"Alleen op de wereld".
Deze gedachte overvalt je wanneer je de aanblik ziet van deze prachtige vicunas, die zich langzaam en in gedachten verzonken voortbewegen over de zoutvlakte van "Salar de Surir" in het Lauca nacional park; een ware parel in het uiterste noorden van Chili.
Één van de beesten kijkt nog even loom de camera in bij het passeren, maar het lijkt geen probleem dat ik hem/haar in alle rust aan het observeren ben en hij loopt vredig verder.
Het is bijna niet voor te stellen wat voor rust en sereniteit je ervaart op deze magische plek op aarde, een plek die tot nu toe nog niet overspoeld is door toeristen en waar de tranen je in de ogen springen van de schoonheid ervan. Bijna zou je je adem willen inhouden om je zo puur en intens mogelijk te concentreren op de geluiden om je heen; de zachte wind, het gefluit van de tientallen immens rose flamingos die aan het pootje baden zijn in het water, het gescharrel van een enkele lama of alpaca in het groen en hier en daar een donderslag van de storm die zich ver in de bergen bevindt.
De besneeuwde top van een 6000 meter hoge vulkaan rijst op aan de andere kant en maakt dat jij je als mens klein en nietig voelt...
Puur en authentiek, in al zijn onschuld...waar vindt je tegenwoordig nog zo'n plek? Ik hoop met heel mijn hart dat deze vicunas over een aantal jaar nog steeds even vredig over het zout lopen, dat deze plek een plek blijft waar je je alleen op de wereld waant...
Één met de natuur.