Ushaia, de meest zuidelijke stad op aarde!
Ushuaia
Argentinië
Nans
Ushaia, de meest zuidelijke stad op aarde!
De stad ligt geklemd tussen het brede Beagle kanaal, genoemd naar het schip dat de jonge Charles Darwin over Kaap Hoorn naar Isla Navarina,
de administratieve hoofdstad van Antactica aan de ene kant en de Martial gletsjer aan de andere kant.
Reeds zeer vroeg was dit meest zuidelijke punt in het amerikaanse continent. Berucht en gevreesd bij de scheepsbemanningen die van de Atlantische
oceaan naar de Pacific voeren.
De stroming rond Kaap Hoorn is sterk, de zee ruw en hetweer onberekenbaar, de enige constante is wind, heel veel wind.
Voor mijn man een heel speciale ervaring om hier te verjaren, gepast weliswaar met een gegrild vuurlands lam, een spinkrab uit de koude Poolzee
en een voortreffelijke Argentijnse witte wijn erbij , die Puligny Montrachet doet verbleken.
Maar Vuurland is meer dan enkel Ushuaia, Vuurland is ook immense dorre vlaktes met af en toe een plas water, heuvelachtige landschappen, flamingos,
guanagas ( een soort lama) en schapen, heel veel schapen.....
Jammer genoeg zat een overvaart naar het Witte Continent dat op slechts 1000 km ligt er niet in, de prijzen swingen nog steeds de pan uit.
Een minder interessant gevolg laat ons zeggen van het toerisme waar de vraag nog steeds de prijs bepaalt.
De trekking naar de Martial gletsjer met ongelooflijke vergezichten op de stad en het Beaglekanaal was een meer dan de moeite waard alternatief.
De afdaling door de eeuwenoude bossen en gletsjerriviertjes die ons naar de stad brachten, werd afgerond met enkele empanadas (gevulde
bladerdeeggebakjes met groenten, vlees of kip) in een lokale empanaderia waar maar liefst 35 varieteiten voorradig waren.
Dat Ushaia zo moeilijk bereikbaar is, enkel via de lucht idealiter nemen we er graag bij.
Reizen is tevens een beetje suicidiaal en om van Ushuaia weg te geraken beginnen we aan een onvoorstelbare irrationele trip.
We vertrekken om 4.40 op het busperron met een schijnbaar stel gangsters in een gepantserde bus.
Na een uur of drie worden we gewekt (tuurlijk weer in slaap gevallen, maar waar kan de bus naartoe behalve het noorden) met de boodschap dat we
van bus moeten wisselen.
Bagage en reizigers wisselen van bus en kruipen verder over de niet-geasfalteerde wegen doorheen dorre vlakte met schapen, meer dorre vlakte met schapen, schapen, ZZZZZZZ.
Ongelooflijk maar naar het schijnt kruisen we ergens een stukje Chileens landsgedeelte.
Bijgevolg bus-uit en een controle van een uurtje aan de Argentijnse UIT-post.
We rijden verder door Niemandsland tot we aan de Chileens IN-post komen (alweer een uurtje wachten) met de controles op fruit, kaas en vlees.
Enkele uren verder gebeurde hetzelfde in omgekeerde volgorde (Chili-UIT Argentina-IN) .
We rijden de overzetboot op, die ons in gezelschap van enkele dolfijnen naar de andere kant van de straat van Magelaen brengt.
En we bussen verder tot de motor plots uitvalt op enkele kilometers van Rio Gallegos.
Gelukkig blijken de chauffeurs ook goede technici en brengen de bus terug aan de praat.
Aangekomen in Rio Gallegos is het goede nieuws dat we nog verder moeten bussen naar El Calafate, waar we om twee uur s nachts toekomen.
El Calafate, thuisbasis van de grootste nog groeiende gletsjer ter wereld, de Perito Moreno, dewelke een must-see is voor iedereen die Patagoniê aandoet.
Van daaruit steken we terug de grens over naar Chili (Puerto Natales) om voor een vijftal dagen van de planeet te verdwijnen tijdens de beroemde "W" trekking
in het natuurpark Torres Del Paine waar we onder ons tweetjes kerstavond zullen vieren met een pakje droogvoeding.