Akampermann
Geitenhoedster
Met haar kromme rug en een onverstaanbaar gemompel stuurt ze haar geiten over het pad. Een sigaret hang aan haar mond, de rook in haar ogen. Ze passeert zonder me waar te nemen, over het stoffige pad. Opzwepend naar beneden. In kleine, snelle stappen. Zoals iedere dag. Zou ze ooit dit dorp verlaten hebben, op reis zijn geweest? Kennis hebben genomen van internet, een mobiele telefoon, plaatjes hebben gezien van een andere wereld? Hoe groot kan afstand zijn.
Kom maar op
Uitdagend kijkt ze me aan. Haar stoerheid deels verbergend onder de paraplu. Kom maar op. Maak je enkel de foto of koop je ook iets? Zo wordt het in mijn hoofd uitgelegd. Maar ze wacht geduldig op de klik. Het is ook haar trots, de Nepali topi dragend. Hier ben ik, zo zou het ook nog kunnen zijn...
Oorverdovend
In drie stappen was hij bij me, met een oorverdovend geluid. Klanken, maar geen herkenbare muziek. Eerder een boodschap. Een vrolijk bedoeld bericht in een wirwar van vinger bewegingen over kleine gaten. Hij stapt nog dichterbij om de boodschap nog meer kracht bij te zetten. Wangen ten volle opgeblazen in deze muzikale aanval. Ik knik minzaam om zijn enthousiasme te temperen. Hij loopt door, de menigte in, hij heeft nog veel te vertellen.
De vermoorde onschuld
Compleet verrast door de vinger van haar moeder. Iets gedaan wat niet mocht. Iets moeten doen wat ze niet heeft gedaan? Wie zal het zeggen. In het drukke Kathmandu bepaalt de speelsheid en levendigheid van kinderen in belangrijke mate de ongedwongen sfeer die op ieder moment weer verrast.
A penny for your...th
Ze heeft een steentje geklemd tussen haar vingers. Haar blik afgewend, door me heen kijkend. Een sloffie zo mooi. Opgaand in de vintage kleuren bij de mooie zonsondergang. Alsof ze een heel avontuur achter de rug heeft, die mooie zomerdag. Een sloffie zo vies, toe aan water en zeep. Maar dat lijkt niet haar gedachte, die is nog midden in de belevenissen van de dag. Wat had ik graag geweten wat daarin schuil gaat.
Op weg
Haar voeten maakten een schuivende beweging, nauwelijks van de grond getild liep ze langs me heen. Haar blik afgewend, deels naar de grond. Alsof ze zich schaamde, niet wilde dat ik naar haar keek. In een reflex maakte ik de foto, me niet realiserend wat ze mogelijk dacht. Waarom dat uitvergroten van dat armoedige aanzien? Respectloos, nee, ergens wilde ik juist dit beeld in me prenten als een soort van contrast op westerse rijkdom. Maar mogelijk geen contrast op geluk. Wie ben ik om aan haar binnenste te twijfelen door wat ik aan de buitenkant zie. Ik kijk nog vaak terug en denk aan het vrouwtje, maar veel vrolijker.
Draaglast
Langzaam komt ze het pad omhoog gesjokt. Met het voer voor de koeien. Bijna net zo hoog opgebonden als ze lang is. Haar leeftijd is moeilijk te raden. Ze is vast jonger dan ze eruit ziet. Gebukt gaat ze onder jarenlang hard zwoegen op het land, op de kleine boerderij met haar man en kinderen. Hoe vaak ze dit pad al is gelopen. Ze stopt even en spuugt op het pad. Even adem halen en weer door. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. Even kruist zich ons pad. Het gras sleept langs mijn schouder. Een zacht Namaste klinkt uit haar mond, zwaar ademend loopt ze door. Ik kijk haar nog even na. Vol respect.
Draaglast
Langzaam komt ze het pad omhoog gesjokt. Met het voer voor de koeien. Bijna net zo hoog opgebonden als ze lang is. Haar leeftijd is moeilijk te raden. Ze is vast jonger dan ze eruit ziet. Gebukt gaat ze onder jarenlang hard zwoegen op het land, op de kleine boerderij met haar man en kinderen. Hoe vaak ze dit pad al is gelopen. Ze stopt even en spuugt op het pad. Even adem halen en weer door. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit. Even kruist zich ons figuurlijk pad. Het gras sleept langs mijn schouder. Een zacht Namaste klinkt uit haar mond, zwaar ademend loopt ze door. Ik kijk haar nog even na. Vol respect.
