Eerder schreef ik al dat een gevecht tussen ijsberen een hele dag kan duren met tussenpozen om af te koelen. Nadat we weg waren gegaan om een ander deel van de toendra te verkennen, keerden we aan het einde van de middag terug op dezelfde plek en jawel, ze waren er nog. Geduld is dan een schone zaak en zien hoe ze vanuit rust weer elkaar opzochten, was geweldig.
Het enige wat we hoorden was het ademen van ze en het knarsen van de sneeuw onder hun poten. Door het slaan van elkaar, vloog de sneeuw ook hoog in de lucht en om de sterke lijven, een mooi gezicht.
Het werd echter al snel donkerder en moeilijk om nog te fotograferen. Maar zonder camera van zoiets genieten is eigenlijk ook gewoon het mooiste om te doen.