'When a polar bear looks you in the eye, your life will never be the same again'

Het is waar. Je hebt verwachtingen van zo'n trip maar niets kan je voorbereiden op het overweldigende gevoel wat je krijgt om zo dicht bij dit dier te staan. Ze zijn nieuwsgierig, ruiken je, komen snuffelend en stap voor stap dichterbij terwijl hun voetstappen knarsend in de sneeuw achterblijven. Geeuwend kijken ze je aan, je kijkt ademloos terug. Je hoort ze ademhalen, blazen door de neus, verkennen de banden van de buggy en zitten dan plat op de kont rond te kijken. Je ziet in slow motion hoe ze zich oprichten, de poten plat tegen de buggy zetten en hun kop dicht bij de open ramen of de rand van het balkon aan de achterkant van de buggy. Instinctief deins je terug, opeens besef je dat je niet kijkt naar een prachtig beest maar bekeken wordt als prooi. Eten. Dat ene moment is heel onwerkelijk en tegelijk ook een beetje ongemakkelijk. Want je bent in zijn leefgebied, zijn thuis, waar hij weet te overleven onder extreme omstandigheden.
Ik voel me bevoorrecht dat ik deze trip of a lifetime heb mogen doen en hoop dat deze ijsbeer dat in mijn ogen heeft gezien.