autorijden is een hele kunst (dag 5 - 7 van onze wereldreid)
Bay of Plenty, Coromandel, Eastland
Nieuw-Zeeland
Ronny2x4
autorijden is een hele kunst (dag 5 - 7 van onze wereldreid)
Dag 5 (17 graden met miezer, later zonnig)
In het vliegtuig hebben we allebei niet geslapen, zal wel van de cafeïne komen. Het vliegtuig kwam om half 9 's ochtends aan in Auckland. Voor ons was het toen half 5 's nachts. Helemaal gebroken stonden we bij de Avis counter onze knalgele Dihatsu op te halen. Lekker praktisch, 26 uur niet geslapen, het stuur en de weg aan de verkeerde kant, in de regen rijden op smalle weggetjes door de bergen waar je 100 km per uur mag (wat dus ook echt mensen doen), een wegenkaart waar de honden geen brood van lusten en onze accommodatie lag op ongeveer 2 uur rijden van het vliegveld!! We zijn aangekomen, maar vraag niet hoe. We leken wel een getrouwd stel ! Patricia met de wegenkaart, of wat er voor doorging, en ik aan het klungelen met dat linksrijden in onze knalgele Dihatsu. Nou ja, de knalgele Dihatsu is nog heel en wij leven ook nog.
De koffers hebben we uitgeladen en we zijn het strand op gaan zoeken. Wat een gigantisch mooi uitzicht. We hebben allebei nog nooit zoiets moois gezien. De zon ging er gelijk ook van schijnen. We kwamen er helemaal van bij. We hebben hier wat gelopen en genoten van het uitzicht. Later in de middag zijn we naar Withianga gegaan, waar we nu ook in het internetcafé zitten, om wat te eten. Op de kaart was het hemelsbreed 5 km, maar in werkelijkheid 35 door de bergen! Patricia een lekker pizzaatje en ik onbeperkt buffalowings gegeten. Prima te doen. Dus, toen was het donker en we moesten de 35 km ook weer terug. Lantaarnpalen hebben ze hier nog niet ontdekt en je mag er 's avonds nog steeds 100 km per uur. Het extra nadeel was nu dat ik ook bomvol zat van die onbeperkte buffalowings. Ik heb het rustig aangedaan, maar Patries had het angstzweet in haar bilnaad zitten. Om 8 uur lagen we te snurken.
Dag 6 (18 graden met zon):
Half 8 de wekker voor het ontbijt. Wat een feestmaal, lekker zelfgemaakt brood en warme scones. Mooi uitzicht over de tuin, het zonnetje scheen. Het kon niet beter zou je denken, totdat er een klein vogeltje de ontbijtruimte in vloog. Het vrouwtje van het ontbijt, die al 5 maanden op werkvakantie is in Nieuw Zeeland, wilde hem lokken met een broodje. Dit lukte niet, dus dacht Patries, laat ik het raam even open zetten. Ik zat precies tussen het vogeltje en het open raam. Het vogeltje scheert over mij heen laat wat vallen en vliegt weg. Een vette flats op mijn ochtendgewaad. Net wakker, heb je dat.
Na me even omgekleed te hebben zijn we naar Hot Water beach gereden. Het laagtij was al om half 10 en dat is het moment om een kuil te graven en in het warme geothermale water te poedelen. Jammer dat een storm onlangs het halve strand heeft weggeslagen. De vloedlijn is ongeveer 3 meter lager komen te liggen en onze kuil stroomde bij bijna elke golf vol met koud oceaanwater. Na onze damwand continu opgehoogd te hebben waren we het zat en zijn op het strand gaan liggen om op te drogen.
We zijn weer in onze knalgele Dihatsu gestapt en naar Cathedral Cove gereden. Bij de parkeerplaats begint een wandelpad van 45 minuten naar de door zeewater uitgeslepen grot. Weer een hele mooie wandeling door natuur en over verlate stranden. Je ziet hier geen mens. In de hele omgeving trouwens niet. Wat een verschil met Hong Kong! Even bijkomen van alle hectiek.
Hierna nog even naar Cooks beach gereden en de ferry gepakt naar Withianga. Hadden we dat gisteren geweten had dit ons 30 km gescheeld door de bergen. Je moet vanuit Hahei om een soort slufter heen om in Withianga te komen. Wij wisten gisteren nog niet dat er een ferry gaat vanuit Cooks beach. Hier heb ik een paar broeken, shirts, slipper en een tas gekocht bij een man die familie heeft wonen op Aitutaki.
dag 7 (19 graden en zon)
De volgende morgen werden we gewekt door de stralen van de zon. Koffers gepakt en weer aangeschoven bij het ontbijt met verse scones. We vroegen het grietje van het ontbijt of Rotorua de moeite waard was om helemaal heen te rijden (Rotorua is een plaats die bekend staat om zijn geothermische activiteit). Toevallig was ze er de vorige week zelf geweest en ze was er niet over te spreken. Veel te commercieel. Wij als doorgewinterde wereldreizigers ondertussen halen onze neuzen op voor dit soort van massatoerisme. Eerlijk, eigenlijk vonden we het te ver rijden... 3 uur heen en 3 uur terug. We hebben onze plannen herzien en zijn via Coromandel town en Thames naar Auckland gereden.
