slaapzak lag. Echter, dit waren pure angstrillingen; ik kon mijn lichaam niet onder controle houden van de angst! Direct buiten de tent was namelijk een dier rond onze tent aan het scharrelen. Zelfs de ademhaling en het gesnuffel op de grond was te horen en afgaande op dit geluid was dit echt geen bever of ander klein zoogdier… We durfden ons niet te verroeren of een zaklamp aan te doen, bang dat we de aandacht ‘het beest’ zouden trekken. Laat staan dat we de tent durfden open te ritsen om een kano-peddel te pakken! Na verloop van tijd verdween ‘het beest’ en moest ik van al dat gebibber vreselijk nodig naar de wc, maar voor geen goud durfde ik een voet buiten de tent te zetten! De rest van de nacht heb ik geen oog meer dicht gedaan en bij de eerste zonnestralen rende ik naar de wc-kist. Onze vriendin uit Canada had van alle spanningen ’s nachts niets meegekregen en verklaarde ons tot ‘stadse schijterds’, maar slikte haar woorden snel in toen ze een flinke haal van een klauw in onze tas aan de boomtak aantrof.
Met nog geen uurtje slaap peddelde ik met mijn vriendinnen door dezelfde prachtige natuur weer terug. Wat was ik uiteindelijk blij dat we ‘helaas’ maar één nacht weg konden blijven, want een tweede had ik echt niet overleefd! Bij het Visitor Center werd ons verhaal van de hand gedaan met de verklaring dat het vast een wasbeer was geweest, maar tot op de dag van vandaag weet deze ‘avonturier’ wel beter…!
Foto's
