Een "zwoele" helpdesk
British Columbia
Canada
Marjan stolk
Een "zwoele" helpdesk
"Daar staat een bordje camping!", wijs ik..
Mijn vriendin die aan het stuur zit, kijkt twijfelend naar de afslag die niet geasfalteerd is.
"Zouden we dat nou wel doen?" zegt ze, maar ik houd aan "Er staat toch camping, dan kan het toch.."
We verlaten de asfaltweg en rijden het grindpad op dat al snel smaller wordt. Mijn vriendin vloekt binnensmonds als we plotseling voor een dubieus bruggetje komen te staan met onze camper van bijna 9 meter.
"Ik ga wel even checken" zeg ik snel en iets minder zelfverzekerd.
Eenmaal terug : "Volgens mij gaat het wel hoor en trouwens anders zetten ze toch geen bord camping neer?"
Eigenlijk hebben we weinig keus want keren is hier geen optie. Voorzichtig rijden we de brug op om eenmaal veilig aan de andere kant te constateren dat het grindpad veranderd is in een hobbelig weggetje vol met enorme keien.
Terwijl mijn vriendin ze probeert te ontwijken bijt ze me toe;" Jij brengt ons ook altijd in van die onmogelijke situaties!" Ik zeg wijselijk niets en ben opgelucht als er voor ons iets verschijnt wat op een camping lijkt.
We stappen uit en kijken om ons heen over een uitgestorven terrein waar her en der wat vuurkorven staan en een paar honden rondlopen.
"Nou..lekker authentiek toch?" zeg ik twijfelend maar mijn vriendin is vastbesloten "Hier blijf ik niet..!!"
Op hetzelfde moment gaat er een deur van een houten kotje open en er stapt een smoezelig, klein mannetje uit dat ons tandeloos toelacht. Zijn kleding heeft door alle vlekken een kleur gekregen.
Nu is weglopen niet langer aan de orde dus meer voor de beleefdheid vraag ik "Is this your campsite?"
Hij knikt stralend. "And do you have toilets and showers?"
Uit mijn ooghoeken zie ik dat mijn vriendin continue met haar handen om zich heen wappert maar daar heb ik nu even geen tijd voor.
De man ontkent het bestaan van een sanitairgebouw maar is bijzonder vriendelijk "You can use my shower if you want"
Juist!!
We bedanken en zeggen dat we nog even verder kijken en terwijl we teruglopen naar onze camper waar allebei de deuren wijd van openstaan zien we dat het interieur werkelijk zwart ziet van de steekvliegen.
Terug op het hobbelweggetje is het eigenlijk jammer dat we geen tegenligger hebben (Niemand is zo idioot om daar te gaan rijden ) want het moet een bijzonder komisch gezicht geweest zijn om twee dames, al hobbelend, scheldend en heftig om zich heen wapperend, te zien aankomen.
Terug op de asfaltweg horen we een verdacht geluid.
We stoppen en na inspectie blijkt dat een grote ronde kei zich tussen ons dubbele achterwiel heeft genesteld.
Wat nu...we staan in the middle of nowhere nog een dikke 40 km. voor onze bestemming van morgen, het plaatsje Blue River, waar we een riviersafari hebben besproken om naar zwarte beren te gaan zoeken.
Onze mobiele telefoon heeft geen bereik en de enige automobilist die langskomt foetert door zijn raampje dat we daar wel erg gevaarlijk staan. "Vrouwen...." je ziet het hem denken. "Een eindje verder is er een uitsparing" roept hij nog..
Het humeur van mijn vriendin is tot het absolute nulpunt gedaald als we al schokkend en bonkend met 10 km per uur naar de uitsparing rijden. Daar staat, als door de hemel gezonden, een personenauto met daarnaast een man, keurig in pak.
In de auto zit zijn vrouw, die een baby blijkt te voeden. Opgelucht leggen we ons probleem uit maar die opluchting verdwijnt als sneeuw voor de zon als blijkt dat ook zijn mobiele telefoon niet werkt. Behulpzaam laat de man zich met pak en al onder onze camper zakken maar een kapotte krik, enkele gebroken stokken en een gevlekt pak verder zit de kei nog altijd muurvast tussen ons wiel.
De man raadt ons aan om toch maar langzaam richting Blue River te rijden want daar is een benzinepomp.
In slakkengang gaan we op weg, passeren de borden van de riviersafari en ,o ironie, een prachtige camping...
Eindelijk aangekomen bij het benzinestation vraag ik voortvarend of er een garage in de buurt is.
De mevrouw achter de kassa kijkt me wat glazig aan...Een garage?? Nee, dat is minstens 75 km. terug of 60 km. verder.
Een vrouw , die aan een tafeltje een broodje zit te eten (kennelijk is de pomp ook een ontmoetingsplaats voor locals) kijkt zwijgend toe. " Mag ik dan even uw vaste telefoon gebruiken?" vraag ik. Aan de binnenkant van onze toiletdeur staat immers een noodnummer van de camperverhuurder. Ik bel en krijg.....een zwoele stem aan de telefoon die mij allerlei diensten aanbiedt waar het verwijderen van een steen niet eens bij in de buurt komt.
Scheldend zeg ik tegen de dame achter de kassa dat ik het nummer van een sexlijn in mijn camper heb staan en vraag of zij achter het correcte nummer van de hulpdienst kan komen. Ze begrijpt er helemaal niets meer van maar is heel bereidwillig.
We besluiten buiten bij de camper even stoom af te blazen en op dat moment stoppen er twee pick-ups waar, als in een film, twee stoere mannen uitkomen, compleet met snor, hoed en geblokt overhemd.
Zonder ook maar naar ons te kijken lopen ze naar onze camper en zeggen "Which car shall we take" Vervolgens komt er een zware ketting tevoorschijn die om de kei wordt gelegd en aan een van de pick-ups wordt bevestigd. Met een ruk is hij er tussenuit. De mannen tikken aan hun hoed en verdwijnen zonder een woord met ons te wisselen. En tot onze verbijstering is daar ook opeens de dame van het broodje , die zonder iets te zeggen haar man is gaan halen om ons uit onze misere te verlossen.
Dankbaar vliegt mijn vriendin haar om de hals ( een eer die mij waarschijnlijk voorlopig niet ten deel zal vallen...) en bedankt haar uitvoerig. De dame zegt dat we net een prachtige camping gepasseerd zijn waar we kunnen overnachten. Tja..
Als we op de camping bij de camper zitten bij te komen met een paar worstjes op de bbq. komt de eigenaar naar ons toe en begint een vriendelijk praatje
"Hi, how are you? How was your day???"
Nou......heb je even?
Foto's