Onderweg zag Patries op de routekaart een shortcut naar Coromandel Town door de bergen. Nou dat hebben we geweten... Tot dit punt ging alles nog prima. De zon scheen, mooie landschappen trokken als schilderijen aan ons voorbij. En ja hoor, Patries had gelijk, een bordje met Coromandel Town linksaf (is al een kunst op zich, het klopte zowaar). We namen de afslag en reden een bochtige weg op, maar geasfalteerd. Dit duurde ongeveer 3 km en de weg ging over in een gravelweg. Dat ging ook nog goed, totdat we bordjes tegenkwamen met 'volgende 25 km gevaarlijke bochten' en 'slippery road ahead'. Tegen onze principes in om om te keren zijn we doorgereden. Met gevaar voor eigen leven namen we de ene bocht na de andere. Harder dan 20 km per uur konden we niet, omdat we compleet door de bagger heen reden. De wegen gingen steil omhoog en nog steiler weer naar beneden. Daarbij kwam nog dat de wegen bol liepen. Het midden lag een stuk hoger dan de zijkanten. Bij elke stuurbeweging gleden we weer een kant op, meestal natuurlijk naar de rand van de afgrond... Gelukkig zat Patries daar en hoefde ik niet in die afgronden te kijken. We zijn precies 1 auto tegen gekomen en dat was een 4-weel drive. Wij met onze knalgele Hyundai, hadden dus beter de grote weg kunnen nemen. Het enige lichtpuntje van deze helse rit is dat we nu weten dat de wit gekleurde wegen op de routekaart in Nieuw Zeeland niet zijn bedoeld voor knalgele Hyundais.
Met het zweet nog op het voorhoofd en in de handen en bilnaad hebben we op het eerste stukje asfalt de wagen maar eens bekeken. Nou de knalgele Hyundai was meer grijsbruin geworden. Ook best leuk, maar hij moest wel weer schoon afgeleverd worden...
Aangekomen in Coromandel Town hebben we eerst maar even een bakkie en een broodje gedaan. Wat een mooi plaatsje, het barst er van de kunstgalerietjes. Dus hebben we een paar souvenirs gekocht en zijn we weer on route gegaan. Via de kustweg naar Thames. Weer een ongelofelijke mooie route. Thames is een oud goudmijnstadje en de poort naar het Coromandel schiereiland. Ook hier zijn we uitgestapt om wat goud te scoren. Het hele stadje door gelopen, maar geen goud gezien, alleen bars die qua naam teruggrepen naar vroegere tijden van goudwinning. Door naar Auckland.
Ondertussen schrikten we op van het benzinelampje. Oh oh, benzine bijna op. De hele weg ontelbaar veel tankstations tegengekomen, maar als je er 1 nodig hebt...... File, ook dat nog. We zijn de weg maar afgegaan op zoek naar een tankstation. Gelukkig vonden we er vrij snel 1, maar het had niet veel langer moeten duren. De snelweg weer op en maar weer aansluiten in de file.
Auckland is niet de hoofdstad, maar wel de grootste van Nieuw Zeeland. We vonden het beide een beetje tegenvallen. We hebben de Skytower gezien (hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond) en zijn lekker wat gaan eten bij de italiaan die precies onder de toren zat. Het restaurant viel zowat van ellende uit elkaar, maar het eten was lekker. Op de salade na trouwens. Hier hebben we een internetcafeetje opgezocht, waar het vorige sterke verhaal ook vandaan kwam, om het adres en een routebeschrijving naar het airporthotel te vinden. Zoals gewoonlijk leverde dat weer de nodige frustraties op. Wat is dat toch met vrouwen en kaartlezen..... (Patries: En mannen die ons niet snappen?????) We snappen het wel, maar het wordt in onverklaarbare taal uitgelegd.
Ingecheckt, koffers neergelegd en even uitgezakt op bed. In de hotelinfo stond dat het zwembad nog geopend was. Hup zwemkleren aangetrokken, handdoek over de schouder en via de lift en receptie naar het zwembad. Het personeel zat ons al een beetje vaag aan te kijken, maar zeiden niks. We moesten naar buiten naar het zwembad. Blijkt het een buitenzwembad te zijn naast het volle restaurant. Nou, de Sjonnies hadden weer lekker veel bekijks van al die zakenlui, op de slippers in temperaturen nabij het vriespunt... Op de terugweg zijn we maar via een tussendoorweggetje naar de kamer gegaan.
Foto's
