Behind prison walls - Een uniek kijkje achter de poort van San Pedro Prison in La Paz (deel 1)

Door: Joseetje

Geplaatst op Aug 5, 2010

San Pedro Prison in La Paz is misschien wel de meest bizarre en beruchte gevangenis ter wereld. Voorheen werden hier tours door gevangenen gegeven aan toeristen, tot een ex-gevangene het boek Marching Powder uitbracht; a true story of an English drug-smuggler, a notorious Bolivian prison and enough cocaine to cover the Andes. Sindsdien is het een stuk lastiger geworden een kijkje te nemen achter deze gevangenis muren…

Aangezien geen boek beschrijft hoe je daadwerkelijk als toerist de gevangenis binnen komt en ze in het hostel ook niet happig waren ons te helpen, hebben we flink wat speurwerk verricht op internet. Al gauw kwamen we er achter dat er twee Nederlandse gevangen zitten in San Pedro (je komt ze ook overal tegen). De 32-jarige Angelo uit Amsterdam en de 30-jarige Sebastiaan uit Helmond (ter plaatse Chulupi genoemd, ofwel de kakkerlak). Langzaam aan verzamelden we een hele ‘to do’ en vooral ‘not to do’ lijst inclusief namen van gevangenen en telefoonnummers. Het beste leek toch direct met een gevangene te bellen en een afspraak te maken. Adem in en bellen maar… De eerste twee nummers werden aangenomen, maar na het noemen van twee namen van gevangenen werd er weer opgehangen… Het laatste nummer gaf meer hoop; ‘Yes you can come, no camera, no phone. How many? Two. Perfect’. We konden vragen naar Omar. Over deze Omar konden we alleen niets vinden op internet. Op naar San Pedro dus maar…

We wisten dat we naar de ingang ‘Posta’ moesten, het rijkere gedeelte van de gevangenis waar o.a. alle buitenlandse gevangenen zitten. Buiten stond een handjevol politieagenten de boel te bewaken. Gelukkig liepen er net vijf gasten voor ons de poort door. We stonden vervolgens gelijk voor een ijzeren hekwerk waarachter je de gevangenen zag zitten. Duidelijk hebben de gevangenen hier tegenwoordig de broek aan, een blanke gast riep vanachter het hek “Welcome my friends! You come and visit us? That’s great, how many are you?”. Het bleek Daniel te zijn, een Zuid-Afrikaan die momenteel 3 jaar vast zit in San Pedro. We moeten onze namen noteren en Daniel seinde aan de bewaking dat de deur voor ons open gemaakt kon worden. “No phones no cameras?” Nee, nee, knikten we allen braaf, maar al had ik 3 mitrailleurs een kilo coke en vijf messen in m’n rugzak zitten, geen agent die er in heeft gekeken!

We liepen het binnenplein op, waaromheen alle ‘cellen’ zich bevinden. Van cellen kan je in de Posta alleen niet spreken. Er lopen geen bewakers rond, er zitten geen sloten op de deuren en elke gevangene huurt of koopt zijn eigen kamer. Om dit te kunnen financieren heeft iedereen zijn eigen winkel of business binnen de gevangenismuren. Zo heeft de één een winkel, de ander een snackbar en weer een ander doet de was, knipt kapsels bij of dealt in drugs en drank. In de gevangenis kan je alles kopen wat je buiten ook kan kopen, “except for cars and motorbikes” zegt Stuart, een 60-jarige Zuid-Afrikaan die nog het meest weg heeft van Jezus. Ook Stuart zit al 3 jaar vast. Hij is opgepakt op het vliegveld van La Paz met 5 kilo cocaïne, net zoals 80% van de gevangenen vast zit vanwege drugsgerelateerde zaken. Eerder heeft Stuart al 4 jaar vastgezeten in Pakistan. Bij Stuart moesten we allemaal 250 bolivianos aftikken (bijna 25 euro). Sinds 14 weken hebben Stuart, Daniel, Angelo, Chulupi en nog een inmate een ‘foundation’ opgericht. Voorheen werkten ze allen voor zichzelf en waren ze als het ware elkaars concurrenten. Toeristen bij de poort wegkapen, ze rondleiden en zelf hun meegebrachte spullen en donaties houden. Nu de foundation bestaat hebben ze samen alle macht en genoeg geld om de politie bij de poort om te kopen.

Zie vervolg van mijn middagje San Pedro in deel 2