We zijn al uren onderweg naar een afgelegen deel van de toendra, als ik JP vraag om te stoppen. Van een gezellig kletsen met elkaar en geroezemoes, is het het afgelopen half uur stil geworden en zitten we allemaal naar buiten te staren.
Hij stopt, zet de motor uit en knikt begrijpend.

'Heb je moeite om te beseffen wat je ziet?'
'Ja', zeg ik. Meer komt er even niet uit en ook de rest zwijgt.

Buiten is het doodstil. Ben ik nog op de aarde? Droom ik? Zou de maan er zo ook uitzien? Het enige teken van leven is het spoor van voetstappen, dwalend door de sneeuw, dat vegen achterlaat op het ijs vanwege de wind. Er was hier een ijsbeer. Ergens op deze mysterieuze, onaards aandoende wereld. Het spoor zegt 'hallo'. Ik zwijg nog steeds en worstel in stilte om dit grote niets tot me door te laten dringen.