Tigre, delta van vermaak
Buenos Aires
Argentinië
TravelGoom
Tigre, delta van vermaak
Het Retiro-treinstation heeft wel iets van Amsterdam-centraal.
Alleen het welkom met lijmsnuivers, enkeltandige handje-ophouders en vals spelende muzikanten is iets anders.
Na het ontvangstcomittee krijg ik door een loket ter grootte van een brievenbus mijn treinkaartje aabgereikt en ga ik opweg naar de Tren de la Costa.
Tenminste, eerst in de metro en dan de toeristentrein naar Tigre.
Het is rustig, ik zit goed, zondag is familiedag in BA en die komt langzaam op gang.
Tigre is het recreatiemekka van BA.
Gelegen in de delta van de Rio Parana is het dorp, of eigenlijk buitenwijk, familieparadijs voor de stedelingen.
Een flinke scheut Biesbosch met een toefje Efteling, afgemaakt met een stukje Beverwijkse markt op een bed van stinkende rondvaartboten en alles wat nog meer vaart.
Een boottochtje op de Loosdrechtse plassen is als met je luchtbed een sloot oversteken.
Tigre is groot maar overzichtelijk, kollossaal doch dorps, met maar 1 opdracht: vermaak!
De Tren de la Costa volgt de oevers van de Rio de la Plata waar campings en stranden in overvloed zijn.
De trein is inmiddels goed gevuld als we na twee tussenstops in Tigre aankomen, een uurtje na Retiro.
Het merendeel van de passagiers slaat bij het uitstappen linksaf.
Getrokken door het reuzenrad dat achter de ingang van het pretpark de la Costa te zien is.
Ik ga rechts opweg naar de markt en de souvenirshallen in de hoop nog even een ontbijtje te scoren.
Met een plaatselijke 'pero calliente'(hotdog) kom ik de ochtend wel door, die is toch bijna voorbij.
Het is hier druk, met regelmaat voetje voor voetje, maar het stoort me niet.
Er is genoeg te zien bij de vele kraampjes waar werkelijk van alles te koop is.
Ik besluit dat de papegaai en de koelkast niet in mijn rugzak passen en houd het bij een ketting en een zonnebril.
Die is nodig want de zon schijnt fel, heet bovendien dus voeg ik nog wat vocht in flessen toe.
De rondvaartboot stinkt en maakt een hoop lawaai, daar tussendoor mompelt de de kapitein waarschijnlijk iets over de omgeving.
Ik heb gekozen voor een kleinere platte rondvaartboot maar dat schijnt voor het aantal passagiers niet uit te maken.
Strategisch kies ik het opstaptrappetje achter op de boot als zitplaats en ontdek tot mijn vreugd dat ik met mijn ellebogen op het dak kan leunen als ik ga staan.
Dat betekent wel dat de mensen onder het dak tegen mijn kruis aan moeten kijken maar ik ga er vanuit dat de omgeving interresanter is.
Er is in ieder geval genoeg te zien en ik vermaak me kostelijk tijdens de ruim een uur durende tocht.
Ik geniet het meest als ik me kan verbazen.
Over paleisachtige villa's met privestrand, boothuis en tuinhuis op de steiger.
Over speedboten die met levensgevaar tussen de vele roeiboten en zwemmers slalommen en mini-tsunami's op de walkanten doen slaan.
Roeiboten die vooral bij stelletjes geliefd zijn waarbij het mannetje roeit en het vrouwtje op haar 'oud-Engels' met parasolletje en glaasje voorin ligt.
Belangrijke boodschappen rond de liefde breng je hier met mijn complimenten als je daarvoor de juiste timing weet te vinden in deze chaos.
Verbazing over praam-achtige boten die rijkelijk gevuld als varende supermarkt dienen.
Een benzinestation midden in het water, scheepswrakken langs de waterkant en papegaaien die vanuit de bomen even op de boot neerstrijken om te kijken of je wat te eten mee hebt.
Er zijn geen wegen, alles gaat via het water, spitsuur op de Rio Parana en haar honderden zijriviertjes.
Op de korte boulevard achter de souvenirwinkels stikt het van de mensen als de boot weer aanmeert.
Alsof we een verre zeereis hebben gemaakt zwaaien we terug naar de kinderen op de kade.
Het motorgeronk galmt nog een tijdje na als ik mijn voeten beweeg in de richting van het stadscentrum.
Weg uit de zwetende drukte die halverwege de middag op zijn hoogtepunt lijkt te zijn.
Een echt stadscentrum heeft Tigre niet.
Het waterdorp wordt doorsneden door de Rio Tigre die verderop, omgeven door parken en terrassen, in de Rio Parana uitmondt.
Hier is het rustiger, gemoedelijker en is de hitte beter te verdragen.
Families picknicken op de grasvelden waartussen gevolleybald en gevoetbald wordt.
Met een ijsje in de hand vestig ik me onder de bomen aan de rivieroever die te hoog ligt om pootje te baden.
Mijn rugzak wordt hoofdkussen als ik de oogjes even dicht doe en luister naar de gezellige geluiden om me heen.
Het is zondag en zo voelt het ook, op zijn Argentijns, ik hoor erbij.
Het bevalt me hier wel.
Tegen 17u twijfel ik of ik de trein al terug zal nemen of toch...
Ja, toch nog een rondvaart, een andere want er is keuze genoeg.
Een grote catamaran deze keer met een comfortabel terras op het dak.
Het is het laatste rondje van vandaag en de stuurman beloofd er een extra grote ronde van te maken.
Hij jokt niet.
De tocht duurt een kleine twee uur waarbij we via stille zijkanalen op de bredere rivierlopen uitkomen.
In de verte zijn de bijna wolkenkrabbers van de voorstad San Isidro te zien terwijl het verkeer op het water duidelijk is afgenomen.
Mijn cerveza smaakt goddelijk maar maakt wel dat de trek en de luiheid is toegenomen.
We passeren nog enkele priveclubs waar je voor 50 dollar een ligstoel kunt huren op het strakgemaaide strandje.
Om de hoek liggen diverse roestige scheepswrakken waarbij ik o.a. een oude veerboot en binnenvaartschip herken.
Rijk en arm, schoon en vies, de hardheid en de zaligheid des levens, het gaat continue hand in hand in dit onvergetelijke land.
Ik heb een lekkere loomheid in het lijf als ik op het bankje in de Tren de la Costa hang.
Mijn benen roepen 'taxi' maar ik verplicht mezelf te lopen wanneer ik in de schemering Retiro verlaat.
Een douche en lekker neerploffen om me daarna op te tillen voor een shotje Avenida Corrientes.
Ze zullen vast wel een pizzeria hebben in BA.
Morgen vroeg weer op voor nog een mooie dag, naar Colonia de Sacramento in Uruguay.
>> wordt vervolgd <<
Foto's
