Mijn Argentinie
Argentinië
Zuid Amerika
Miquda
Mijn Argentinie
Elke keer wanneer de klanken van Adios Nonino door de luidsprekers mijn huiskamer binnen dringen dwalen mijn gedachten af naar 2 februari 2002.
De dag dat ik in een keukentje in Buenos Aires naar de beelden van de bruiloft van Willem Alexander en Maxima keek...
Ik was voor de tweede keer op vakantie in Argentinie bij mijn toenmalige vriend, die ik een jaar er voor had leren kennen.
Moeder Ramirez bleef maar "Que Lindo" roepen bij het zien van Maxima, wat zoiets als "wat mooi/wat schattig" betekend.
Vader Ramirez stak de Asado (barbecue) aan waar hij ons voor had uitgenodigd, speciaal ter gelegenheid van mij, omdat ik later die dag terug zou vliegen naar Nederland.
Het was een mooie zomerse dag en tijdens het eten zaten we met zijn allen aan het zwembad.
Ik dacht terug aan de geweldige weken en alle bijzondere dingen wat ik had mee gemaakt.
De lange autoreis die we maakten met twee vrienden, dwars door de Pampa's op weg naar Patagonie.
We legden meer dan 1600 km af.
De Pampa's, een beetje eentonig, maar tegelijkertijd zo uitgestrekt en indrukwekkend.
Ik voelde me er klein en nietig.
Zeker toen we in the middle of nowhere zonder benzine kwamen te zitten en de enige pompstation die we nog wisten te bereiken zonder benzine zat.
Gelukkig konden we mee gesleept worden naar een dorpje verder op.
Aangekomen bij het tankstation waren we ingehaald door een enorme onweersbui, heldhaftig als ik ben besloot ik toch maar de auto uit te stappen en mijn benen te strekken.
"Zul je net zien dat de bliksem inslaat" dacht ik nog.
FLITS BOEM!
Een paar meter van het tankstation sloeg de bliksem in.
Nadat we waren bijgekomen van de schrik vervolgden we onze reis richting het mooie Patagonie.
Er zijn daar vele prachtige plekken, maar er is er één die bij mij ver bovenaan staat.
Lago Huechulafquen.
We kampeerden hier aan dit idyllisch meertje waar we avonden genoten van een prachtige zonsondergang en de vele sterren die 's avonds aan de hemel prijkten.
Het kampvuur met uitzicht op het meer maakten het plaatje compleet.
Er werd gitaar gespeeld, we zongen liedjes van Manu Chao en Jamiroquai en dronken maté en rode wijn.
Wanneer we wakker werden konden we zo vanuit onze tent het meer in voor een frisse duik en maakten we wandelingen naar een nabij gelegen waterval en de grote vulkaan Lanin.
De twee weken in deze prachtige, haast ongerepte natuur, vlogen voorbij.
Voor ik het wist reden we vanuit Bariloche weer terug naar Buenos Aires.
Een lange tocht waarbij we nog werden getrakteerd op een geweldige zonsondergang met de meest prachtige kleuren en een bizarre paddentrek die honderden kilometers voortduurde.
Overal waar je keek sprongen padden de weg over, het moeten er vele miljarden zijn geweest.
Terwijl ik tijdens de Asado nadacht over alles wat ik had gezien besefde ik dat deze reis mijn leven ontzettend heeft verrijkt.
Mijn leven zou nooit meer het zelfde zijn, mijn reislust was geboren.
Na het eten reden we naar de luchthaven.
Zo ver als hij kon liep hij met me mee richting de gate.
Nog één kus, nog één blik achterom...niet wetende dat ik hem nooit meer zou zien.
Nu jaren later, inmiddels gelukkig getrouwd verlang ik nog steeds terug naar het land wat mij diep heeft geraakt met zijn pracht en schoonheid.
Argentinie heeft een onuitwisbare indruk op mij achter gelaten.
Ik weet het zeker, ooit keer ik terug!
Foto's
