Egootje redden
Nieuw-Zeeland
Oceanië
Marbere
Egootje redden
Wij vertoefden in Paihia in het fraaie Bay of Islands, in het noorden van Nieuw Zeeland. Mijn reisgenoot en ik hadden tijdens ons verblijf in dat land al diverse sportieve en soms zelfs avontuurlijke activiteiten ondernomen, maar van kayakken was het nog niet gekomen.
Het werd na enige discussie een tweepersoons kayak. Ik achterin, de man met het overzicht, en mijn reismaat voor de kracht en gedrevenheid voorop. We kayakten aanvankelijk zoals wij ook samen tennissen en fietsen: ongestructureerd en allebei geheel op eigen wijze. Na wat corrigerende opmerkingen over en weer leken wij een balans te vinden in mijn rustige en beheerste roeien en zijn wilde krachtexplosies.
Gaandeweg de tocht werden de golven echter steeds heftiger en ging het plastic gevaarte waarop wij zaten wild schommelen. Dat konden wij niet echt waarderen omdat wij aan boord ook onze waardevolle spullen als bijvoorbeeld camera’s hadden. Weliswaar in zogeheten drybags, maar we hadden maar drooggarantie tot de drempel van het verhuurbedrijf gekregen.
We ontdekten niet veel later de reden van de ruwe baai. Wij voeren recht af op de Pacific! Als wij niet snel ingrepen belandden wij op de oceaan en de eerstvolgende ankerplaats zou ergens in Zuid Amerika zijn. Mooi werelddeel, maar we hadden volgende week in Nederland weer afspraken en dus geen tijd voor een overtocht. Zaak was dus snel de koers te wijzigen en weer terug naar Af.
Onderweg naar Af kreeg mijn reisgenoot spontaan de behoefte om een rots in de branding te beklimmen. Leek hem leuk. Ik manoeuvreerde de kayak naar een kleine inham ter breedte van ons vaartuig. Maar de inham had twee openingen waardoor voortdurend water stroomde. Ons bootje, dat denk ik amper 20 kilo woog, lag onrustig in het water. Ik kon ook niet de rots vastpakken omdat ie bezaaid was met scherpe oesters. Reisgenoot lukte het desondanks om uit de boot te stappen. Door het verlies van zijn gewicht werd de kayak echter nog instabieler en lag het plastic vaartuig schuin, en ik dus ook, in die inham met schurende rotsen op decimeters afstand. Ik maakte reisgenoot duidelijk dat ik uit dat kanaal wilde varen en hem dan weer aan boord zou laten. Reisgenoot zag dat niet zitten, stapte in de boot, gleed schuin weg en kieperde overboord. Oh ja, hij nam mij en de drybags ook mee.
Achteraf verklaarde hij het tegendeel maar voor de dramatiek van het verhaal is het leuker als ik meld dat hij meteen in paniek riep dat hij een slipper (van 1,50 euro) en zijn nieuwe zonnebril (kostte maar liefst 8 euro, stond hem wel goed overigens) was kwijt geraakt. Ik had niet zoveel notie voor die voorwerpen. Mijn belang was om de boot weer omgedraaid en de zakken met camera's van honderden euro’s boven water te krijgen. Uiteindelijk lukte dat in een onstuimige zee. Terwijl de zakken vooralsnog gered waren, ook al wisten wij niet of onze spullen waterschade hadden, discussieerden wij al in het water wie als eerste aan boord moest. Reisgenoot vond dat hij als eerste mocht ‘boarden’, had ie namelijk gehoord tijdens de instructie. En ik vond ik, omdat ik achterin de boot voor stabiliteit kon zorgen. Ik won dit keer. Reisgenoot kroop ook aan boord met een drijfnat pak en petje dat keurig was blijven zitten tijdens de duikeling. Wij gingen op jacht naar de verderop dobberende slipper van reisgenoot. Zijn zonnebril kreeg een zeemansgraf.
In rustiger vaarwater checkten wij onze spullen. Gelukkig was niets beschadigd, behalve onze handen en ego’s. Want terwijl wij een egogevecht in het water uitvochten passeerden 2 forse cruises die gevaarlijk naar 1 kant overhelden. Zodat alle passagiers goed een blik op ons konden werpen. Eigenlijk hadden wij moeten zwaaien, maar we waren teveel bezig om onze levens en ego’s te redden…
Foto's
