Na regen komt zonneschijn, al gaat soms de zon voor altijd onder..

Door: Thewanderer

Geplaatst op Mar 11, 2010

Het was een vier uur durende zware tocht. Voor in het bootje zittende, gezicht fier in de wind en een grote glimlach op mijn gezicht. Die glimlach werkte verlichtend, tegen de regen, de koude die ik volledig doorweekt onderging. Zelfs hier in de amazone koelt het tijdens de regen flink af, vooral zittende in de volle wind vangt, voorin de boot.

Mijn grootste zorg was mijn camera. Aangezien ik onlangs mijn pocket was verloren zorgde ik er nu voor dat deze zo veel mogelijk uit de stromende regen bleef. Mezelf slachtofferend. Rust bewaren en vooral met een big smile om me heen kijken, naar alle dieren en het prachtige amazone groen.

Bestemming bereikt, vast land onder de voeten en tijd om te gaan. Als een speling de natuur, hield het hier ook op met regenen en toonde de zon aarzelend zijn kracht. Iedereen stond om zich heen te kijken, de gidsen waren met elkaar in gesprek. Er klopte iets niet. Maar wat?

De regen van de afgelopen dagen was zo heftig, dat de wegen waren veranderd in een grote modderpoel. Het was onmogelijk voor de jeeps om de oever te bereiken en we moesten naar het eerstvolgende dorp lopen.

Met mijn gedachten bij het dorpje verderop begon ik aan de wandeling. Vlak, hetgeen ik vanuit hier gewend ben. De turbo erop en al snel verdween de rest uit zicht. Aangekomen op een kruispunt, terug in de bewoonde wereld besloot ik hier strategisch te wachten. Een lokale boer sprak me aan en we wisselden een paar woorden uit. Niet veel later zag ik de eerste jeep komen, yes.... En deze reed me straal voorbij... !fuck!

Diverse jeeps kwamen langs en reden door naar de oever om vervolgens volgeladen weer terug te keren.. En ik.. Ik keek toe en nam rustig op een boomstronk plaats. Niets wat ik kon doen behalve afwachten. Vanuit een nagelegen vervallen huis werd ik geobserveerd. Alleen al de inhoud van mijn tas is meer dan een jaarinkomen voor deze mensen. Bewust liet ik alles maar voor wat het was.

Vanuit de velden kwamen drie mannen mijn kant uit. Ik keek ze aan en tegelijk ook niet. Twee van hen droegen geweren over de schouder, de derde had er eentje in z'n hand. Wat nu? Ik werd een beetje nerveus, maar wilde daar niets van laten blijken. Ergens was er de hoop dat er een jeep langs zou komen die me op zou pikken. Helaas.. Tevergeefse hoop.

Op het moment dat de mannen dichtbij waren stond ik op. Even uitstrekken en eenmaal op enkele meters van me groette ik ze terwijl ik ze vriendelijk toelachte. “Buenas!” Ze groetten me terug en liepen door. De situatie was minder bedreigend dan verwacht.

Niet veel later werd ik door een jeep opgepikt, terug naar Rurrenabaque om daar te genieten van de rust een heerlijke maaltijd en drankjes in de 'mosquito bar'. Hier kwam het verschrikkelijke nieuws tot ons dat tijdens één van de andere tours iemand was overleden. Weggegleden bij een klif en ruim 100 meter het ravijn in. Neergeslagen vertrokken we om in een hangmatje onder de sterrenhemel nog even na te praten. Wat liggen vreugde en verdriet, leven en dood, toch ontzettend dicht bij elkaar.