Kermispaard

Door: Moma

Geplaatst op Feb 19, 2010

Nieuw Zeeland; zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, voor mij het land van de ultieme vrijheid. De sfeer is er heel relaxed en de mensen zijn super aardig. Wij hebben er dus 7 weken met een campertje doorheen gezworven en de beide eilanden nog niet eens helemaal gezien. Er valt ook zoveel te beleven!
Zoals de dag dat we gingen paardrijden.

Nadat we de gletsjers hadden verlaten, kwamen we in het prachtige gebied rondom Haast terecht. De Gates of Haast is een schitterende pas door een kloof. Dankzij de regen die we hier hadden, jawel het staat er echt, konden we genieten van de watervallen die hier spontaan ontstaan en die direct weer verdwijnen zodra het weer ophoudt met regenen. Reizen in de regen heeft ook wel eens voordelen.

Maar terug naar het paardrijden. Dit was één van de activiteiten die we bij voorbaat op ons lijstje hadden staan. Een rit op de rug van een paard, haren in de wind, dat moet toch geweldig zijn. Ik heb ooit één keer eerder op een kermispony gezeten, daarmee kon je stapvoets over het kermisplein paraderen, vastgehouden door een man, maar dat was geen succes. Ik ging er aan de ene kant op en direct aan de andere kant weer af.

In de Cardrona Valley was het dan zover. Via de camping waar we onze ‘Dolf’ hadden geparkeerd, hadden we een ochtend paardrijden geboekt bij een manege. We werden opgehaald met een Landrover en uiteindelijk stonden we met z’n vijven klaar om op de rug van het paard te klimmen. Wat is dat hoog! Mijn paard heette Pocahontas en was een bruine schimmel. Na instructies hoe je de teugels moet vasthouden en ermee moet sturen en hoe je je benen moet gebruiken, zit je daar dan; torenhoog. Stapvoets het manegeterrein af en de prachtige natuur in deze vallei in. Al snel is er geen weg of mens meer te bekennen. Bij een beekje krijgen we instructies hoe hier doorheen te waden. En dan begint het; eerst in de eerste versnelling. Ik ben alweer vergeten of dat nou galop of draf is, maar dat ging nog, al begon ik al wel een beetje scheef te hangen. Onze begeleidster, Irene, kwam het zadel even aanspannen, want Pocahontas had een dikke buik opgezet bij het opzadelen en dan zit het zadel dus niet stevig. Oké, weer verder. O nee, er is ook nog een tweede versnelling. Helemaal niet leuk. Het enige dat ik heb gedaan is me goed vasthouden en proberen er niet wéér af te vallen. Tot overmaat van ramp was Pocahontas ook nog brutaal en liep ze op enig moment uit de rij. Wat ik ook probeerde, hoe ik ook aan de teugels trok en met mijn benen duwde, ze liep gewoon die heuvel op. Vanaf een afstand riep Irene aanwijzingen die ik braaf opvolgde, maar we liepen alleen maar verder omhoog. Totdat Irene haar paard draaide en naar ons toekwam; Pocahontas was ineens zo mak als een lammetje! Het laatste stukje terug naar de manege zijn we achter elkaar aan gesjokt en ik was ontzettend blij dat we er weer waren.

Achteraf toch een leuke ervaring, maar ik weet het nu zeker: paardrijden is niet mijn ding.

Foto's

ddbeb.jpg

Moma