Twee keer veel geluk in Bolivia
Bolivia
Zuid Amerika
Fransvdg
Twee keer veel geluk in Bolivia
Een van mijn mooiste reizen maakte ik door Bolivia. Ik was daar in 1999 met een groepsreis van Djoser. Wat heb ik daar veel mooie natuur gezien en genoten van het leven van de lokale bevolking.
Tijdens die reis heb ik ook letterlijk een hoogtepunt ervaren: mijn bezoek aan de berg Chacaltaya (5421 meter hoog). Hoger zal ik waarschijnlijk nooit komen, want ik heb geen bergbeklimmersbloed.
Ik heb het als heel bijzonder ervaren wat wandelen op zo’n hoogte voor je kan betekenen. Ik wilde wel doorlopen, maar mijn hele lijf vertraagde door de andere luchtdruk daar. Er was geen sprake van pijn, maar wel van een ernstig slow-motion gevoel. En dan jeukt het natuurlijk wel als een oud Indiaans vrouwtje je daar zo voorbijloopt, omdat zij het gewend is om op die hoogte te zijn……
Maar ik heb er ook twee heel spannende momenten meegemaakt. Daar bleek hoe belangrijk een goede voorbereiding van zo’n reis is. En dat je tijdens je reizen af en toe ontzettend veel geluk nodig hebt.
Eén van onze excursies ging naar Potosi en de beroemde zilvermijnen in de berg Cerro Rico. De Spanjaarden hebben dankzij die plek kapitalen verdiend. Er wordt beweerd dat zij daar zoveel zilver vandaan hebben gehaald, dat zij er een brug van hadden kunnen maken; vanuit Zuid-Amerika tot Spanje aan toe. Maar heel wrang: daar had een net zo lange brug naast gezet kunnen worden, met alle skeletbotten van de lokale mijnwerkers…….
Die mijnen zijn nog steeds in gebruik en er worden rondleidingen door de smalle mijngangen georganiseerd. Onze tocht kan ik echt bloedstollend noemen. We moesten namelijk in een grote schacht twee etages omhoog. Eerst met een ladder langs de wanden, waarbij we halverwege op een plateautje moesten wachten. Daar moest de ladder dan omhoog getrokken worden, om ons naar de volgende etage te laten klauteren. Daarna moet die ladder weer naar beneden toe om het volgende groepje in twee etappes boven te krijgen. Echt hoogtevrees heb ik niet, maar ik ben ook geen circusartiest. Van beveiliging was geen enkele sprake. Ik heb geen hek of stang gezien…..
En toen moest het engste deel nog komen: we moesten zit-schuivend over een dikke balk naar de andere kant van de schacht. Die balk lag zeker wel meer dan zes meter boven de plek waar we vandaan kwamen. Zonder vangnet of steunkabels hebben we dit huzarenstukje uitgevoerd. Maar ik durf te zeggen dat het onverantwoord was. Achteraf meldde onze Djoser begeleider dat deze route ook voor hem nieuw was……..Dat er geen dodelijke valpartij gebeurd is mag een wonder heten. We hadden een paar dikke dames op leeftijd in de groep en een jonge vrouw, die vier maanden zwanger was. Dan mag je dat soort toeren toch niet uithalen……..?!!
Een tweede moment dat ik echt van geluk mag spreken gaat over onze busreis van Salar de Uyuni naar de hoofdstad La Paz. Dat is een heel lange rit. We sliepen op het zoutmeer in een hotel van zoutsteen onder lamavellen. Dat vond ik erg leuk, en ik kan het jullie zeker aanraden. De reisbegeleider adviseerde ons om bijtijds naar bed te gaan, omdat we op de reisdag al voor vieren moesten opstaan. Dat deden we braaf. Maar in de gemeenschappelijke ruimte bleef het nog lang gezellig. Een groep Bolivianen vierde feest met veel gelach en stemverheffingen. Later bleek dat het de vooravond was van de nationale feestdag (6 augustus). Dus dat moest gevierd worden, en vroeg slapen lukte ons daardoor niet.
De volgende morgen vroeg kwam de reisbegeleider ons wekken met de mededeling dat we nog een paar uur langer mochten blijven liggen, want de chauffeur van onze bus was dronken………Hij had dus wel mee gefeest.
Bij het ontbijt werd gemopperd over zijn onverantwoordelijke gedrag, maar de reisbegeleider kreeg terechte complimenten voor het feit dat hij niet op stap durfde met een onbekwame chauffeur.
Achteraf bleek die beslissing heel terecht. Onderweg kwamen we namelijk een uitgebrande lijnbus tegen, waarin de zwartgeblakerde lijken nog zichtbaar waren. Dat maakte grote indruk op ons.
(Later las ik in de krant dat er ook twee Groningse toeristen bij die brand om het leven waren gekomen.)
Als er beschermengelen bestaan, mochten we die tijdens onze Bolivia-reis dus erg dankbaar zijn.
Foto's