Buddha, my friend
De jongen legt zijn hand op die van Buddha. Strak en onbeweeglijk kijken ze elkaar aan. De jongen maakt contact. Het stenen beeld, zo koud en groot, woest kijkend, lijkt bevattelijk voor die zichtbare warmte en kracht van de jongen. Alsof hij de grootse Buddha troost, hem een boodschap van liefde geeft, zijn geloof en overtuiging bevestigt. De warmte stroomt door de stenen hand. Ik staar door de lens en voel de rilling van dit bijzondere moment. De Buddha is zijn grote vriend.
De lodge
Het is een van de weinige Tibetaanse teehuizen, op bijna 3.500 meter hoogte in de verlaten Langtang regio in de Nepalese himalaya. In een fleecevest en haar baby op de rug verzorgt ze het ontbijt. Rennend van links naar rechts door de keuken. Op de houtkachel kookt het water voor de tee, maar ook voor de rijst en de aardappelen. Het is ongewoon om als gast een kijkje te nemen. Ze kijkt me verrast aan, terwijl het moment bevriest en ik pas veel later naar alle details kijk die deze wonderlijke ruimte biedt. Stilaan ontvouwt zich het verhaal achter het tafereel. Het verhaal van ontberingen, immense kou maar meer nog de vele vragen die in me opkomen, over wie ze is en hoe ze hier, in dit grillige berglandschap kan en wil overleven en een toekomst opbouwt voor zichzelf en haar kind. Of zijn het de verkeerde vragen en liggen de antwoorden besloten in wat ik zie of beter, zou moeten zien in dit moment van een ander leven.
Op straat
Ze kijkt verlegen weg. Rennend kwam ze eraan. Lachend en schreeuwend naar haar vriendjes. Voor het muurtje rust. Ze ziet mij en de camera. Even is het stil. Alleen de wind danst door haar haar. Het meisje van de straat dat zo weinig anders kent. Geen weet heeft van de wereld waar de foto beland, van het waarom. Je ziet het haar denken, maar een antwoord blijft uit. Een tel later is ze weer weg en de foto met mij naar een andere wereld.
Zonder woorden
Ze zitten beiden stil, aan de grond genageld, geruisloos voor zich uit turend. Links en rechts. Haar sigaretje bijna gedoofd alsof ze er niet aan getrokken heeft. De hond wachtend op de actie die beweging uit dit bevroren moment vereist. Maar vooralsnog maken ze, zonder woorden en als op de muur geschilderd deel uit van deze langzaam wegtikkende seconden.
Pashupatinath by nigh
De Pashupatinath-tempel is de oudste Hindoe tempel in Katmandu. Het is niet met zekerheid bekend wanneer de Pashupatinath-tempel is gebouwd, maar het bestaan van de tempel van Pashupatinath wordt al genoemd in 400 voor Christus. De rijkelijk versierde pagode herbergt de heilige linga of heilig symbool van God Shiva. Er zijn veel legendes die beschrijven hoe de tempel hier is ontstaan en bij dit magisch licht ontstaat als vanzelf een volgende legende...
Genderneutraal
In haar 'diki' wordt om de paar minuten puin geladen. Ze sloft naar de rand en gooit de stenen uit. Met haar collega's vormen ze de harde kern van de bouwploeg die in hartje Kathmandu ingestorte panden na de aardbevingen restaureren. Een zwaar beroep, of je nu man of in dit geval vrouw bent. Met verbazing kijk ik naar de omstandigheden waaronder het werk gebruikt.
Ritje scoren
Hij moet er veel voor fietsen om in zijn bestaan te voorzien. Door het smalle en drukke doolhof van Kathmandu. Zoals hij z'n hele leven al doet, trappend vooruitkomen. Hij ziet de straatjes niet meer zoals een toerist dat doet, voor hem zijn de kleuren vervaagd. Net als zijn tuktuk verschoten door leeftijd en ervaring. Maar de aardse kleuren maken hem nog steeds deel uit van wat Kathmandu eigen is, een juweeltje dat ongepoetst juist straalt.
