Onder de rook van de vulkaan

Door: Lola

Geplaatst op Dec 23, 2009

Aan de voet van de beruchte Tungurahua vulkaan ligt het gemoedelijke plaatsje Baños. En ik kan me zo voorstellen dat het hier ten tijde van de laatste hevige uitbarsting in 2008 stukken minder relaxt moet zijn geweest. De twintigduizend inwoners hebben naar schatting vijftien minuten de tijd om een veilig heenkomen te zoeken wanneer de vulkaan weer één van zijn explosieve kuren vertoont. Waarheen mag Joost weten, want veel goede uitvalswegen zijn er niet.

De versteende lavastromen langs de weg naar het stadje spreken boekdelen. En gezien de roerige historie van de fervente vuurspuwer is een nieuwe uitbarsting allerminst ondenkbaar. Ook nu kucht en puft de vulkaan nog dagelijks als een kettingroker, waarbij hij voortdurend wolkjes rook uitstoot alsof het zijn laatste ademtocht betreft. Toch houdt deze constante dreiging de hordes toeristen in principe niet op afstand. Integendeel. Baños heeft zoveel moois te bieden, dat het op velen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent.

Het stadje ligt middenin de schitterende centrale hooglanden van Ecuador, idyllisch genesteld tussen ruim vijfduizend meter hoge vulkanen en imposante groene bergen met vele watervallen. Het wordt geroemd om zijn door de vulkaan verwarmde thermale baden (baños = baden) en het is bovendien een walhalla voor sportieve avonturiers. Want in de pittoreske uitlopers van het regenwoud is werkelijk van alles te doen: van jungletrips, bergbeklimmen en raften of kano varen op de Rio Pastaza, tot wandelen, fietsen of paardrijden over de flanken van de omringende bergen.

Massage

Voordat ik in Baños arriveerde, was ik over al deze activiteiten in gedachten al zo enthousiast dat ik het liefst alles in één dag had willen stoppen. Nu ik hier ben kies ik echter voor een dagbesteding van een heel andere aard, want ik heb een niet te stelpen behoefte aan rust. Aan mijn lijf even geen polonaise. Dan had ik net zo goed in ons kikkerlandje kunnen blijven. Zodoende begin ik mijn dag met een zalige massage. Als ik een uur later met tegenzin van het massagebed afstap, voelt mijn lichaam als herboren. Eenmaal buiten slenter ik volledig ontspannen door het in stilte gedompelde stadje.

Die stilte vormt een groot contrast met de overdaad aan schreeuwerige souvenirshops in de winkelstaatjes. Ik ben nu ruim twee weken in Ecuador en het valt me op dat er bijzonder weinig toeristen in het land zijn. En zelfs hier in het toeristische Baños is het wederom verdacht rustig. Ik ben nota bene de enige gast in het door de Lonely Planet geprezen hostel. Maar mij hoor je niet klagen, want hoewel ik daardoor minder aanspraak heb, zie ik het gebrek aan “bondgenoten” vaak wel als een pré. In mijn beleving draagt het des te meer bij aan het gevoel echt op ontdekkingsreis te zijn.

Weerzinwekkend

Het is heerlijk weer vandaag. De zon staat in vol ornaat aan de hemel en vuurt stralend zijn warmte op me af. Fluitend vervolg ik mijn wandeltocht langs een houten stalletje met een olijke suikerrietsnijder en langs enkele barbecues vol cavia’s, die met wijd open bekjes boven smeulende kolen liggen te roken op de roosters. De dieren zijn gestript maar voor de rest nog volledig in tact. Een weerzinwekkend gezicht. Ik probeer niet te denken aan de traditionele manier waarop ze van hun leventje beroofd worden. Dat is schijnbaar nog vele malen gruwelijker dan dit aangezicht. Her en der heb ik al wilde verhalen gehoord over het levend uitsteken van ogen en meer van dit soort wanpraktijken. Voor mij blijven het gewoon schattige huisdiertjes, dus deze Zuid-Amerikaanse delicatesse laat ik met liefde aan me voorbijgaan.

Ondanks de hitte heb ik ineens zin in koffie. Op een plein vol bomen in bloei strijk ik neer aan een tafeltje. De koffie smaakt naar slootwater. Hoewel ik verliefd ben geworden op dit land, ben ik van zijn koffie vaak minder gecharmeerd. Ik hou het bij een enkel kopje en even later loop ik ‘La Basílica de la Reina del Rosario de Agua Santa’ binnen. De gotische kathedraal is opgetrokken uit gesteente van de Tungurahua vulkaan en vervult een belangrijke religieuze rol in het overwegend katholieke Ecuador. Het verhaal gaat dat de heilige maagd Maria was verschenen bij een van de watervallen in de buurt. Om dit wonder te gedenken plaatste men een standbeeld in de basiliek: ‘Virgen del Agua Santa’, oftewel ‘Maagd van het Heilige Water’.

Kleinduimpje

Tot op de dag van vandaag is de basiliek een hoopgevend bedevaartsoord voor pelgrims uit de wijde omtrek. Maar wanneer ik er binnenstap, is de kathedraal vrijwel leeg. Je kunt er een speld horen vallen. En ik kruip voor heel even in de huid van Kleinduimpje. Het geluid van mijn voetstappen op de mintgroen gekleurde kerkvloer doet niet onder voor dat van zijn zevenmijlslaarzen. Zelfs mijn adem lijkt te weergalmen in de hol klinkende ruimte. Ik bekijk vluchtig de schilderijen die elk hun eigen wonderlijke verhaal vertellen. Voorin op een van de houten bankjes ontwaar ik het silhouet van een biddende dame. Het geheel wekt een iets te beklemmend gevoel van eerbiedigheid op en met gebogen hoofd trippel ik op mijn tenen weer naar buiten.

Op een zonnig terrasje geniet ik de rest van de dag van lezen, schrijven en het observeren van voorbijgangers en vliegensvlugge felgekleurde kolibries. Die avond heb ik me al helemaal ingesteld op een diner voor één. Ik wil sowieso bijtijds naar bed, want morgen vertrek ik naar Riobamba om vanuit daar de bus naar Guamote pakken voor de donderdagse indianenmarkt. Samen met mijn reisgids stap ik op goed geluk een knus restaurantje binnen. Om recht in de armen te wandelen van twee Engelse meiden die ik eerder in Chugchilan heb ontmoet. En zo wordt het, zowaar in het gezelschap van bondgenoten, toch nog een latertje. Met als gevolg dat ik de volgende ochtend prompt door mijn wekker heen slaap…

Zie voor het vervolg mijn komende blog.