Hupsen

Door: Reefje

Geplaatst op Jun 18, 2012

Als ik de volgende dag mijn bed wil uitspringen, dringt al gauw tot me door wat er de afgelopen avond is gebeurd. Voorzichtig schuif ik het laken opzij om de schade te bekijken. Ja mijn enkel is nog steeds erg dik, zeg maar gerust enorm. Voorzichtig probeer ik er op te staan. Auw! Dat wordt voorlopig op 1 been door het huis heen en weer hupsen. Mijn eerste missie van vandaag is de wc (die boven is). Als ik halverwege de trap ben, las ik even een pauze in. Bezweet en buiten adem, arriveer ik 5 minuten later bij de wc. Na mijn vermoeiende tocht naar de wc, huppel ik richting de woonkamer. Matt en Yahoo kijken mij met grote ogen aan, als ik in de deuropening verschijn.

Beiden vragen bezorgd wat er is gebeurd. Als ik hun geheugen opfris, blijkt al gauw hoe dronken ze gisteren waren. Geen van beiden kan zich er ook maar iets van herinneren. Matt biedt meteen zijn verontschuldiging aan en vraagt of hij iets uit de keuken voor me kan halen. De jongens hebben de rest van de schade van gisteren al opgemaakt. Het camerastatief van Matt mist 1 poot, maar zijn camera en horloge hebben het overleefd. Yahoo is zo’n beetje alles kwijt wat hij bij had. En Quentin heeft een scheve bril (nog wel heel dankzij moi!) en een gebroken rib (misschien een beetje teveel Jackass gekeken jongens?!).

Quentin en Matt voelen zich duidelijk verantwoordelijk voor mijn enorme enkel en besluiten daarom mij naar het ziekenhuis te brengen. Als ik bij de EHBO aankom huppel ik richting de balie. De receptioniste kijkt mij vol medelijden aan en begroet me vriendelijk. Ze vraagt wat er met mijn enkel is gebeurd. Na mijn uitleg, geeft ze mij twee opties. Ik kan naar huis gaan, mijn enkel met ijs koelen en mijn been zoveel mogelijk omhoog houden of ik kan 4 tot 6 uur op een dokter wachten. Natuurlijk, met nieuw jaar is het altijd druk in het ziekenhuis. Ik besluit haar eerste optie maar te volgen.

Matt en Quentin zijn nergens te bekennen en ik besluit plaats te nemen in de wachtkamer. Naast mij zit een Australisch stel en al gauw raak ik in gesprek met de man. Hij vraagt wat er met mijn enkel is gebeurd. Nadat ik mijn verhaal uit de doeken heb gedaan, krijg ik te horen dat hij en zijn vrouw al een aantal uur in het ziekenhuis zitten te wachten. Oud en nieuw hebben zij ‘gezellig’ in bed doorgebracht, omdat zijn vrouw nierstenen heeft. Ze vragen waar ik vandaan kom en blijken zeer verrast wanneer ik Nederland antwoord (en niet Amerika zoals mijn accent misschien verraad). Het koppel is zelf ook in ons kikkerlandje geweest. “Mooie stad Amsterdam, veel fietsen,” krijg ik te horen.

Wanneer Quentin binnenkomt, vertel ik hem dat er een lange wachttijd is en dat we beter naar huis kunnen gaan en misschien beter morgen terug kunnen komen. Ik neem afscheid van het koppel en huppel terug naar de auto. De rest van de week zit ik thuis. Mijn tijdsbesteding bestaat vooral uit veel lezen (gelukkig heeft mijn moeder net een pakketje gestuurd met o.a. tijdschriften), tv kijken en internetten (alvast eens kijken welke banen er zijn). De jongens doen erg hun best en ik word op mijn wenken bediend. Aan het einde van de week ben ik door mijn boekjes heen en heb ik zo’n beetje alle reality programma’s gezien die er op de Australische tv zijn. Laten we maar hopen dat ik volgende week weer kan lopen!