De ziener van...Kathm
De ogen van de Tibetaanse stupa van Boudhanath in de Nepalese hoofdstad zijn zonder twijfel indringend en rustgevend en scheppen rust in de hectiek van het bruisende Kathmandu. Maar de stupa wordt maar weinig in de avond bezocht, terwijl ze dan juist lijken te waken over de inwoners en naar zeggen van Nepalezen je dromen beinvloeden.
Stille aandacht
Het is al donker als mijn aandacht getrokken wordt door gezang. Op een hoek van de Pashupatinath tempel in hartje Kathmandu. Een groep jonge mensen zingt en klapt, Shiva erend. Uitbundig zwaaien ze met hun hoofd, in het ampele licht nauwelijks zichtbaar. Alleen haar zie ik, ze verschijnt van achteren, als in een onzichtbare bron van licht. Ze ziet me ook in de menigte die uitbundig meeklapt. We creëren een stilte tussen ons. Zij en ik. Een betekenisvolle glimlach vult m'n lens. Wat kan dat mooi zijn in het donker.
Tibetaanse curiosa
Statig houdt hij zijn gebedsmolen vast. Losjes zodat een draaiende beweging mogelijk is. In zijn linkerhand telt hij de kralen. 108 om precies te zijn, het ideale Tibetaanse getal voor alle doeleinden. Zij kijkt toe, eveneens prevelend met haar ketting glijdend door haar vingers. Een minzame glimlach richt zich tot mij. Ik kijk in een levend schilderij.
Gesprek van de dag
De zon gaat langzaam onder en er is veel te vertellen over deze dag. De monniken in het klooster van Swayambhunath staan tegen de warme buitenmuur. Ze gaan op in de aardse kleuren die de eenvoud weerspiegelen waarmee ze deel uitmaken van het decor. Hun schaduwen worden voor even groter dan zijzelf en nemen dan langzaam afscheid om de hoek.
Schoffie met koekjes
Hij is te vuil om aan te raken. Het schoffie bij de tempel in Kathmandu. Met z'n overgrote broek en besmeurde vest. Het vuil loopt van top tot teen. Hij staat als verlamd voor me en vraagt zich af wat ik doe. Z'n koekjes geknepen in zijn handen. Ik neem ze hem niet af. Zijn ogen stralen. Ik zie trots in zijn strakke blik. Het maakt hem niet uit hoe hij eruit ziet. Kind van de straat. Zo graag had ik hem even gepakt en geknuffeld.
Vooruitkomen
Ze duwt aan haar winkel. Stoffen. Ingepakt voor stof en vuil uit de straten in Kathmandu. Een groot modderpad wat het vooruitkomen moeilijk maakt. Het rubber van de banden doorspekt met grind. Haar blik verraadt het ongemak. Van het duwen, het leven, het dagelijks overleven. Voor en achter haar straalt vrolijkheid, maar zij heeft daar geen aandeel in. Ze moddert door met haar mooie sjaal, hopend op nieuwe klanten.
Drukke gedachten
Hij nadert een kruising. En mij. Maar niets wijst erop dat de fietsende transporteur betrokken is bij wat om hem heen gebeurt. Hij trekt nog snel aan zijn sigaret voor de bocht te nemen. Zijn gedachten lijken net zo druk als de straat zelf. Maar of hij er iets van hoort? Met een hand stuurt hij voort, trappend naar onbekende bestemming.
Pottenbakker in...Bha
De pottenbakker in Bhaktapur is klaar. Voor vandaag. Zijn handen grijs, zijn kleding vuil. Alleen zijn muts en gezicht geven nog kleur in het decor van aardewerk. Met een dichtgeknepen oog ontwijkt hij de rook van zijn sigaret. Die is ook op z'n eind, net als de dag. De zon zal ook spoedig de lange dag doven. Morgen gaat hij weer aan de slag, de pottenbakker uit Bhaktapur.
Een andere kleur van.
Twee boeddhisten wandelen door Kathmandu. Hun handen heel stevig in elkaar geklemd, druk pratend en voor zich uit starend. Ik val in hun drukte helemaal niet op. Zonder het te weten maken ze het straatbeeld compleet, ik zie de vele gelijkende kleuren ineens, het paars van met Tibetaanse vlaggen en andere gewaden. Een plotselinge magie lijkt de straat aan het stel aan te passen. Weer die handen, het verbindt al wat je ziet en dat wat tot de verbeelding behoort. Is paars hier die andere kleur van de liefde?
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
