Amigo’s en gringo's deel 1
Peru
Zuid Amerika
ThijsVDenBurg
Amigo’s en gringo's deel 1
“How long should you try? Until.” (Jim Rohn: Amerikaans spreker en schrijver).
Het verlaten van Amerikaanse bodem wordt volledig gevuld met een stressvolle tijd op het vliegveld in Los Angeles. Anderhalf uur de tijd om opnieuw in te checken en over te stappen. Na een lange rij te hebben overleefd sta ik eindelijk voor de incheck balie. De jonge meid dat me moet helpen is vriendelijk maar niet al te slim. Ze vraagt waar ik vandaan kom en netjes antwoord ik “from the Netherlands”. “Where??” Is that a country?” Ik weet even niet hoe ik moet reageren en bedenk dat de laatste keer ik in Nederland was het toch echt om een land betrof. Op de vraag of ze ooit van Amsterdam heeft gehoord geeft ze ook een ontkennend antwoord. Met enige verbazing vertel ik haar maar dat het in Europa ligt. Met scherpe blik kijk ik haar aan of dit bij haar wel enige vorm van herkenning geeft. Echt duidelijk wordt het me niet. Ik bedenk maar dat ze waarschijnlijk al bellenblazend met een dikke roze aardbeikauwgom haar nagels bij heeft lopen vijlen toen de landen van Europa in de les Aardrijkskunde voorbij zijn gekomen. Eerste horde genomen, het is echter maar bijzaak want het blijkt dat ik eerst een ticket uit Peru moet hebben om erin te mogen. Of ik dat nog even wil kopen aan de balie in de andere hal. Grrrmmbbl. Hup met de bagage naar de andere hal. Tik-tak zegt de klok. Weer fijn achteraan sluiten, vooraan een vrouw die een half uur vragen stelt. Eindelijk is de quiz afgelopen, eindelijk ik ben. Gelukkig is deze baliemedewerkster wel bij de pinken en helpt me in no-time. Met nog 20 minuten over ben ik terug in de ander hal check me in en ben eindelijk door de security. Vlucht gehaald, rust!! Dacht het niet. In het vliegtuig wordt het nieuwe spel vliegtuigstoelendans uitgevonden. Aangezien de helft van de mensen op de verkeerde stoelen is gaan zitten? Het staat op je kaartje en ook boven de stoelen zelf, hoe moeilijk kan het zijn? Ook vind iedereen het nodig om zes keer op te staan en spullen te pakken uit de tas in de kastjes boven onze hoofden. Met een verkrampte glimlach leg ik een Amerikaanse dame met haren op haar kin uit dat het niet zo erg is dat haar overvolle tas het centrum van mijn kruin heeft getoucheerd. Excuses worden er dan ook niet gemaakt. Wereldreizen o zo ontspannend.
Ik arriveer in Lima en heb maar een taxi geregeld van tevoren want het is niet overal even veilig. Achteraf gezien denk ik dat het allemaal wel meevalt maar ik heb toch een dag of vier nodig om te schakelen naar de Spaans sprekende Zuid Amerikaanse cultuur. Lima is verder een niet al te bijzondere stad. Het biedt twee pleinen met mooie koloniale gebouwen. 95% van de bevolking is Rooms Katholiek en dat is dan ook te merken aan het overdadig aantal van kerken die zich hier op een vierkante meter bevindt. Kerkelijke gebouwen zijn vaak een architectonisch hoogstandje maar het overdadige aan goud en tierlantijntjes stoot me vaak af. De catacomben gevuld met botten en schedels ruikt muf en dampig maar de aparte sfeer geeft toch wat extra’s aan het entreekaartje. De eerste culturele pre-Inca activiteit wordt ingevuld door een heuvel gebouwd met kleistenen die het al honderden jaren volhoudt. Aangezien hier nagenoeg nooit regen valt is het nog steeds prima intact.
Ik wil weg uit Lima en besluit om naar Pisco te gaan. Een stadje dat voor 80% is verwoest door de aardbeving van 2007. Het herstel gaat langzaam tot helemaal niet en het aanzicht is dat van een mix tussen een oorlogsgebied en een bouwput. Ze proberen het misschien wel maar het lukt niet echt. De reden waarom ik hier ben zijn de Islas Ballestas, ook wel ‘the poor man’s Galàpagos genaamd. Aangezien de echte Galàpagos eilanden erg duur zijn en niet op mijn route liggen moet ik maar genoegen nemen met een kleine afspiegeling van het echte natuurwonder. Met een volgepakte boot, zwemvest verplicht, oranje fluorescerende camera-bewapende toeristen dobberen langs de kleine eilanden waar duizenden vogels een oorverdovend lawaai creëren. Ze produceren zoveel guano dat er geld mee verdiend wordt door het als mest te verkopen. De rotsen zijn dan over grote gedeeltes niet grijs maar kleuren mooi wit. Onderweg werden we al begroet door wat zeeleeuwen en op en rond de rotsen liggen ze rustig in de zon op te warmen. Poseren doen ze nog net niet voor de camera maar de miljoenen aan toeristen doet ze dan ook niets meer. Ook worden er nog enkele waggelende vrienden gespot. Pinguïns komen zelfs tot hier om van het warmere water te genieten. Al met al worden er flink wat dieren op de foto gezet en is het moeilijk om hier structuur in aan te brengen om de slechte van de goede foto’s te wissen. In de middag staat er ook nog een tour door het Paracas National Park op het programma. Een bizar klein ecosysteem met een mix van woestijn- en zeeleven naast elkaar. Met alle tinten bruin en geel worden de uitzichten van de woestijnachtige vlakten gevuld en steken vooral sterk af tegen de diep blauwgroene kleur van de oceaan. Wat kan natuur toch bizar mooi zijn.
Foto's
