Adios Iquique (een virtueel parapent-avontuur...)
El Norte Grande
Chili
TravelGoom
Adios Iquique (een virtueel parapent-avontuur...)
Het ontbijt in hotel Arthuro Prat nuttig ik in 18 eeuwse sferen.
Daarna is het snel op pad.
Ik wil Iquique zien vanaf de parapentersplaats en hoop nog een duik in zee te nemen alvorens door te rijden naar Antofagasta.
De rugzak in de huurbak en hup via de zandberg naar boven.
Er is volop leven op het grindveld anex parkeerplaats direct aan de doorgaande weg.
Een drietal gelukkigen springt, geketend aan de veilige buik van hun parapentinstructeur, de diepte in.
Op de parkeerplaats staat nog een groep op instructie te wachten.
Ik besluit ook te willen en informeer naar de kosten.
Die vallen mee alleen gebeurd het inschrijven ergens in een kantoortje beneden in de stad en moet dat een dag van te voren.
Een hoorbaar 'shit'en 'mierda' wisselen elkaar af als ik teleurgesteld de diepte in kijk.
Morgen ben ik hier niet meer.
Gemiste kans maar ok, altijd goed om wat over te houden voor de volgende keer.
Ik vermaak me toch nog dik een uur en spring zachtjes mee met elke nieuwe waaghals.
Dan wordt het tijd om af te dalen op zoek naar het plek waar ik de Pacific in kan duiken.
Iquique wordt het Miami van Chili genoemd.
Vooral vanwege haar aantrekkingskracht voor mensen met geld en de hoogbouw vlak aan het strand.
Iquique is gokstad en kent zelfs een belastingvrije winkelwijk.
Not my kind of area maar de boulevard iets verderop sla ik niet over.
Er ligt een prachtig strand waar het goed toeven is en de wave-surfers zichtbaar aan hun trekken komen.
Een aantal torenhoge appartementengebouwen zorgen voor schaduw maar het aanzicht is vriendelijk en verzorgd.
Ik loop een stukje maar wil de auto in zicht kunnen houden.
Waakzaamheid is geboden in deze stad die meer arbeiders trekt dan er werk is.
Als ik verder rij kom ik per ongeluk bij een kleine visserhaven.
Er kunnen maximaal zo'n dertig bootjes liggen en er is een groter gebouw waarvan ik gok dat het de visafslag is.
Een groep schoolkinderen meert aan na hun kanotocht tussen de zeehonden.
Vissers werken aan de netten in hun bootje en kratten vol verse vis worden naar binnen gebracht.
Het zicht op Iquique is ook hier vandaan fantastisch.
In een blik vang ik het strand, de torenflats en de donkere schaduw van de zandbergen achter de stad.
Een strakke streep markeert de enige toegangsweg naar deze oase aan de woestijnkust.
Plots hoor ik achter mee een hoop kabaal.
Een ontevreden krijsend gemopper en het slaan van vleugels zoals zwanen dat kunnen.
Achter me zit een groep van zo'n 20 pelikanen.
Zojuist nog stil, onopgemerkt op nog geen 10 meter bij me vandaan.
De ogen strak op al het lekkers dat hun snavel voorbij gaat.
Hun sulligheid maakt me aan het lachen.
Vooral het kwetterende drietal op het dak van een electriciteitshuisje doen mijn mondhoeken krullen.
Langzaam sluip ik dichterbij om wat foto's te maken en de beesten eens goed te bekijken.
Ze zijn niet de enige viswachters.
Onder me zwemmen 4 walrussen langs de havenkade waar ik op sta.
Ik vermoed dat ze net de schoolkinderen hebben vermaakt en nu op een beloning wachten.
Helaas, ik moet ze teleurstellen.
Ik geniet nog even van de activiteiten in deze kleine haven.
Daarna ga ik naar Playa Brava waar ik de auto aan het strand kan parkeren.
Het is tevens het strand waar de parapenters landen.
Hoewel ik mezelf pijnig met de 'wows' en 'greats' van alle avonturiers die de sprong wel hebben kunnen maken is het leuk om de hele vlucht te kunnen bekijken.
Dat lukt prima.
Playa Brava is vanwege de sterke stroming niet echt een zwemstrand maar het pootje baden en even niets doen bevalt me.
Na menig parapenter van begin tot eind gevolgd te hebben stap ik rond 14.00u weer in de auto.
Op naar Antofagasta over de kustweg langs het vliegveld van Iquique.
Zover zou het uiteindelijk niet komen.
Vlak voor het vliegveld wordt ik tegengehouden door de politie.
Een snelle controle van mijn papieren maar vooral de mededeling dat er een tunnel is ingestort aan de kustweg.
Dat betekent omkeren en 200km omrijden om Antofagasta te bereiken.
Mooi niet, genoeg woestijn gezien.
Ik besluit terug te gaan naar Calama en daar een overnachtingsplaats te vinden.
Ik moet er rond 18.00u kunnen zijn.
>> Wordt vervolgd, zie mijn foto's voor meer indrukken van Noord-Chili <<
Foto's
