Vliegspektakel
Colca Canyon
Peru
Marlieke
Vliegspektakel
Wat anders nooit gebeurt; mijn vriend heeft moeite met opstaan. Ik niet, ben vol verwachting en we kunnen de bus absoluut niet missen, want dan missen we de show. We haasten ons zonder ontbijt snel naar het kleine pleintje van Cabanaconde. We moeten er om 6.30u zijn, het is pas 6.00u. Gelukkig maar, want het busje staat er al en wordt compleet volgeladen met hap en snap en kitscherige prularia. De verkopers van de waar haasten zich ook. Iedereen weet immers dat dit de enige bus is waarmee je op tijd bij de show aankomt. Na een half uurtje rijden komen we aan. Het is -nog- rustig en we bemachtigen een mooi plaatsje. We zijn veel te vroeg en kletsen wat met andere vroege vogels.
Nadat alle stalletjes zijn uitgestald en iedereen er klaar voor is komen ook de grote toerbussen uit Chivay aan. Het wordt dringen, maar wij hebben de beste plaatsen: aan de afgrond! De grote sterren laten echter op zich wachten… (zoals het echte sterren betaamd). Maar dan zien we onder ons een schaduw over het landschap. Het is moeilijk te zien, maar we vergissen ons niet. Even later nog één! Ze zijn nog ver beneden. Het blijkt slechts het voorprogramma, de rest laat nog even op zich wachten. Toch, na een half uurtje wat in de diepte te hebben gekeken, zie we aan de rechterkant iets dichter in het vizier komen. Niet veel later zien we ze de andere ‘tribune’ naderen, wel een stuk of vijf, nee zes! Even twijfelen we of we wel echt eerste rang zitten? Waarom komen ze niet hier?? Na een tijdje het spektakel van een afstand te hebben aanschouwd wordt ook ons wachten beloond…
Met een prachtige techniek, in alle rust zien we ze omhoog stijgen. De vleugels gespreid, turend naar onder en met een minimale inzet van energie. De rust bij het publiek is ver te zoeken: Camera’s klikken, voice-overs worden onderbroken door oh’s en ah’s. De show is nu echt begonnen en de sterren? Condors! Prachtige zwevende condors! En er komen er meer en meer. Wat zijn ze groot! Met een vleugelspanwijdte van bijna vier meter hoeven ze bijna niets te doen. De zon warmt de lucht op en de zo ontstane thermiek geeft deze vliegeniers een lift van ‘thuis’ (het nest onder in de kloof) naar ‘het werk’ (hun jachtgebied). Sommigen maken nog even een stop bij de koffiemachine (een overhangende rotspunt) en kletsen even bij. Dit geeft ons de mogelijkheid hun landingstechniek en ‘afsprong’ te observeren. Wat een pracht! Wanneer we denken dat het niet meer beter kan, komen ze over ons heen gezeild. Zo dichtbij, de zoomlens was er niet op bedacht en zo portretteren we slechts de poten en de staart. Levert toch ook weer mooie shots. We krijgen nog een kans, want de publiekslievelingen geven nog een toegift. Weer zeilen ze over ons heen. Ik probeer hen opnieuw vast te leggen, lens iets verder uitgezoomd, moeilijk te volgen met die snelheid, maar het lukt. Totdat er één recht over me heen vliegt en ik verblind voor een moment slechts vlekken zie. Had ‘ie me goed te pakken. Deze paparazzifotograaf wordt nu zelf verblind, niet door een camera met flits, maar door een zeer felle ochtendzon.
Dan is de show echt voorbij, de toergroepen worden weer in de bussen geladen en wij moeten hard op zoek. De volgende reguliere bus komt namelijk pas over een paar uur en om daar op te gaan zitten wachten. Na vele afwijzingen van toergroep-chauffeurs krijgen we gelukkig een lift aangeboden van een vriendelijke Peruaanse familie.
Foto's
