Death road 2, the sequel
Beni
Bolivia
Thewanderer
Death road 2, the sequel
Na een thrill als de Death Road is het tijd om te relaxen. Hiervoor was wel een forse wandeling nodig, want het hoogst en verst gelegen hostel in Coroico is de ecolodge 'Sol y Luna'. Na een aantal weken op hoogte is het even wennen aan de meer tropische temperaturen. Dat kan natuurlijk het beste met een vers gemaakt fruitdrankje, relaxend, genietend van het uitzicht.
Half induttend word ik afgeleid door wat gezoem. Nieuwsgierig als ik ben werp ik mijn blik en zie de kolibri op korte afstand van mij vliegen en even later in een struik verdwijnen. Getriggerd neem ik een kijkje en blij verrast valt mijn oog op het nestje met eitjes. (en vanzelfsprekend maak ik hier foto's van, nestje alleen en met de kolibri broedend) Geweldig om te zien. Na een paar dagen relaxen, genieten van de prachtige bloementuin, de zwembaden en het aangename klimaat, is het tijd om verder te gaan. De bus naar Rurrenabaque, voor de jungle en pampas.
De bus vertrekt eindelijk. De rit zal ongeveer 15 uur duren, over zand/modder-wegen langs diepe afgronden. Kort na vertrek worden twee meiden bij 'La Senda Verde' opgepikt (zie blog RR Lola over dit resort met opvang voor wilde en verwaarloosde dieren) en vervolgens is het gaan.
Deze weg is het verlengde van de Death Road. Een stijle rotswand aan de ene zijde, diepe afgronden aan de andere. Ergens ben ik jaloers op de mensen die voorin zitten met het panorama uitzicht. Niettemin lukt het mij te genieten van de mooie landschappen die voorbij komen. Al sta ik daarin bijna alleen....
Schrikreacties, mensen die de adem inhouden en handen voor de ogen doen. Angst slaat toe, helemaal nu er een vrachtwagen vanuit de tegenovergestelde richting komt en de weg overduidelijk te smal is voor beide voertuigen. Aangezien de bus afdaalt, rijden wij aan de 'afgrond zijde'. Het hulpje van de buschauffeur stapt uit en geeft aanwijzingen, dat terwijl de chauffeur in de bocht achteruit manouvreert op slechts centimeters van de diepe afgrond.
Ik geniet van het schouwspel, sta op en het uitzicht is geweldig vanuit de bus. Je ziet helemaal geen ondergrond meer, slechts de gapende diepte. Daar waar de andere blikken zich afwenden zoek ik even contact met een stel “kiwi's” die ik eerder heb gesproken. Ik krijg een smile en een 'thumbs-up' toegeworpen. Zij zijn kennelijk de enige naast mij die hiervan genieten.
Na een kwartier manouvreren kunnen we verder. Over de gehele rit hebben we nog een aantal van dit soort taferelen. Voor velen is het een verademing wanneer het donker wordt en ze niet meer angstvallig naar buiten hoeven te staren. Tijdens wat slechte films val ik in slaap, om in Rurrenabaque weer wakker te worden. Het is 5 uur in de ochtend, de dag breekt aan en wij wandelen met een groep richting het centrum van Rurrenabaque. Ik stop mijn hand in mijn broekzak en reik naar mijn camera. Dan slaat bij mij de schrik en de angst toe......
Tot de volgende keer..
Foto's
