Een ander levensritme....

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Mar 10, 2010

Een vreemde een de bijt. Zo kun je Belize eigenlijk best wel noemen. Verscholen in een hoekje in Midden Amerika ligt het piepklein landje met een laid-back Caribische sfeer.
Onze eerste ontdekking is het rustige tempo waarin het dagelijkse leven in Belize zich afspeelt. Bij de grensovergang met Mexico begint het al. Bij het ene loket betalen voor je visum, bij het volgende loket een stempel en dan bij de balie je tas laten controleren. En dit alles in een zeer rustig tempo, met enorme rijen tot gevolg. Maar blijkbaar voor niemand een probleem.
45 minuten later zit iedereen weer in de bus en kunnen we snel verder richting Belize City. Snel was de gedachte die waarschijnlijk alleen in onze Westerse hoofden speelde. Iedereen zit net weer in de bus, paspoorten en visa netjes opgeborgen, de bus trekt op en de bus stopt weer. Een passagier stapt in, zo’n 100 meter na de grensovergang. De nieuwe passagier gaat zitten, de bus trekt op, schakelt door naar z’n twee, remt af en stopt weer. Nieuwe passagier stapt weer in en gaat zitten. Niemand kijkt of op om, de chauffeur kletst er vrolijk op los met zijn hulpje, terwijl de bus weer verder rijdt. De tweede versnelling wordt ternauwernood gehaald of de bus remt weer af, deur open en een vrolijke dame stapt in. Groet een aantal passagiers en gaat ook zitten. De bus trekt weer op, remt weer af en de deur is dit keer niet eens dicht geweest. En inderdaad, gewoon weer een nieuwe passagier. Ik zie achter ons nog steeds de grenspost, als ik vertwijfeld door de achtertuit staar. We zijn nog geen kilometer verder en we zijn al vier keer gestopt om een passagier in te laten stappen. En dat terwijl we ruim drie kwartier stil hebben gestaan bij de grensovergang………Maar ik geloof niet een van die passagiers ook maar één seconde heeft overwogen om naar de bus toe te lopen.

Maar het is mooi weer, we hebben een zitplaats (natuurlijk weer een oude Amerikaanse schoolbus, gemaakt voor Amerikaanse schoolkinderen en dus ook met beenruimte aangepast aan Amerikaanse gemiddelde lengte van een Amerikaans kind…..) en alle tijd van de wereld. Dus genieten we maar van de omgeving en snuiven alvast de Caribische sfeer op. En uiteindelijk bereik je toch altijd weer de gekozen eindbestemming. In ons geval is dat dit keer Belize City, waarvandaan we naar Caye Caulker reizen. Na een half uurtje stuiteren op de ondiepe, zeer heldere Caribische zee in een razendsnelle speedboat (ook weer beperkte beenruimte) meren we aan op dit tropisch paradijsje. Een redelijk behulpzame plaatselijke “gids” brengt ons naar een redelijk hotel gebracht. Hij ontvangt zijn fooi, zodat ‘ie weer een biertje kan kopen en in de schaduw onder zijn vaste palmboom kan plaatsnemen. Daarna wat roepen naar de (vrouwelijke) toeristen en nog maar een biertje kopen, een andere toerist de wegwijzen, fooi ontvangen, weer een biertje kopen en dan weer onder de palmboom in de schaduw op het witte zand. Vergeleken met de gemiddelde kantoorbaan bij ons een best aardige job…..alleen niet beginnen over doorgroei mogelijkheden of loopbaanperspectief!

Maar een uurtje na aankomst op Caye Caulker ga je vanzelf mee in de sfeer die op dit eilandje hangt. In een strandstoel met een biertje in de hand lekker op het balkon zittend (met eindelijk de mogelijkheid om de benen te strekken), bekijken we de activiteiten op de zandweg voor ons hotel. Na een tijdje besluiten we het eiland te gaan verkennen. Hoewel het midden op de dag is en vrij warm, toch niet een hele zware opgave. Het eiland is immers maar enkele kilometers lang en enkele honderden meters breed. Na enkele minuten komen we dan ook aan op het enige “echte”strand dat het eiland rijk is. Nou ja, strand. De 20m2 hagelwit zand is het enige plekje op Caye Caulker waar je de zee in kunt lopen zonder gelijk al koraal tegen te komen. Dus ondanks de aanwezigheid van slechts een 10 tot 15 zonaanbidders waan je jezelf al snel in Scheveningen op een mooie zomerdag. Geen ruimte om je badhanddoek uit te rollen dus! Dit is eigenlijk gelijk ook het enige nadeel van dit heerlijke eiland. Ondanks de parelwitte stranden en de hemelsblauwe zee is er eigenlijk geen strand.
Dus dan de volgende dag maar mee naar een snorkel excursie. Voor de verkoeling en omdat het natuurlijk altijd fantastisch is om oog in oog met de meest kleurrijke vissen te zwemmen. En met de namen van de plaatsen die we gaan bezoeken in gedachten (Coral Garden en Shark & Stingray Alley) kon de dag niet meer stuk. Dachten we. Op een aantal zaken tijdens zo’n boottochtje heb je helaas weinig invloed. Een daarvan is de medepassagier. Meestal is een excursie weer een goede gelegenheid om met andere reizigers in gesprek te komen en tips uit te wisselen. Dus niet op deze tour; we werden opgescheept met een 4-tal “all american girls”, net gearriveerd vanuit hun beperkte cheerleader belevingswereld. En het cheerleaderschap was dan ook, samen met afgebroken nagels en niet-waterbestendige make-up, het gespreksonderwerp van onze tour. Alleen onder water had de rest van de groep even de gelegenheid om onder het inhoudsloze gekakel uit te komen. Gelukkig besteed je tijdens een snorkeltocht veel tijd onder water.

Het bezoek aan Shark & Stingray Alley was adembenemend en maakte alles goed. Ik heb nooit gedacht dat ik zo dicht in de buurt van haaien zou zwemmen en het ook nog zou overleven. Maar ondanks het toch enigszins angstaanjagende uiterlijk van deze zusterhaaien bleken ze vriendelijk genoeg om zich te beperken tot het rondjes om ons heen zwemmen. En de grote roggen deden vrolijk mee.
Indrukwekkend en best spannend tegelijk.

En eigenlijk is dit zo’n beetje wat je doet als toerist op Caye Caulker. Een beetje relaxen en een beetje snorkelen. Wat wil je nog meer.