Gisteren was het wachten tot de zon onder ging in Lake Astotin, vandaag is het dan zo ver. Een eenzame supper gaat nog even polshoogte nemen en kijken of het allemaal wel volgens de boekjes gaat. Een half uurtje later is het donker, stil en nemen ontelbare sterren hun intrek in de ruimte die de zon zojuist verlaten heeft.

P.s. bigger is better in dit geval