We hebben ongelooflijk geluk met het weer op de dag dat we de Cotopaxi gaan beklimmen. Een strakblauwe lucht zodat de altijd besneeuwde top helemaal vrij ligt, een zeldzaamheid. We rijden met de bus tot aan het parkeerterrein op 4400 meter, je voelt hier al een druk op je borst en dan moet de beklimming nog beginnen. Die gaat naar een basiskamp op 4810 meter hoogte. Hier zit je aan de gletsjerrand, en hier beginnen de echte cracks aan de beklimming van de top, met pikhouwelen en zware rugzakken. Wij puffen uit (niet iedereen haalt de 4800 meter) met een kopje heldere soep en dalen dan weer af. Dat gaat een stuk sneller en makkelijker. Over die 400 meter hoogteverschil deden we, meen ik, anderhalf uur. Door de snelle afdaling (rennend een kwartiertje) was ik misselijk toen ik beneden kwam. Niet zo slim.