Rio Caura stroomopwaarts

Door: Gerholdt

Geplaatst op Mar 16, 2010

Gisteravond heb ik Wladimir leren kennen, hij runt ergens in the bush van Venezuela een vissersranch, waar je voor $ 150,-- een dagje mag vissen. Wladimir is zo'n man waarvan ik denk, dat is een “echte Vent”. Norse kop, fors lichaam en handen als kolenschoppen. Wladimir slurpt onder ons gesprek drie koppen kippensoep leeg, slaat een halve liter whiskey achterover en vraagt aan de keukenmeid of er nog iets te eten is. Hij heeft plotseling honger. Diep voorover gebogen, met zijn arm beschermend om zijn bord, alsof er iemand is die zijn eten van hem af zou durven pakken, schept hij zijn spaghetti bolognese met een tempo naar binnen alsof hij weken niet gegeten heeft. Ik zie aan de kleur van zijn gezicht dat de soep, rum en spaghetti elkaar niet verdragen in zijn buik. Kort daarna geeft Wladimir aan dat hij zich niet zo lekker voelt en naar bed gaat. Het is dan pas 20.00 uur, geen tijd voor volwassen kerels om naar bed te gaan!! Tot mijn spijt zie ik Wladimir zichzelf de trap op sjouwen naar de veranda, waar ik ook slaap...........

Ik heb slecht geslapen. Wladimir heeft het hele Tropische regenwoud van Venezuela omgezaagd met een oude slecht ge-oliede zaagmachine, waarvan verschillende onderdelen hard aan vervanging toe zijn.

Om 8.30 uur worden we opgehaald door onze gids Andrew voor een 5 daagse excursie over de Rio Caura naar de Ya Kwena Indianenstam. De groep bestaat uit Andreas, Sabrina en Hanna, allen Duitstalige backpackers. Bij de eerste koffie stop, na een uurtje rijden, stellen we ons pas aan elkaar voor..........Bij een fruitstalletje kopen zij een paar mini banaantjes waaraan je van een kilometer afstand al kunt zien dat ze niet rijp zijn. Andreas biedt mij vriendelijk een banaan aan. Ik bedank en met een sceptische blik aanschouw ik hoe zijn gezicht vertrekt na een hap van zijn banaantje. Voor jouw beleving; dat is alsof je een flinke hap bloem neemt en daar een uur later nog een droge mond van hebt.

Drie uur later komen we aan in Maripa, bij Louis en Lizet thuis. Louis is onze bootcaptain en Lizet onze kokkin tijdens deze excursie. We krijgen een stevige, smakelijke warme lunch terwijl onze ruzakken, het proviand en materialen in een alluminium boot met 75 pk motor worden geladen.

Met een snelheid van ongeveer 60 km per uur varen we stroomopwaarts de Rio Caura op. Het varen voelt aan, als het rijden in een cabrio over de A1 op een snikhete zomerdag, waarbij we afkoelen door de wind die wordt geproduceert door de voorwaardse snelheid van de boot. Rond de klok van vijven arriveren wij in een afgelegen camp van houten tenten. Een keuken-, slaap-, en toiletgedeelte maken onderdeel uit van het camp. Iedereen verkent op eigen houtje de omgeving waarna we voor een gezamenlijk zwempartijtje bij een rotspartij bij elkaar komen. Andrew verteld dat de visje die we tegen ons aanvoelen prikken, mini pirhanjas zijn, waarna wij Mannen het water voor ons zelf hebben............

Lizet heeft een eenvoudige maar smakelijke huis, tuin en keuken maaltijd bereid. Ik vind het knap wat die mensen uit een “keuken” kunnen toveren op de kleine vierkante meter met maar twee gaspitjes. Het wordt al vroeg donker en bij het houtvuur kletsen we over wat ditjes en datjes onder het genot van een Venozulaanse cuba libre.

Nou, zo'n hangmat slaapt slechter dan het twijfelaartje bij mijn tante op zolder. Het duurt eventjes voordat mijn ingewanden zich ontrafeld hebben uit de U-vorm waarin ze de afgelopen 6 uurtjes samen geperst zijn. De meiden hebben muisstil geslapen. Andreas was uit voorzorg al in een tentje een paar meter verderop gaan liggen en Andrew had hem beter gezelschap kunnen houden met zijn gesnurk. Kan iemand mij vertellen waarom mannen “altijd” geluiden moeten maken tijdens het slapen?

Het fijne van vroeg wakker worden is, dat ik heerlijk in mijn eentje heb kunnen genieten van de ontwakende natuur; het gegrom van de wilde papagaaien, het vallen van vers rijp fruit, het ritselen van verdorde bladeren en het winderig suizen van de stromende rivier.

De Arepa's smaken prima bij het ontbijt, en ik krijg het advies om voortaan diagonaal in mijn hangmat te gaan liggen. Met z'n allen pakken we ons boeltje bijelkaar om de vaartocht naar La Ploncha te hervatten. De rivier wordt op sommige punten wilder door stroomversnellingen veroorzaakt door rotspartijen waar Louise de boot als een formule 1 coureur tussendoor manouvreerd. Op andere plekken is de Rio Caura zo glad als een spiegel, wat prima past bij de serene stilte van het oerwoud.

Tussendoor stoppen we voor een lunch van bisquitjes met tonijnsalade, een zwemstop en een gearrangeerde motorpech waarbij Louis ook zijn kunsten als motorreparateur met voorhande zijnde middelen kan showen. Hij vraagt ons om een 1 $ biljet die dienst moet doen als pakking.......

Tegen het eind van de middag arriveren we bij de Ya Kwena Indianen. Een eenvoudig dorpje wat dienst doet als doorvoer haven van proviand, middelen en materialen voor de goudzoekers in het hoger gelegen gebergte. Wij maken een wandeling naar een van de vele watervallen in het gebied met een prachtig uitzicht over het dak van het oerwoud. Na terugkomst nog even een duik in het heldere rotsbruine rivierwater voordat we aan het diner gaan. Een niet al te vers visje............ Na Sesamstraat schommelen we vroeg ons hangmatje in.