op ijsberen expeditie vanuit Churchill - de cyclus van de ijsbeer!
Noord Canada
Canada
Mtas
op ijsberen expeditie vanuit Churchill - de cyclus van de ijsbeer!
Het sneeuwt, de wind huilt en het ijs op de Noordelijke Ijszee kraakt en kreunt.
De oude vrouwtjes ijsbeer heeft al veel winterse sneeuwstormen als deze overwonnen.
Ze nestelt zich, krult haar lijf als een bal en de blazende sneeuw stapelt zich om haar heen op.
Het is zo koud dat een mensenhuid binnen een paar minuten zou bevriezen, maar de dikke berenvacht houdt haar warm.
Drie dagen later is de storm gaan liggen. De beer is hongerig en popelt om te gaan jagen. Ze is de meeste tijd van het jaar op de bevroren oceaan te vinden. Het zeewater onder het ijs is altijd in beweging en deze beweging zorgt ervoor dat het ijs in grote stukken breekt. Soms botsen de stukken tegen elkaar aan en wordt het ijs opgestuwd tegen de steile heuvels. Op andere momenten drijven de stukken uit elkaar en vormen scheuren en stukken open water. Deze koude en ijzige wereld is de thuishaven van de bedreigde ijsbeer!
De ijsbeer is een sterke zwemmer. Haar voorpoten hebben de afmeting van een dinerbord, waar ze perfect mee kan peddelen. Haar harige poten lijken wel warme pantoffels. Als ze op het ijs loopt, zorgen haar scherpe klauwen ervoor dat ze niet wegglijdt. Ze heeft een lange nek waardoor ze gemakkelijk haar hoofd boven water kan houden en het vet onder haar huid helpt haar om warm te blijven.
Het is vroeg in het voorjaar wanneer een mannetjes- en een vrouwtjesijsbeer samenkomen om een gezin te stichten. Het grote mannetje volgt de sporen van het vrouwtje in de sneeuw. Hij ruikt haar, maar het duurt een paar dagen voordat hij haar gevonden heeft. Langzaam komt hij dichterbij. Uiteindelijk ontmoeten ze elkaar en spelen samen. Deze beer zal de vader van haar jongen worden. Een week later vertrekt hij. De moeder zal de kleintjes alleen opvoeden en omdat ze nu zwanger is moet ze op zeehondenjacht.Ze zal zich zo vol mogelijk eten zodat ze over enige tijd genoeg melk voor haar jongen heeft. Het is een goede tijd van het jaar voor de jacht. Er zijn veel jonge zeehonden op het ijs.
De moeder jaagt de hele zomer en wordt heel dik. Als de winter in aantocht is, gaat ze terug naar het vaste land om een sneeuwhol te graven, een "den" genaamd. Rond de kerstdagen baart zij haar jongen; dit keer een jongen en een meisje.
Als de babies geboren worden zijn ze niet groter dan mollige eekhoorns. Het gezinnetje blijft een paar maanden in de "den" het hol, totdat de kleintjes groot genoeg zijn om eruit te komen.
Ze verblijven een week in de omgeving van hun winteronderkomen.De kleine ijsbeertjes worden elke dag sterker. Ze tuimelen en spelen. Zelfs als de moeder probeert te doezelen klimmen de gezonde krachtige jonge beertjes op haar. Ze heeft al bijna 6 maanden niet meer gegeten en binnenkort keert ze naar het ijs terug om weer te gaan jagen.
Het zee ijs is ver weg. Het is een lange wandeling als je van die kort pootjes hebt. De moeder beer is erg geduldig en ze stopt vaak om haar jongen te laten rusten. De kleine vrouwelijke ijsbeer is sterker dan haar broer; zij is minder snel vermoeid. Daarom krijgt haar broertje soms een ritje op haar moeders rug.
Tijdens de verre tocht naar de bevroren oceaan, komen de kleintjes in contact met de andere bewoners van de witte wereld.
Een sneeuwuil beangstigt hen wanneer ze plotseling over hun hoofd vliegt. De familie verstoort per ongeluk de slaap van een sneeuwhaas. Zelfs de moeder gaat verschrikt achteruit als 't grote witte stuiterende konijn uit zijn hol springt.
De jongen weten niet dat een poolvos hen volgt naar het ijs. Het slimme dier hoopt wat heerlijke overblijfselen te kunnen bemachtigen na de jacht.
Na een aantal dagen lopen, bereiken de moeder en haar jongen de wirwar van ijs langs de rand van de oceaan. De moeder wil jagen, maar haar jongen zijn moe en moeten eerst rusten.
De moeder is bezorgd omdat er ook andere ijsberen in dit gebied jagen. Grote mannetjes ijsberen vallen soms de kleintjes aan en doden ze, dus de moeder is altijd alert op gevaar door te kijken, ruiken en luisteren naar gevaar.
Op een dag snuift moeder ijsbeer de geur op van een 'stinkende' baardrob. Ze probeert dichterbij te komen. De rob ligt te zonnebaden. Doordat haar jongen willen spelen schrikken zij de baardrob op en deze verdwijnt direkt het water in!
In de komende weken zullen de jongen leren om stil te zijn en zachtjes te doen. Door het observeren van hun moeders bewegingen, leren zij hoe ze moeten jagen.
Grote blubberige walrussen leven ook langs de rand van het ijs,net als de ijsberen moeder met haar twee jongen. Zij zijn de grootste dieren waar ijsberen op jagen. De walrussen ruiken de berenfamilie aankomen en hop, ze gaan snel kopje onder! Maar met haar kleine jongen aan haar zijde heeft de moeder helemaal niet de intentie om nu op deze gevaarlijke dieren te gaan jagen.
Voor de jonge ijsberen zijn de grote walrussen vooral luidruchtig en angstaanjagend en wat stinkt hun adem naar rottende mosselen....
De zomer is voorbij en de koude donkere dagen van de winter zullen snel arriveren.
De baby ijsberen hebben al maanden kunnen genieten van het vele zeehondenvlees.
Maar ondanks dat hebben zij nog steeds moeders rijke, vettige melk nodig om gezond te blijven. Doordat mama zo'n goede jager is produceert ze veel dikke melk zodat haar kleintjes genoeg te drinken hebben.
Het zal enige tijd duren voordat de jonge ijsberen goed genoeg kunnen jagen om voor zichzelf te zorgen.
De beren zullen nog twee winters bij hun moeder blijven. Ze verlaten haar als ze ongeveer 2,5 jaar oud - en sterk genoeg zijn om hun kostje bij elkaar te scharrelen.
De waardevolle jachtlessen die zij van hun moeder hebben meegekregen zullen hun helpen te overleven in hun bevroren witte wereld!
Foto's
