San Pedro > Valle de Luna (kleurenpallet)
Atacama
Chili
TravelGoom
San Pedro > Valle de Luna (kleurenpallet)
Een slenterwandeling door het doodstille dorp volgt.
San Pedro stikt van de 'indianenwinkeltjes' waar souvenirs van lamawol, cactushout en Atacamazout favoriet zijn.
Ik sla mijn beurt over en keer met een fles water en 2 broodjes kaas terug in het hostel.
Tijd voor een siesta en daarna op pad naar de Valle de Luna.
De maanvallei is een 'must see' vanwege haar ruigheid en kleurenspel in de schemering.
De zon gaat onder rond half negen.
Toch begin het landschap nu, iets na vijf uur, al een andere kleur te krijgen.
Ik wacht nog een uurtje en rijd na een korte douche in de richting van de maanvallei.
De ingang van de maanvallei ligt op ca. 20km van San Pedro.
Onderweg passeer ik de Valle de la Muerte (dodenvallei) die langzaam van rood naar goudbruin kleurt.
Met het gaspedaal los geniet ik van dit voorspel, kan de maanvallei nog mooier zijn?
Het is stil op de weg.
Ik had verwacht achter ladingen toeristen in kleine busjes aan te rijden maar ben vermoedelijk te vroeg of te laat.
Vanaf de geasfalteerde hoofdweg leidt een zandweg door een vlak, zwartbruin landschap naar de ingang van de vallei.
Er staat een houten tuinhuisje waar een oude man en een jongen inzitten.
De jongen doet de slagboom open nadat ik twee dollar heb betaald.
Hij geeft aan dat ik met de auto door de vallei kan rijden er duwt me ondertussen een kaartje met bezienswaardigheden in de hand.
Na een slingerbocht duiken vreemde rotsformaties links en rechts van me op.
Sommige hebben een naam leer ik vanaf het kaartje.
Overal zijn wandelaars te zien die met gedreven pas de aardse kunstwerken van dichtbij willen bekijken.
Bovenop een kleine zandduin ontwaar ik de contouren van een drietal die als donkere gestaltes afsteken tegen het lage zonlicht.
De zon zakt snel.
Ik besluit in een keer door te rijden naar het driehonderd meter hoge ‘grote duin’.
Hier schijnt het uitzicht op zijn mooist te zijn.
Dat weten de paar honderd met busjes en mountain-bikes gearriveerde mede-klimmers ook.
Via het mulle zand klimmen we als een kudde lemmingen omhoog.
Ik vind de massa niet vervelend, het heeft wel wat.
Hier, in een uithoek van de wereld drommen tientallen nationaliteiten samen om naar een bijzondere zonsondergang te kijken.
Een dagelijks fenomeen dat ons toch steeds weer weet te verwonderen.
Zittend in het zand, op een steen of een enkele meegebrachte stoel kijken we hoe de zon het landschap kleurt.
Na een korte twijfeling en een blinkende knipoog verdwijnt de gele bol uiteindelijk achter de cordillera aan de horizon.
Het hele tafereel heeft circa driekwartier geduurd.
De maanvallei veranderde van roze naar oranje en via diep rood naar goudbruin.
Geen apotheose, geen voorstelling met het beste vuurwerk voor het laatst.
Langzaam gedoofd terwijl de toenemende wind de kragen in de nek zette.
Vooral de stilte van de vele toeschouwers maakt het bijzonder.
Was dit nou zo’n uitzonderlijk fenomeen?
Nee, het was gewoon mooi om de zon hier onder te zien gaan.
Zoals vuurwerk altijd mooi is maar lang niet altijd bijzonder.
De gedoofde zon glimt nog even na op de 60km verderop gelegen Volcan Licancabur.
De ‘big brother’ van San Pedro de Atacama die met zijn besneeuwde top als voornaamste bron voor de rio langs het dorp dient.
Het is in een keer donker als ik de colonne volg terug naar San Pedro.
Tijd voor een goede hap.
De eerste echte maaltijd na 3 dagen niet helemaal top te zijn geweest
Het wordt restaurant ‘Todos Natural’.
Een restaurant dat staat aangeprezen in zowel de Lonely Planet als de Moon-reisgids.
Geen poeha, eenvoudig ingericht en een rustige, bijna doodse sfeer.
Al het eten gemaakt van natuurlijke producten.
What’s in a name?
Ik geniet van mijn eerste biertje in dagen.
En vooruit, ik neem nog een flesje mee voor in de hangmat.
Daar komt de mooie dag in slow motion nog een keer voorbij.
>> wordt vervolgd, omgeving San Pedro en doorreis naar Argentinie. Zie foto's voor indrukken van de omgeving <<
Foto's
