Tigri Tours, Ralleighvallen (en gelijk maar deel 4)

Door: Jan10e

Geplaatst op Jun 3, 2010

De grote dag. De wandeling naar de Voltzberg. Stralend blauwe lucht al zo in de ochtend. Maar ik ken mezelf. Ik zie op tegen de wandeling van vandaag. Beetje weeiig gevoel. In het boekje buitenkansjes staat goed beschreven hoe 'zwaar' de wandeling is. Nu had het ook nog veel geregend de afgelopen dagen. Ik had behoorlijke spierpijn van de wandeling gisteren. Ik besluit niet mee te gaan en me lekker op het balkon te vermaken. M. gaat natuurlijk wel mee. Diehard. Ik maak het bij het ontbijt bekend aan de anderen. Die vinden het wel jammer. De gids komt langs. Hij kondigt aan dat hij niet meekan omdat hij moet koken.... zijn vervanger staat al lachend klaar. Ziet er betrouwbaar uit. Onze eigen gids heeft nog een nieuwtje: Ik heb goed nieuws voor jullie. Morgen zouden jullie gaan vliegen, maar er komt morgen (zondag) geen vliegtuig. De boot zal jullie weer naar Witigron brengen en dan gaan jullie weer met de bus naar Paramaribo. Dat heeft Tigritours al geregeld. Goed he... De rapen zijn gaar! Er breekt nog net geen muiterij uit. M. is nog naar het vliegveldje gewandeld en heeft met hulp van de airportdutymanager gesproken met de luchtverkeersleiding in Paramaribo.
Ik had het wel verwacht omdat ons dat in Paramaribo al was verteld. Zondag geen vluchten ivm asfalteren landingsbaan in Paramaribo. Maar nu hebben de anderen dus ook door dat ze in de maling zijn genomen. We overleggen een strategie. Als zondag dan niet kan i.vm. asfalteren, dan moet de vlucht maar worden opgeschoven naar maandag. Afijn, aan mij de nobele taak contact te krijgen met Tigritours en het ongenoegen van de groep te bespreken. Ik verneem dat er geen ruimte is in het hotel voor een extra overnachting.Het kan alleen als we in hangmatten in het open keukenpaviljoen gaan slapen. Gebruik badkamer bij de groep van Summum die er ook was. Ik verneem dat het niet zeker is dat er maandag een vlucht zal komen. Kortom het antwoord is nee, want ze maken het erg onaantrekkelijk de nacht van zondag op maandag te blijven. Ik geef aan dat ik dit niet beslis en dat de anderen er bij moeten zijn. Ik zoek de manager op. Ook zijn nee blijft nee, het kan echt niet. Maar ik verneem van anderen dat er echt wel hotelkamers leegkomen, want er is een annulering. Kortom, ik heb weer het gevoel dat er achter ons rug om gesjoemeld wordt. Een nieuwe groep zie ik arriveren. De kok heeft veel meer eten en water bij zich voor hetzelfde aantal personen. Ons laatste water is met de wanderlaars meegegaan. Ik zei een ruilhandeltje tussen de koks. Ik zie voor veel meer mensen gekookt worden dan de groep opkan. Vind ik helemaal niet erg, beschouw ik als een vorm van ontwikkelingshulp. Maar er is een nare sfeer ontstaan dat is wel duidelijk. Ik heb verder een lekker dagje en ik had al het verhaal klaar voor de anderen om ze het slechte nieuws mede te delen dat ik niks heb bereikt. Het is erg warm en ik moest aan de anderen denken. 7 uur lopen! Ik ga een kopje thee halen. En wat schept mijn verbazing. De manager komt naar me toe. En geeft aan dat hij toch wel een mogelijkheid ziet. Dat er wel kamers vrij zijn. Dus we kunnen in de kamers blijven (de amerikanen gaan nl. een nacht naar de Voltzberg) Leuk bericht dus.
Ik ga mee de anderen halen per boot. Heerlijk scheurenl. Ik zie een verhit en bijna uitgedroogd clubje. Uitgerekend vandaag ook geen regen. Ze hadden het slechter kunnen treffen.Ze zijn behoorlijk vermoeid. Maar wel voldaan. De wandeling vonden ze niet echt moeilijk of zwaar. Maar het tempo is hoog. Soms beekje oversteken... kans op natte voeten. Pas onderaan de Voltzberg, als je er pal onder staat moet je gaan klimmen. Als het heeft geregend zal het er heel glad zijn. Het is een monoliet. Een groot rotsblok. Vanaf boven mooi uitzicht over de jungle. Een van de groepsleden heeft last van hoogtevrees. Ze heeft het gered, maar is voetje voor voetje aan het handje gegaan. Een hele overwinning dus. Ik maak ze al snel blij dat alles in orde is gekomen. Met zijn allen het goede nieuws gevierd met een duik in de rivier. Apart joh om in zo'n stroomversnelling te liggen en op te passen voor sidderadelen en piranyas... Die avond op de achtergrond nog eens de Ralleighboys horen optreden. Het ziet er naar uit dat alles toch nog goed komt... Maar eerst maar eens het vliegtuigje zien... dan pas geloven. Een extra dag op het eiland dus. Die brengen we luierend door. In de ochtend met elkaar van het ene puntje naar het andere gewandeld. Je kunt ook zo het vliegveldje opwandelen. Daar moet het morgen dus gaan gebeuren! In de middag nog wat gezwommen. Lunch en diner toch nog behoorlijk ook al was er natuurlijk geen rekening mee gehouden. Maar er is ook nog beperkt aantal waterflessen door de gids geregeld. Aan hem ligt het allemaal niet hoor. Hij heeft echt alles uitgevoerd en geregeld zien te krijgen. Hij zit ook maar ttussen 2 vuren. En het ene vuurtje is ons groepje dat het niet allemaal maar pikte. Maar hij heeft zich kranig geweerd en is net als wij steeds beleefd en netjes gebleven. Natuurlijk had hij de opdracht gekregen van Tigritours om onze restant betaling te innen alvorens we in het vliegtuig zouden stappen. Maar M en ik wilden hem toch nog spreken om de gang van zaken met hem door te nemen. Dat hij wat ons betreft niet goed bezig is. In plaats van proactief erg reactief. Weer een boek uitgekregen. Kon ik de anderen weer blij mee maken.Die zijn hier als vrijwilliger en zitten erom te springen. De jeuk is nu serieus op komen zetten. Ik zit onder de rode vlekken op mijn benen. Ik heb moeite niet te krabben. Het is warm en zwoel.