Een ochtend Recoleta en Palermo
Buenos Aires
Argentinië
TravelGoom
Een ochtend Recoleta en Palermo
Verdorie, de wekker doet het ook nog.
Handje warm water, zomeroutfit aan, flesje vullen, camera mee, hup naar buiten en na twee keer zwaaien een taxi voor mijn neus.
Het is net half 7, Buenos Aires rekt zich uit en ik vertel de chauffeur dat ik Eva wil bezoeken.
Tenminste, haar graf, want Evita Peron ligt al een tijdje op de beroemde Recoleta-begraafplaats.
Vandaag is cultuurdag, ik ga de wijken proeven, wandelend via Palermo terug naar het Teatro Colon en niet naar bed voordat ik ben 'in-ge-tangood'.
Twee ouderen heren vegen nonchelant de stoep voor de ingang van Recoleta schoon.
Ze kijken me even verbaasd aan doch knikken vriendelijk als ik uit de taxi stap.
Het hek onder de poort is nog dicht en ik schuifel voorzichtig naast een zwart-geklede dame.
De stof van de stoep mengt zich met de prikkelende geur van de bloemen in haar handen.
Ik snuif onopvallend en loop dan achter haar aan richting hek.
De begraafplaats gaat om 07.00u open, ik heb geluisterd naar de tip om er in het ochtendlicht te zijn.
Als je het zegt is het weg, stilte.
De dame gaat rechts, dus ik naar links om er alleen naar te kunnen luisteren.
Stilte van de bladeren die zachtjes ruizen, het in de verte zoemende verkeer en de vogels die op gepaste toon 'Don't cry for me Argentina' fluiten.
Ik loop tussen mini-paleisjes en Gooise madurodam-villa's, langs sierlijke sculpturen waarbij zelfs het fonteintje lijkt te fluisteren.
De ochtendzon komt net boven de muren uit en tekent lange schaduwen over de paden.
Recoleta in een goud gekleurd spotlight.
Ik ben mijn wekker plots zeer dankbaar.
Het is even zoeken naar het graf, of beter de gedenkplaat van Evita Peron.
Wat een nietig stukje marmer voor zo'n grote vrouw.
Maar goed, niet de daden maar het geld zijn leidend voor de grote van het bouwwerk om je kist.
Niet voor niets wordt dit de begraafplaats van de maffia genoemd.
Het deert me niet, het is zo als het is en het levert een indrukwekkende gedenktuin op.
Pas wanneer ik alle paden heb gehad loop ik terug richting poort.
Recoleta kent weinig soberheid, eerder een overdaad aan praal, prima onderhouden, een bijzondere plek.
Een van de oude heren beloon ik met wat munten op zijn schoteltje.
Op naar de parken van Palermo maar niet voordat ik een ontbijtje heb kunnen scoren.
Dat lukt me niet, deze wijk wordt blijkbaar als laatste wakker en zo rest me niets anders dan met knorrende maag door te lopen naar de Plaza Holanda.
Het eerste de beste zwerfkind met een broodje is de pineut...
Waarom de Plaza Holanda zo heet weet ik niet, vermoedelijk om mij te lokken of wellicht als goedmakertje voor 1978.
Het is een groot park waar sportief BA zich in de ochtenduren graag uit mag leven.
Er wordt gejogged, gerekt, ge-yogaat(?) en fietsen kan zowel op land als op het water.
Een oude bus dient als verhuurbalie voor skeelers, eenwielers en skateboards waarmee een grote autovrije ronde door het park gemaakt kan worden.
Het is niet druk maar overal gebeurd wel wat.
Ik richt mijn pijlen op de kiosk aan de vijver en schrok even later als een reiger de empanada naar binnen.
Via de botanische tuinen in de naastgelegen parken loop ik naar het oude gedeelte van Palermo.
Het is de wijk van de elite, de mensen met pesos, de PC Hooftstraat en de Coolsingel samen.
Dit is het stuk BA waarbij je jezelf in Parijs waant.
Oude statige herenhuizen met deftige etalages maar een straat verder toch de eenvoud van een volksbuurt.
Het is mooi maar het pakt me niet.
De terrassen zijn leeg of nog niet opgesteld, de mensen lopen haastig en in zichzelf gekeerd door de straten.
Misschien is het eind van de ochtend niet het beste moment voor deze wijk.
Onbewust loop ik in hetzelfde haastige tempo mee en zo ben ik sneller dan verwacht bij de Avenida de 9 Julio.
De blik naar links geeft me niet veel vertrouwen.
Het machtige Teatro Colon staat in de steigers en behalve gele bouwhelmen zie ik weinig mensen bij de ingang.
Een minuutje later weet ik dat ik de entourage van dit gebouw niet zal proeven.
Ik bouw een baalmomentje in en probeer het met wat foto's van de buitenkant, maar ben niet enthousiast.
Ver weg, aan de overkant van de Avenida de 9 Julio ontwaar ik de contouren van het ontbijtcafeetje van de eerste dag.
Het duurt bijna 4 en een halve minuut voordat ik de breedste straat ter wereld ben overgestoken.
Mijn tafeltje is vrij, het Engels ontbijt mag als lunch en zo schuif ik gemoedelijk de middag in.
Ik krijg een krant maar er is teveel te zien op deze misschien wel drukste hoek van deze stad.
Ruziende taxichauffeurs die de hoge hakken achter de kinderwagens met moeite overstemmen.
Een wanhopige agent die kletsnat en kansloos de lachende zwerfkinderen uit de fontein probeert te praten.
Reusachtige reclameborden en de statige Obelisk die ieders aandacht trekt, het nationale symbool van de Argentijnse vrijheid.
Mijn glimlach blijft niet onopgemerkt.
'Te gusta Buenos Aires?', vraag de vriendelijke ober die mijn vaste diender lijkt te zijn.
'Si, me gusto mucho', lach ik terug.
Ik krijg een biertje van hem.
Het leven is goed in BA.
>> wordt vervolgd met o.a. San Telmo, La Boca, Tigre, Colonia <<
Foto's
