Mysterieus Paaseiland
Paaseiland
Chili
Biniro
Mysterieus Paaseiland
Wat was Paaseiland indrukwekkend. Het begon al met de landing van het vliegtuig. Vijf uur lang vlieg je alleen maar over de Grote Oceaan en dan opeens doemt daar een klein eiland ter grootte van Texel op. Overal water en dan opeens zie je land. Op Paaseiland landen en vertrekken per dag twee vliegtuigen van de Chileense maatschappij LAN (van en naar Santiago en Tahiti). Het vliegveld stelt dan ook niet veel voor. Je loopt vanaf een trap het vliegveld op en haalt je rugzak van de bagageband. En dan ben je op één van de meest bijzondere en afgelegen plekken ter wereld.
Het eiland telt in totaal 4.500 inwoners en die wonen allemaal in het dorpje Hanga Roa, vlakbij de luchthaven. Het dorp bestaat voornamelijk uit twee hoofdstraten vol met restaurantjes en hotels. Het is nu laagseizoen, dus het was heerlijk rustig op het eiland. Wij sliepen op een kamer bij de camping. Niet heel luxe, maar wel met direct uitzicht op de oceaan en dus met schitterende zonsondergangen!
De eerste dag op het eiland waren we een beetje gaar en hebben we niet veel moai (de beelden) gezien. We waren namelijk al om 04.00 uur opgestaan voor onze vlucht en kregen ook nog een tijdsverschil van twee uur voor onze kiezen. Bianca wilde dus lekker slapen en dat ging heel goed met de frisse zeewind en het geluid van de brekende golven op de rotsen voor de kust. De volgende dag kwamen we wat traag op gang (we bleken zelf een ontbijt te moeten regelen, terwijl dat normaal inbegrepen is) en waren te laat voor een tour. We hadden bedacht dat dit toch de beste optie was. Niet dat het eiland zo groot is, maar het is wel zo prettig om in het Engels uitleg over de beelden te krijgen. Anders sta je naar een steen te kijken en weet je nog niet wat je ziet. Een vriendelijke Australiër die op het eiland woont, gaf ons wat nuttige tips. We hebben twee grotten langs de kust bezocht, waarvan de eerste aan beide kanten twee ´ramen´ had met uitzicht op zee. Geweldig indrukwekkend. Stoer als ik ben, heb ik wel Mats eerst de weg laten verkennen (je moest namelijk wel een pikdonker hol onder de grond inkruipen met een kleine zaklantaarn) en toen hij groen licht gaf, heb ik zelf ook de gok gewaagd.
De volgende twee dagen zijn we dus met een tour meegeweest. Zoals gezegd was het laagseizoen. We deelden onze bus dus maar met drie andere mensen, een Amerikaans gezin uit de buurt van Washington. It´s just soooooo amazing....I can´t believe my eyes.....
Onze gids Thierry kwam zelf van Paaseiland en kon ons behalve over de moai ook veel over de mensen en de geschiedenis van het eiland vertellen. Zo hebben bijna alle eilanders een gruwelijke hekelijk aan Chili. De Chilenen hebben het eiland in 1888 veroverd en tot hun grondgebied verklaard. Alle oorspronkelijke bewoners hebben ze als slaaf afgevoerd naar Chili om in de mijnen te werken en het eiland verhuurden ze vervolgens aan een Engels bedrijf om schapen te hoeden. Bijna de gehele bevolking is toen overleden. De paar mensen die terugkeerden op het eiland, namen westerse ziekten met zich mee waardoor slechts een fractie van het oorspronkelijke inwoneraantal overbleef.
De meeste eilandbewoners (tegenwoordig een mengeling van oorspronkelijke bewoners, Chilenen, en een paar Engelsen en Fransen) willen hun onafhankelijkheid terug. De vraag is of dat ooit gaat gebeuren. Op dit momemt zijn ze volledig afhankelijk van Chili voor brandstof, electriteit en voedsel. Het eten is dan ook behoorlijk duur, omdat bijna alles met de boot of vliegtuig aangevoerd moet worden. Er is op het eiland onderwijs mogelijk tot 12 jaar. Daarna moeten kinderen naar Santiago of -als ze mazzel hebben- krijgen ze een beurs voor een ander land. Onze gids had in de Verenigde Staten op school gezeten. Behalve de beelden is er op het eiland niet heel veel te beleven. Wij hebben echt genoten van deze rust, maar voor tieners op het eiland is dit verschrikkelijk. Alle jongeren die we gesproken hebben, zeiden alleen maar dat ze zich zo verschrikkelijk verveelden, maar dat ze´vast´ zaten op het eiland.
Maar goed, over de beelden. Vroeger stonden er honderden moai langs de kust van het eiland. De moai waren beelden die werden gemaakt ter ere van een overleden persoon. Ze werden in hun geheel uitgehouwen uit de vulkanische rotsen van het eiland (het eiland is ontstaan door een aantal vulkaanuitbarstingen in de oceaan) en dan getransporteerd naar verschillende plekken op het eiland. Over de manier waarop ze dat gedaan hebben, bestaat nog steeds discussie. De beelden zijn namelijk onvoorstelbaar zwaar (de grootste woog 80.000 kilo!). In de loop der jaren zijn alle beelden omvergeworpen. De meeste door onderlinge oorlogen tussen de verschillende stammen op het eiland, maar sommige ook door een tsunami in de jaren ´60 als gevolg van een aarbeving in Chili. De afgelopen jaren is een klein aantal gerestestaureerd en weer overeind gezet, maar het merendeel van de beelden ligt nog op de grond.
We vonden het erg indrukwekkend om de beelden te zien en ook best een beetje mysterieus. Vooral de plek waar 15 moai naast elkaar staan, was super gaaf. Ook hebben we de locatie bezocht waar de beelden uit de rotsen werden uitgehouwen. Door een grote oorlog zijn de bewoners van het ene op het andere moment opgehouden met het maken van de beelden. Hierdoor hebben ze heel veel beelden onafgemaakt achtergelaten in de rosten. Bizar mooi om dit te zien en echt onvoorstelbaar wat een werk! Vlakbij deze plek bevindt zich ook een enorme krater van een vulkaan en aan de rand van deze vulkaan staat het ook helemaal vol met beelden. Van sommige beelden kun je alleen het hoofd nog maar zien, omdat de rest van het lichaaam zich onder de grond bevindt. Toen Mats en ik deze plek samen bezochten met een scooter, waren we de enige toeristen op deze plek. Top!
Foto's
