Daar bij die golf……
Valdés-schiereiland
Argentinië
Droomreis
Daar bij die golf……
Om 05.00 uur uit de veren, maar het is voor de walvissen, dus dan sta ik graag op.
In de 1,5 uur durende busrit ernaartoe, dut ik wel weer af en toe in, maar zodra we bij de baai aangekomen zijn, ben ik klaarwakker. Daar begint het spektakel; oliepakken passen en zwemvest aan. Na ruim een half uur waggelen we als losgeslagen pinguïns naar de boot. Zou dit de walvissen lokken?
Nadat iedereen aan boord gekropen is en een plekje aan de reling gevonden heeft, worden we vanaf een boottrailer het water ingelaten. Het water gaat behoorlijk tekeer, dus ik ben nu al blij dat ik vanochtend meteen een reistablet heb ingenomen. We zijn nog maar net weggevaren of de kapitein laat weten, dat het vandaag, vanwege de wind en het wilde water, waarschijnlijk lastig wordt om walvissen te zien…. “Hé!? niks ervan”, Ria en ik kijken elkaar aan en denken “we gaan niet van de boot tot we een walvis zien!”.
Gelukkig heeft de kapitein het bij het verkeerde eind, want niet veel later is het al prijs. In de verte wordt het spuiten gesignaleerd, dus wordt er koers gezet naar de spuitgast. En jawel hoor, moeder en kind duiken op en trakteren ons op een mooi schouwspel. Rakelings komen ze langs de boot, terwijl we zelf op minimaal 50 meter afstand zouden moeten blijven. We vermoeden dat ze ons pinguïns op de boot wel een leuk maar vreemd stel vinden, want ze lijken een spelletje met ons te spelen. Telkens als iedereen met de camera in de aanslag wacht op hét moment, dat de staart omhoog komt dus, dan zakt Moby rustig terug in het water en dus niks geen staart.
Het een prachtig spel. Zodra ze onderduiken begint het spannende getuur, het turen naar waar ze boven water zullen komen en dan ineens: “daar daar bij die golf!” Hoe duidelijk kun je zijn…. Babywalvis heeft er echt zin in en springt zelfs een paar keer uit het water omhoog. Schitterend. Ook aan de horizon zien we walvissen omhoog springen en zien we de walvissen spuiten.
Opeens duikt er één recht onder de boot door en kunnen we de staart bijna aanraken. Hoe breed zou die zijn, 4 meter? En dan eindelijk is het zover, de lang verwachte staart zwiept hoog boven het water. Klik, klik, klik, “k@#t rolletje vol” (sorry voor het taalgebruik, maar zo schalde het echt over het dek). Ria weet niet hoe ze het heeft, want zij slaakte deze oerkreet… Gelukkig voor haar bleef het niet bij deze ene staart.
Vol spanning heb ik ruim 2 uur over de reling gehangen en pas nu valt het me op dat er toch wel erg veel mensen behoorlijk zeeziek zijn geworden en dat de zee wel heel erg tekeer gaat. Na een laatste verlangende blik in het water geworpen te hebben, wordt er dan ook besloten op land aan te gaan. Iedereen moet gaan zitten, omdat de golven zelfs over het dek heenslaan. Slecht idee, want opeens heb ik het gevoel dat mijn maag zich ook opdraait. Dan maar de golven in mijn gezicht, maar ik moet mijn blik op de horizon zien te houden. Eenmaal weer aan land, ben ik ook wel blij weer vaste grond onder mijn voeten te voelen en dat geldt eigenlijk wel voor iedereen.
We genieten nog even heerlijk na in de zon en kunnen het natuurlijk niet laten om snel te spieken naar de video. De zeezieke reisgenoten willen graag meekijken, maar na de eerste beelden draaien zij, en hun magen…, zich maar weer snel om. Wat ben ik blij dat er reistabletten bestaan!
Wat was dit een geweldige ervaring, en wat zijn we blij dat we de vakantie 2 maanden naar voren hebben verschoven!
Foto's
