Al jaren wordt er geschreven over het veranderende klimaat en de bedreigde status van de ijsbeer. En al jaren wilde ik deze prachtige dieren in hun eigen leefomgeving zien. Het heeft een onuitwisbare indruk gemaakt.

Om te horen vertellen dat de ijsberen letterlijk gekrompen zijn ten opzichte van vele jaren geleden, dat ze geen drie jongen meer baren omdat ze ze niet groot kunnen brengen en de natuur dat eigenhandig heeft teruggebracht naar twee. Of slechts één.

Om te zien met mijn eigen ogen dat het landvaste ijs in de Hudson Baai steeds later gevormd wordt. Het ijs wat ze zo dringend nodig hebben om te jagen, op zoek naar voedsel.

Om te voelen dat de temperatuur hier veel te warm is voor de tijd van het jaar. Toen ik er was, is het zelfs een dag nul graden geweest. Dat is echt bizar. Het zou er -20 tot -30 moeten zijn dan.

Dit jaar hebben ze 'geluk' gehad. Het ijs bleef in de lente veel langer liggen dan gebruikelijk, waardoor ze de opgelopen tekorten aan voedsel en kracht toch weer goed konden maken. De ijsberen zagen er, gezien de huidige omstandigheden, redelijk goed uit en we hebben dan ook veel moeders met twee jonkies gezien.

Maar het moge duidelijk zijn dat elke dag voor hen een dag van overleven is. Mijn tip is simpel: wil je deze mooie dieren in het ruige Noordpool gebied zien, wacht dan niet te lang. Het is een kostbare expeditie maar dubbel en dwars waard. Alles daar raakt je diep in het hart.