Een Vliegende Hollander
Drake Passage
Antarctica
EvanderHel
Een Vliegende Hollander
'Tomorrow afternoon the bridge will be closed, we're expecting some heavy weather'.
Toch! Van verschillende mensen die de oversteek hadden gemaakt naar de bevroren bergen en wiebelende ijsschotsen op Antarctica, had ik al begrepen dat het behoorlijk kan spoken op de Drake Passage. Tel daarbij de horror filmpjes op YouTube op en je kunt je voorstellen dat veel mensen voor een warm zandstrand kiezen met een zwembad aan hun linker grote teen en aan de rechterhand de ruisende zee met lieflijk witte schuimhoofdjes. Factor 36 op de blote bast en een nat biertje in de schaduw van een comfortabel lui ligbed.
Maar nee. Het is allemaal de schuld van Floortje. Ze weet het zelf niet. Al heel wat jaren geleden zag ik op tv hoe zij daarheen ging, dikke jas aan, muts op en vol in de wind met rode konen enthousiast vertellen hoe gaaf dit wel niet was. Bam. Ik was verkocht. Het idee van dat witte continent zat in mijn hoofd en nestelde zich steeds dieper. Het stroomde koortsig door m'n bloed, ik ging haar boeken kopen (echt heel fout want ik zag nog veel meer mooie reizen), ging documentaires kijken, naar een beurs en het werd mijn allergrootste droomreiswens.
'The restaurant is now open for your dinner, please enjoy'.
Als een internationale bende straalbezopen gasten stommelen we erheen. Het schip rolt lekker heen en weer, alle buitendeuren zijn hermetisch afgesloten. Mensen giechelen wat zenuwachtig, we gaan kennis maken met De Draak en ik verheug me erop. Halverwege het diner, als een aantal mensen met groene gezichten hun tafel heeft verlaten, een Fransman met stoel en al achterover is gepleurd, de keuken een aardig deel van het servies is verloren en ik met een grijns meeschuif achter m'n eten aan, gaat de bemanning dikke touwen spannen voor extra houvast. Langzaam maar zeker verdwijnen meer mensen naar hun hut (ze slaan het toetje over, onbegrijpelijk...), voor waarschijnlijk een innige omhelzing met de wc pot.
Ik klauter naar boven, naar de bar. Het is er rustig, als je de herrie van het neerstortende water op de dekken niet meetelt. De luiken voor de ramen worden vastgezet. Het is net of ik in een rollercoaster zit, geweldig! Nadat ik wat Jägermeister op goed geluk in m'n mond heb gegoten - zonde om daarmee te morsen - ga ik naar m'n hut. Ik donder elegant m'n bed in en hoor de motoren van het schip. Ze zwoegen stampend door de nacht en ik schuif op de deining van de golven mee, eerst koppie tegen het hoofdeind en dan met m'n voeten bijna in de kledingkast. En weer terug. Zo val ik in slaap, met dat lekkere gevoel in mijn maag.
De andere ochtend word ik uitgerust wakker, op het Drakenritme. De douche wacht en dat wordt wel een uitdaging. Voeten schrap in de hoeken van de bak, een hand aan de stang zodat ik niet als een naakte slak de badkamer uit wordt geveegd en met de andere hand wassen. Duurt effe maar dan... afdrogen. Aankleden. Probeer dit allemaal maar eens te doen terwijl je in Villa Volta in de Efteling zit. Zo'n effect zeg maar. Ik sta hardop te lachen in mijn eentje, hier krijg ik een kick van en een berg energie.
Over een paar uur ronden we Kaap de Goede Hoop, niet als spookschip, zonder een pact met de duivel en ook niet met bloedrode zeilen. Alles oogt dan weer kalm.
Als ik boven kom voor ontbijt, zie ik witte gezichten en kijken vermoeide ogen mijn kant op.
'Are you okay, did you get any sleep at all?'
'Yes, I feel like a Flying Dutchwoman!'
Foto's
