Rio Caura stroomopwaarts (deel 2)

Door: Gerholdt

Geplaatst op Mar 16, 2010

Vandaag staat er een stevige wandeling van twee en een half uur bergopwaarts op het programma. We vertrekken al om 7.30 uur, omdat het dan nog niet al te warm is. Onderweg worden we ingehaald door hele kuddes Indianen die gelang hun leeftijd en sexe met een gewicht van tussen de 10 en 60 kilo voorover gebogen, op blote voeten, zwaar hijgend allerhande materialen naar de goudmijnwerkers sjouwen. Ik heb van alles voorbij zien komen; buitenboord motoren, zaagmachines, eten, alluminium rolplaten en wat al niet meer. Mijn hemel zeg, ik zou dit nog geen dag volhouden, in dit klamme tropische klimaat, tweemaal daags met zijn gewicht die berg op en af. Bij de Indianenvrouwen vergeleken heb ik maar schamele kippenkuitjes.

Naarmate we dichterbij de waterval komen en deze horen bulderen schiet mijn adreline omhoog, krijg ik meer energie en ga ik vanzelf harder lopen. Eindelijk, heb ik dan zicht op mijn allereerste echte wateval zoals je ze altijd op TV ziet. Rennend van opwinding met het gevoel alsof ik als klein jongetje aan de hand van mijn moeder in de Efteling ben, verken ik onvermoeibaar na de lange wandeling het terrein. Ik kan maar niet beslissen waar ik het uitnodigende water in zal springen. Andrew begeleidt ons naar een onvermoed wit strandje waar we hard rennend over het hete zand het koele water in duiken. Tjsakkaa alsof we over hete kolen lopen........

Onder een bebosde beschutting luchen we een paar uitgedroogde witte boterhammen met ham en kaas, die de vochtigheidsgraad van de omgeving niet hebben overleefd. Ach wat, ze zijn met liefde gemaakt door Lizet en honger maakt rauwe bonen zoet.

De terugtocht doen we ieder in ons eigen tempo. Als ik eindelijk weer in het camp ben met een uitgedroogde mond van de dorst, smacht ik naar een fust tapbier!! Ik vraag Louis of er ergens een biertje te koop is. Hij zegt dat hij voor mij wil rondvragen. Ik geef hem in vol vetrouwen mijn portomonnee en zie hem met verbazing in zijn boot wegzoeven. Een uurtje later hebben we de beschikking over een krat ijskoud Regional Cerveza, voor het luttele bedrag van 190Bs. Alsof de Engeltjes over mijn tong pissen, glijdt het koude prikkelige vocht mijn keel in. Pas na het derde biertje kijk ik met een tevreden blik naar onze gids en bedank hem proostend voor een geweldige ervaring.
Lizet wist wat ons vandaag te wachten stond en met voorbedachte rade tovert zij een maaltijd voor professionele sporters op tafel. Pasta, bonen en kip. Zware, droge kost, die nodig weg gespoelt moet worden met de paar overgebleven biertjes en cuba libres.

Wauw, doe een zware sportieve activiteit, consumeer enige alcoholische versnaperingen en zo'n hangmat slaapt als je oude vertrouwde waterbed..........

Koffie, Arepa's en verse warme pannenkoekjes is het ontbijt. De terugtocht doen we in een keer met een lunchstop langs de rivieroever. Als ik niets vermoedend in de boeg van de boot om mij heen aan het dromen ben word ik compleet verrast door drie Bruinvindolfijnen die vrolijk met gebogen rug boven het water uit komen. Louis legt de boot stil, totdat de dolfijnen uitgespeeld zijn en hun nieuwsgierigheid bevredigd is. Na zes uurtjes varen zijn we weer terug bij het huis van Louis en Lizet vanwaar we met de auto terug gaan naar Posada Don Carlos.


Helaas moet jij dit verhaal beleven zonder illustraties. Bij het uploaden van mijn foto's gaf de computer aan dat mijn memory card unreadable is. Gelukkig zitten alle beelden in mijn hoofd............