Watervallen en een Ironman
Canada
Noord en Midden Amerika
Baatjes
Watervallen en een Ironman
De eerste vraag die bij me opkomt als we de parkeerplaats opkomen: zou er brandewijn naar beneden stromen?
We zijn onderweg van Vancouver Island naar Whistler en dringend toe aan een stop. Bij Brandywine Falls Provincial Park is er plek op de parkeerplaats en de naam is uitnodigend. Het is zaterdag en het lijkt of heel British Columbia uitgelopen is om te genieten van het weer. Gezinnen zitten lekker te lunchen aan de vele picknicktafels die er staan. Het is bloedheet maar we besluiten toch de wandeling naar de waterval te maken om de benen een beetje te strekken. We lopen over een schaduwrijk pad naar de Brandywine Falls. Bij het eerste uitkijkpunt zien we een prachtige waterval die ligt te schitteren in de zon. We lopen nog een klein stukje verder maar omdat het toch wel warm is, besluiten we niet helemaal naar beneden te lopen en keren terug naar de auto.
Wanneer we in Whistler aankomen, tikt de thermometer 36 graden aan. Het is een uitdaging een parkeerplaats te vinden. Morgen vindt de Ironman van Whistler plaats....in die bloedhitte. Voor degenen die niet weten wat een Ironman is: een triathlon, maar dan in het extreme, dus eerst 3,8 km zwemmen, dan 180 km fietsen en tot slot een volledige marathon.
Wanneer de auto staat, gaan we op zoek naar ons hotel. Al wandelend zien we al het een en ander van dit Olympisch dorp. Het ziet er gezellig uit, met genoeg eetgelegenheden, dus dat komt wel goed.
Na even bijgekomen te zijn in onze hotelkamer besluiten we op zoek te gaan naar een restaurant. We komen terecht bij een Italiaan waar we heerlijk eten. Wanneer we aan tafel zitten, komt er een gezelschap binnen. Ze nemen naast onze tafel plaats en we vragen ons af wat de onderlinge relatie tussen deze mensen is. Je ziet dat dit geen vriendengroep is. Twee mannen uit het gezelschap hebben een armbandje om. Zij doen mee met de Ironman (in deze hitte...had ik al gezegd dat het warm is?). Een van de mannen is zo goed als blind en jarig, blijkt. Wanneer er taart binnenkomt vraagt een vrouw uit het gezelschap of ik een foto wil maken. Jippie, dan kan ik direct vragen hoe het nu precies zit. De mannen doen mee met de Ironman. De slechtziende man wordt begeleid door de andere. Ze hebben elkaar net ontmoet. Voor de slechtziende man is het de eerste keer dat hij deelneemt, en dat kan dus alleen maar omdat de andere man hem begeleidt. Voor de ‘begeleider‘ wordt het de negende Ironman en hij wil iemand diezelfde ervaring laten beleven. We kletsen nog even verder, eten gezellig een stukje taart mee en wensen ze dan veel succes.
Whistler is behoorllijk toeristisch, we besluiten lekker vroeg naar bed te gaan omdat het de volgende ochtend vroeg dag is. Veel wegen worden afgesloten vanwege de Ironman. Onze volgende bestemming is Wells Gray Provincial Park, een aardig eind rijden en we willen niet vast komen te zitten.
De weg naar Wells Gray brengt ons langs prachtige vergezichten. Vandaag is het alweer warm. Na inkopen in het plaatsje Clearwater rijden we Clearwater Valley Road op, naar onze cabin in the woods. Het overtreft onze verwachtingen. Het ligt samen met nog twee huisjes onder de bomen aan een kreek.
We doen nog even een korte wandeling, ik met mijn muggenwerende kleding, mijn man in zijn korte broek en t-shirt. Geen goed idee. Zelfs ik word lek geprikt.
De eigenaar van onze cabin geeft ons veel tips over wat we de komende dagen kunnen doen. Het boek in onze cabin over het gebied biedt veel achtergrond informatie en toegevoegde waarde.
De volgende dag lopen we allereerst over de South Rim naar Helmcken Falls. Het uitzichtpunt hier geeft een fantastisch uitzicht op de indrukwekkende waterval. Overal staan waarschuwingsborden dat je niet te dicht bij de rand moet komen. Later, wanneer we op het officiele uitkijkpunt staan begrijpen we waarom deze borden er staan. Je staat eigenlijk op een stukje klif dat onder je helemaal is uitgehold. Omdat we zo vroeg zijn, zijn we de eerste die aankomen, wat het nog iets extra magisch geeft.
Teruggekomen van de wandeling is de temperatuur inmiddels flink opgelopen en we besluiten naar Trophy Mountain te gaan, omdat het daar vast koeler is, bovenop de berg. Dit klopt op zich wel, maar dat we voor een berg moeten klimmen hadden we even geblokt. Het uizicht rondom is schitterend. We lopen tot aan Sheila Lake en gaan dan weer terug. Moe maar voldaan vallen we met een kabbelend beekje op de achtergrond in slaap.
Tijdens onze tweede volle dag in Well Gray staat Ray Farm op het programma, allereerst om vogels te kijken, en ten tweede om er de rondwandeling te doen die je langs de Ray Minaral Spring en Alice Lake brengt. Onderweg ernaar toe rent een zwarte beer voor onze auto uit. Natuurlijk heb ik mijn camera niet paraat en tegen de tijd dat ik die gepakt heb, is de beer alweer tussen de bomen verdwenen. Een beetje op onze hoede voor de beer genieten we van de vogels en op het moment dat het warmer wordt, starten we aan de wandeling, omdat de vogels er dan ook niet zoveel zin meer in hebben.
In de middag lopen we naar Moul Falls. Moul Falls is een drukbezochte waterval, zeker op warme dagen, omdat je lekker achter de waterval kunt langslopen en zo de nodige verkoeling krijgt. De tocht ernaar toe duurt ongeveer 45 minuten en het is druk onderweg. Gelukkig komen veel mensen terug en tegen de tijd dat wij bij de waterval zijn, is het er niet zo heel druk. We genieten van het verkoelende water om daarna weer terug te gaan naar onze cabin in the woods voor een verfrissende douche. Na een heerlijk etentje in de Hop ‘n Hog zit onze tijd in Wells Gray er helaas op.
Foto's
