Bruizend Brazilië.

Door: Jacaranda

Geplaatst op Jan 2, 2010

Onze reis was indrukwekkend.
Wij hebben in de drukke steden Rio de Janeiro en Sao Paulo (waar miljoenen mensen wonen),
tussen de Brazilianen gewandeld en om het leven te proeven op straat, dan zie je toch ook weer heel schrijnende
dingen zoals in alle derde wereldlanden. (Het is totaal anders als je het via de media verneemt.)
Je loopt langs moeders die op straat slapen met hun kinderen. Ze zijn al beter af als ze een matras hebben.
Ondanks al die moeilijkheden blijven de Brazilianen lachen.
Met een gids zijn we de favela’s ingelopen ( krottenwijken tegen de berg opgebouwd ).
Onze gids was daar zelf opgegroeid en liet ons enkele sloppen van binnen zien; hij kende natuurlijk deze mensen.
Op straat kwam hij een vriendin tegen die een samba dansschool had en of we maar even mee wilde komen dan zou ze wat laten zien.
Ze zette meteen de muziek op en deed een paar passen vóór( erg sensueel), nu moesten wij haar nadoen.
Moet je je voorstellen; het was een klein kamertje waar we met z’n twaalven de samba moesten leren.
Het ritme zat er snel in maar de passen waren totaal anders.
Sinds kort heeft Lula da Silva(de president), toestemming gegeven dat de mensen in deze favela’s mogen blijven wonen.
Ze betalen geen belasting; maar het is een staat in een staat. Er durft ook geen autoriteit aan te bellen. Trouwens, wie woont waar?
Door de gebrekkige sociale voorzieningen en desinteresse van de kant van de overheid heeft er een gevaarlijke machtstructuur kunnen ontstaan.
Je moet er dan ook niet alleen gaan lopen. Drugs speelt natuurlijk een grote rol. Ik was wel even geschrokken toen ik een motor voorbij zag rijden met iemand gemaskerd en een mitrailleur in de aanval. Ze zijn als de dood dat er foto’s van hun worden gemaakt.
Gelukkig waren we gewaarschuwd.
Maar er was ook veel afwisseling tijdens onze rondreis. Regenwouden, stranden en eilanden.
We hebben in kleine koloniale stadjes met kleurrijke huisjes overnacht.
In Castro woont nog een Nederlandse gemeenschap ( Castrolanda) waar nog steeds de nazaten van de emigranten wonen en werken ( Drentse boeren vertrokken in 1952 naar Brazilië omdat ze hun inboedel mochten mee verschepen.) Dat wordt in ere gehouden. Het land is door hen gekocht.
Ze hebben goed geboerd die veeteelt boeren en landbouwers uit Drenthe.
Ze hebben zelfs Nederlandse zwart wit koeien overlaten komen.
Nu ze gepensioneerd zijn, wonen ze in villa’s met een prachtig uitzicht.
Hun kinderen en aanverwanten zetten het werk van hun voorouders voort. Er staat zelfs een typisch Drentse molen.
Ze hebben winkels, scholen, kerken en een begraafplaats.
Een Nederlandse gelovige gemeenschap.
Op het eiland Ilha Bela konden we wat uitrusten, het stadscentrum bezoeken en een boottocht maken. Heerlijk relaxed!
We zijn nog met een rubberboot van de schoener afgegaan om naar een eilandje te varen waar niemand woonde.
Apenbroodbomen, bloemen en veel insecten die ik nog nooit gezien had. Het leek net of we het eiland ontdekt hadden.
Er zwommen ook hele scholen vissen in het water; de natuur is daar nog niet verpest.
Op de boot werd een maaltijd klaargemaakt en natuurlijk weer het nationaal drankje gedronken.
Er zit suikerrietbrandewijn in met veel rietsuiker, limoenen en ijsblokjes. Heerlijk!

Wij starten en eindigden in Rio de Janeiro. Op één van onze laatste avonden nam onze reisleider ons mee naar de Copacabana Boulevard
waar we op een terras caiparinha gingen drinken. S’avonds laat kwamen de gekleurde Braziliaanse meisjes met van alles heel veel en wulpse bewegingen, mannen versieren. Ja, dat waren de meisjes van plezier! Geweldig om te zien hoe ze heel brutaal, ook de mannen van onze groep aanhaalden. “Ciao Bello”, Dat was lachen, kun je wel begrijpen. Dat hadden we niet willen missen.
De laatste ochtend voor vertrek zijn we vroeg opgestaan om nog even te zonnen op het Copacabana strand.
Dat was een laatste afscheid aan Rio de Janeiro en van Brazilië.

Om niet meer te vergeten