1. Chapada dos Guimarães en de Pantanal
Centraal West Brazilie
Brazilië
Elstijssen
1. Chapada dos Guimarães en de Pantanal
Dit heb ik al 2 dagen geleden geschreven op ons enige adres in de noordelijke Pantanal met Internet. Jammer genoeg kreeg ik maar 2 minuten verbinding. Dan maar een nieuwe poging op het volgende adres in de zuidelijke Pantanal. Helaas was daar gisteren de totale elektriciteit uitgevallen. Het is hier nu 11.15 en vandaag wordt het weer ruim 40 graden. Maar die hitte hebben we graag voor al dat moois over.
Hallo allemaal, hier een berichtje van ons vanuit de werkelijk schitterende en indrukwekkende Pantanal. Het is warm, vanochtend om 9.30 al 34 graden. Tot nu toe is er erg weinig tijd geweest om wat te schrijven. We hebben bijna nergens mobiel bereik en tot nu toe alleen in deze lodge (ontzettend traag) Internet. Begin toch maar bij het begin al is dat al weer even geleden.
Na ’n overnachting bij het vliegveld van Sao Paulo (op weg naar het hotel scoorden we onze eerste capibara) zijn we doorgevlogen naar Cuiabá voor een bezoek aan de Chapada dos Guimarães. We werden er opgewacht door Bianca, die een voortreffelijk gids bleek te zijn en bovendien een ontzettend leuke meid. Ze kent de Chapada op haar duimpje, ze is er opgegroeid. Onze lodge is de enige aan de rand van het park. De andere lodges liggen allemaal in het plaatsje zelf. Elke ochtend werden we gewekt door talloze luidruchtige vogels. Het is een fantastische plek met een geweldig mooi uitzicht over de vallei. De Braziliaanse cerrado (dat “ontoegankelijk” betekent) is een biotopische gemeenschap die alleen in Zuid-Amerika voorkomt. Het is de grootste bossavanne in de tropen. Het landschap bestaat uit bossen en grote grasgebieden langs rivieroevers en in kleine valleien. De cerrado is een van de rijkste ecosystemen ter wereld. We hebben er verschillende trails gelopen. De vegetatie is heel bijzonder en je wandelt langs prachtige rode en ook witte zandstenen rotsformaties. De witte waar eens zee en de rode waar eens woestijn was. Hier vind je ook prehistorische rotstekeningen. Vanuit het geodetisch centrum van Zuid-Amerika, dat op de rand van een steile rots ligt, heb je een spectaculair zicht over de vallei. Er was smoke in de lucht. Niet bij wijze van spreken, het schijnt echt rook te zijn. In september zijn er regelmatig branden en de rook blijft dan hangen. De Veu da Noiva (Bridal Veil) waterval is aan onze neus voorbij gegaan. Eigenlijk stond dat op de planning voor 7 september. Omdat 7/9 Onafhankelijkheidsdag is en een nationale feestdag, leek het ons slimmer om de drukte te vermijden en een dag later te gaan. Helaas bleek het Chapada dos Guimarães NP onaangekondigd gesloten vanwege een gebrek aan personeel. ’s Middags heeft Oswaldo, de eigenaar van de lodge, ons meegenomen naar een plek waar geen toeristen komen. We hebben heerlijk in een kristalhelder meertje gezwommen. Daar heb ik mijn nieuw onderwatercameraatje uitgeprobeerd met als conclusie dat ik eerst maar eens de gebruiksaanwijzing moet lezen.
Via Cuiabá reizen we in 5 uur naar onze eerste overnachtingsplek in de Pantanal. Bij Poconé begint de ongeasfalteerde Transpantaneira Highway. De enige weg die naar het centrum van de Pantanal ( ’s werelds grootste zoetwater moerasland) leidt en het hele jaar begaanbaar is. Niet dat ik spijt heb van de Chapada maar het valt enigszins in het niet bij wat we zien als we over de Transpantaneira rijden. Onvoorstelbaar wat een vogels. Dit moet voor elke vogelaar het paradijs zijn. Onze lodge ligt bij kilometerpaal 66 aan de Rio Pixaim. Aan het eind van de middag lopen we onder deskundige leiding van Bianca (ze is ornitholoog) één van de trails in de omgeving van de lodge.
De volgende dag vertrekken we al vroeg over de Transpantaneira in zuidelijke richting naar Porto Jofre, het einde van de 140 km lange weg. Het is een stuk kouder en onderweg begint het te miezeren. Om 11.00 uur worden we in Porto Jofre opgewacht door Benedito, onze gids voor de komende dagen. Dat is een verrassing voor Bianca, die er op gerekend heeft ons naar onze volgende bestemming te brengen. Een snel maar hartelijk afscheid volgt. Volgens haar laat ze ons bij Benedito in goede handen achter. Van Porto Jofre naar ons tentenkamp is een boottocht van ruim 1 uur. In dit geval is elke 5 minuten te lang. Het is gaan gieten. Drijfnat in de volle wind in het open bootje hebben we het ijskoud. Zelfs een korte stop bij een groep reuzenotters kan ons maar matig bekoren. ’s Middags is het wel koud maar gelukkig droog. De oorzaak is een koudefront vanuit het zuiden. Daar hebben we niet op gerekend. De kans op zo’n koudefront in september is maar 3%. De temperatuur is in no time gezakt van hoog in de dertig naar ca. 15 graden. In een bootje met een redelijke vaart is de gevoelstemperatuur een stuk lager. Het tentenkamp ligt in het Meeting of the Waters State Park, vlakbij de plaats waar de Three Brothers rivier en de Black Stream (of Black Mouth) samenkomen in de Cuiabá rivier. Er zijn 8 tenten, verscholen tussen de struiken langs de rivier, een woonboot en een stel kleinere gemotoriseerde bootjes. Onze tent staat op een platform, heeft een bucket shower en een ecologisch toilet. Om 18.00 uur wordt een klein tankje warm water gebracht, zodat we kunnen douchen. Van 18.00 tot 22.00 is er elektriciteit. Verder staat er een tankje water en een bakje voor wassen en tandenpoetsen. Eten doen we op de woonboot. Tussen 18.00 en 06.00 mogen we niet onbegeleid rondlopen. Regelmatig bezoeken jaguars het kamp. Alle activiteiten zijn hier per boot. Wandelen is te gevaarlijk.
Aiii ik stop de accu is bijna leeg. Wordt vervolgd. Doeiii
Foto's
