Jobhoppen

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Na een dikke anderhalve week werken, stond ik weer op straat. Ik heb meteen alle uitzendbureaus, waar ik ingeschreven sta, laten weten dat ik beschikbaar ben. Via een jobwebsite kwam ik bij een ander callcentre baantje terecht, waar ze per direct mensen zochten. Ik kreeg vrijdag meteen na mijn gesprek al te horen, dat ik maandag kan beginnen.
Tjing tjing, Revy kan weer geld in het laatje brengen!

En zo zit ik maandag ochtend in de bus naar Balmain, (aan de andere kant van de Harbour Bridge) waar het bedrijf Pinpoint is gevestigd. Samen met nog drie anderen (2 Engelsen en 1 Ozzie) krijg ik een kort praatje over de twee campagnes die nu lopen. Ik krijg een blaadje van Westpac (Ozzie bank) in mijn handen gedrukt. De bedoeling is dat ik bestaande klanten van de bank bel, om te vragen of ze interesse hebben om hun Altitude Points in te leveren voor cash. Altitude Points zijn te vergelijken met Airmiles en de klanten kunnen deze punten inleveren voor tegoedbonnen, vluchten en nu dus ook voor cash. Aangezien ik bestaande klanten bel en geen wereldvreemde, hoop ik dat dit sales baantje niet zo erg is als al die andere vervelende mensen, die je om 6 uur s’avonds tijdens het avondeten bellen, omdat ze je iets willen vragen.

Uiteindelijk blijkt dat ene leuke telefoontje met die Griek, een uitzondering te zijn op alle andere belletjes die ik pleeg. Dat mensen geen tijd hebben, kan ik begrijpen. Daarom vraag ik altijd of ik ze stoor en als dat het geval is, of ik ze misschien een andere keer terug mag bellen. Hoe vriendelijk ik ook aan de telefoon blijf, de Ozzies aan de andere kant van de lijn kunnen behoorlijk ‘rude’ zijn. Soms krijg ik niet eens de kans om ‘bye’ te zeggen, omdat de verbinding allang verbroken is! Geld is geld zeggen ze. Maar aan het einde van mijn eerste week besluit ik er toch mee te stoppen. Het is fijn om een baan te hebben, maar ik heb echt geen zin om me te laten uitschelden voor het een en ander. Ik word een beetje moedeloos van deze situatie en ben toe aan wat afleiding. Komt dat even goed uit, zaterdag is namelijk de gay parade (grootste van de wereld) in Sydney: Mardi Gras!

Samen met Crystal (Ozzie Virgin collega) baan ik mij een weg door de mensenmassa, om een goed plekje te kunnen veroveren voor de parade. Mardi Gras heeft wel iets weg van carnaval met alle optochtwagens en verkleedde mensen. Crystal, in haar elfenoutfit, past goed tussen alle andere opgedirkte Ozzies. Om 10 voor 8 hebben we een plekje op de hoek van Hydepark gevonden. Twee minuten later komt de eerste truck met gays & lesbians aanzetten. De parade blijkt voor velen een vrijbrief om lekker zichzelf (uitbundig!) te zijn. Het is een groot kleurenfestijn (de gays hebben blijkbaar ook een vlag, de regenboogvlag) met vlaggen, spandoeken en versierde trucks. Net zoals bij carnaval, wordt ook hier veel tijd en werk in de optocht gestoken. De leukste zelf bedachte dansjes en eigen gemaakte kostuums komen voorbij. Na een parade van dik 2 uur, wordt de party naar de binnenstad verplaatst.

Zondag is Yahoo’s laatste dag in Sydney. Morgen reist hij af naar Melbourne om daar zijn ouders op te pikken, die een maand in Australië blijven. Quentin en ik besluiten samen met hem te gaan uiteten in de Starbar (lijkt op Planet Hollywood). Beide heren gaan voor de steak en ik neem een lekkere zalm. Na 1 fles rode wijn en een aantal shotjes, vertrekken we weer richting ons huis in Redfern. Zucht...morgen mag ik weer gaan jobhunten!